Stukje prehistorie

Woensdag 29 mei 2013

Er heerst al heel vroeg bedrijvigheid bij de Japanse buurman van Max en Alex. Om 7 uur rijden de personeelsleden af en aan, de een op een oude moped, de ander in een roestige laadbak met maaimachine achterop en de ander weer met een dure Audi.
Ze groeten ons allemaal vriendelijk alsof er iedere dag een bussie bij hen aan de doodlopende weg staat.
In het huis van Max (en Alex, want die heeft het tenslotte allemaal betaald) brandden gisteravond nog tot heel laat de lampen, het moet natuurlijk allemaal op korte termijn in orde gemaakt worden.
Wij hebben in ieder geval heerlijk geslapen met al die rijkdom om ons heen, en toch zou ik niet met ze willen ruilen.
Voor wie interesse heeft om ze eens te bezoeken, of in ieder geval het huis te bekijken zijn hier de coördinaten:
N 37.24.041 E 23.06.922

Na de morgen zwemmend en zonnend te hebben doorgebracht rijden we richting Kilada , dat aan een van de mooiste natuurlijke havens van de Argolis ligt. Het is een van de oudste vestingen van de Peleponessos.
We willen vandaag naar de Franchthi grot wandelen. Volgens de reisgids behoort de grot tot een van de hoogtepunten van de Argolis. Het is een van de belangrijkste prehistorische vondsten, en behoort tot de oudste vestigingsplaatsen in het middellandse zeegebied.. En dat willen wij natuurlijk gaan bekijken.
Omdat er ook een cache ligt voeren we de coördinaten in Fiep in.
Maar ze voert ons niet naar de makkelijkste weg, het eerste stuk is in ieder geval nog verhard maar daarna krijgen we een , zoals Fiep het noemt, "Off road".
Wijs geworden van de laatste keer zetten we het busje in een smalle inham en gaan te voet verder.
Het pad gaat langs doornige struiken en wordt alleen maar slechter. Tot overmaat van ramp moeten we de laatste 300 meter over rotsblokken naar boven klauteren. En dat op het heetst van de dag. Het zweet gutst in elk geval al snel over onze hoofden. Beau klautert dapper mee, maar op een gegeven ogenblik moeten wij toch afhaken. Ik had dan nog wel moeizaam verder kunnen klimmen, maar Beau kan niet steiler omhoog.
Dus blijven wij achter en Geer gaat alleen verder. Na ruim een half uur krijg ik een telefoontje van hem dat hij de cache, én de grot, heeft gevonden.
Ondertussen is het zo warm geworden op her rotsblok waar wij zitten te wachten dat ik het waterbakje van Beau op mijn hoofd zet, dan heb ik tenminste een beetje bescherming want Beau is zo'n held dat hij toch niet uit dit stoffen waterbakje durft te drinken. Dan heeft hij nog liever dorst.
Een glunderende, maar oververhitte Geer komt na een uurtje terug met een big smile. De grot was dan wel niet wat hij ervan verwachtte, maar de cache was tenminste gevonden.
In de grot waren arbeiders bezig om plankieren aan te leggen waarover bezoekers makkelijker naar binnen konden. Maar of er veel te zien zou zijn betwijfelt hij. En zoals vroeger een van mijn kennissen altijd zei: "Griekenland? Dat is toch alleen maar stenen en nog meer stenen."
Geer en ik zijn ook meer liefhebber van de flora en fauna dan van oudheidkundige dingen. We hebben Delphi twee jaar geleden bezocht en ook Olympia en daarmee hebben we dan wel weer genoeg cultuur opgesnoven.

De rest van de dag brengen we door aan het 600 meter lange strand van Salandi, een kilometer of zes ten westen van Didyma, met uitzicht op het onbewoonde eiland Psili.
Het is nog steeds heet en de helblauwe zee met de witte kiezels lokken te zeer om vandaag nog de grotten van Didyma te gaan bezichtigen.
Morgen weer een dag, en dan is de laatste week alweer aangebroken.

Route: Doroufi-Kilada-Didyma-Salandi
Gereden kilometers: 42
GPS: N 37.26.871 E 23.07.496