Spinnen,Appelesienen, Opa's, niet niks vandaag ;)

Donderdag 23 mei 2013.

Verdomd, het eerste dat Car vanmorgen doet is naar buiten lopen en kijken of de het linkervoorwiel nog wel op het randje staat. Geen vertrouwen in de techniek ;) Vannacht is het weer gaan stormen en daar was ze niet geruster van geworden. Het is heiïg maar de opgaande zon probeert uit alle macht alle vocht weg te branden.
Als ik de GPS nog eens rustig raadpleeg zie ik dat ik veel te ver ben doorgereden en de aangeduide parkeerplaats al voorbij ben. Hier hadden we dus helemaal niet hoven komen ;) Een lichtelijk verwijtende blik wordt mijn kant uitgeworpen die ik beantwoord met een schaapachtig lachje en de opmerking,: "Wie is hier de copiloot" en "Het is toch prachtig hier?"

Op de landtong die onder ons ligt en nog verder de zee in reikt zien we via de verrekijker de resten van Castle Tigani. Onze reisgidsjes weten echter niets te vermelden hierover maar het lijkt ons toch de moeite waard om onze ochtendwandeling hier naar toe te maken. Het blijkt geen gemakkelijk pad. Soms is zelfs helemaal geen pad en loop je over de scherpe rotsblokken en wordt het "pad"aangegeven via z.g. steenmannetjes. Onze voeten worden beschermd door goede wandelschoenen, maar de voetzolen van Beau zijn deze scherpe ondergrond (nog) niet zo gewend. Maar voordat jullie lezers alweer een "acherm" laten klinken: Hij klimt dapper mee en zijn voetzolen zijn nog prima! We zorgen echt wel goed voor hoor :)
Bij de overblijfselen komen we er niet achter of we hier nu te maken hebben met een oudheidkundig iets, of dat het van veel recentere datum is. Ik hou het op het laatste ander was het vast wel vermeld geweest, want als de Grieken ook maar een paar stenen vinden uit de oudheid dan dan vermelden ze dat meestal uitbundig op de bekende bruine bordjes langs de doorgaande routes. Wij genieten verder van de ruste en het mooie uitzicht.
Nog meer lezen over deze plek kijk dan hier:
http://mymagicalmani.blogspot.gr/2011/01/exploring-mani-cape-tigani.html

Na anderhalf uur zijn we weer terug en begint voor Car het ergste van de vakantie zo laat ze me weten. Ik heb haar namelijk verteld dat zij de aanwijzingen moet geven en dat ik dan wel het stuur en steekwerk doe. Nogmaals leg ik haar uit dat de wielen tot aan de plaats van de afgrond moeten komen en dat een stuk overhellen van de carrosserie boven de afgrond geen kwaad kan. Ze vind het doodeng en probeert er op alle manieren onderuit te komen. Ze pakt dan haar portemonnee met creditcard en haar telefoon met de mededeling dat ze dan wat kan als ik neerstort. Bemoedigende opmerking voor mij als chauffeur. Na ongeveer 10 minuten en evenzoveel keer steken en draaien staat de bus weer met de voorkant in de goede richting. Het piepende stemmetje van Car, stopstopstopstop.... heeft weer een normaal octaaf en we gaan opzoek naar de cache waarvoor we uiteindelijk hier naar toe reden. Het is ongeveer 20 minuten lopen.GC2EJ4A
Een klein kerkje deels uitgehouwen in de rotsen van de flanken deze steile klif. Voor de voorbijvarende schippers was deze plek vroeger een plek van bezinning.
Het pad ernaar toe wordt bewoonde door tientallen duimdikke spinnen, die veelal het web over het pad gespannen hebben. De draden zijn zo stevig dat je ze rustig met je vinger een eindje kunt oprekken zonder dat het breekt. Helaas loop ik diverse malen vol tegen de draden waarna ik een boze spin, die traditioneel midden in het web hangt van me af moet vegen. Achter me loopt gewapend met een tak Car met datzelfde hoge stemmetje als een half uurtje geleden. "Hier kreeg je Mia noooit mee", hoor ik enkele malen achter me.

Dan volgt in het stadje Areopoli dat op onze rouete ligt een emotioneel weerzien met een stokoude baas waar we in 2011 een ontmoeting mee hadden in zijn eveneens stokoude winkeltje. Hij bood ons toen galant (na aanmaning van zijn vrouw) een stoeltje aan toen we op het stoepje voor zijn winkeltje aan het internetten waren. Van die leuke ontmoeting en gesprek in het Griek tussen Car en hem maakte ik toen foto's. Car heeft ze af laten drukken en we willen ze nu aan hem geven. Als hij nog leeft...want toentertijd was hij al 88 jaar. We treffen hem gelukkig nog steeds en kijkt verrast als Car de winkel binnenkomt. Maar wat ziet hij er oud uit. Hij zegt dat het goed met hem gaat maar wijst wel naar zijn hoofd. We verstaan niet alles maar plukken een jonge meid van de straat, die goed Engels spreekt en bereidwillig als tolk optreedt. De oude herkende ons nog zeker vertaalt ze, en ze is er volledig van overtuigd dat het niet gespeeld was. Hij is kras, maar heeft behoorlijk las van hoofdpijn toen hij twee jaar geleden uit een boom viel..... Uhhh, op 88 jaar nog in een boom klimmen? Oh ja, beaamt het meisje, hij doet nog alles zelf hoor. We beloven hem de foto's van vandaag per post toe sturen en nemen hartelijk afscheid. Als we even later weer langs zijn winkeltje lopen zien we hem nog steeds met leesbrilletje op en de foto's in zijn stokoude handen.

Dan volgt ons weer een bergachtig traject van de westkust van de Mani naar de oostkust van de Peloponnesos. Niet zo'n heel lang traject maar in de bergen schiet het qua snelheid niet erg op . Niet dat dat moet hoor. Het is hier prachtig. Nagenoeg geen verkeer en het is geweldig mooi weer. Wel waait het nog steeds erg hard. De lucht is echter schoon en we hebben weer prachtig uitzicht. Dit soort trajecten zijn een lust om met de motor te doorkruisen en in gedachten zie ik me hier dan ook al met een BMW GS 1200 Adventure toeren. ;)

Het laatste stuk rijden we door een gebied met tientallen kilometers sinaasappelbomen. Zo ver je oog reikt sinaasappels en zo ruikt het ook.
Niet alles is nog geplukt en we besluiten de boeren wat te helpen. Volgens Guido is dat geen probleem, dat mag zegt hij altijd weer en als import autochtoon kan hij het weten toch? Een flinke volle zak is voldoende om ons voor de rest van de reis te voorzien van een heerlijk glas vers geperst sinaasappelsap tijden het ontbijt. Heerlijk....

Uiteindelijk belanden we, wat later dan gepland in het stadje: Tyrou aan de zogenoemde Arkadische Riviera. Weer keurig door Car thuis uitgezocht aan de hand van de beschrijvingen in de reisgidsen en de beelden op Google Earth. Toch wel luxe zo'n reisleidster aan boord. We slenteren wat langs het water en kiezen voor een (afhaal) restaurantje wat druk bezocht wordt door de eigen bevolking. Meestal een goed teken voor de kwaliteit.

We kiezen voor Gyros. Ik wil er graag een halve liter Mythos bij, maar dat hebben ze niet (meer) Wel kan ik kiezen uit, Heineken, Amstel of Alfa. Nah....
Als ze even later een enorme schotel op tafel zet, wijst Car haar erop dat we wel bestek hebben maar nog geen borden. Maar dat blijkt geen vergissing. Direct daarop komt nog zo'n portie. Dat wordt buffelen, maar met een liter ijskoud bier krijg ik het allemaal weggespoeld. Car krijgt het niet weggeduwd, maar met één colaatje is dat ook geen doen he.

Die nacht moet ik er nog diverse malen uit. Om te plassen, vervolgens weer te drinken want ik verrek van de dorst, vervolgens weer om te plassen en ook nog eens om de bus een stukje te verplaatsen naar een iets beschutter plekje. Het is namelijk weer gaan stormen en alles fluit giert en klappert weer om ons heen. De zon komt morgen weer voor de afwisseling uit de zee omhoog rijzen.... Laif is bjoetifoel.

Oja, die opmerking , van Marieke en Jaco uit Andalusië bij het vorige stukje hebben we nog even opgezocht.
Volgens de reisgidsen kan Cape Tenaro zeker wedijveren met Gibraltar als het gaat om het zuidelijkste stukje Europa te zijn. Maar zoals onze Duitse reisgids het beschrijft: "Wer sich südlich von Váthia aufhält, will vermutlich wissen, wie es is, an einem der südlichsten Zipfel Europas zu stehen. Eigentlich an DEM südulichsten Punkt, denn: Was ist schon Gribraltar mit seinem lauten Hafen gegen das gefühl, hier im Schatten eines einsamen Leuchtturms zi zitsen und hinaus aufs Mehr zu schauen.....
En daar zijn we het helemaal mee eens ;)

Route: Kaap Tygani - Areopoli - Gytheo - Skala - Aghios Dimitrios - Mario - Peleta - Vigla - Lakos - Tyrou.

Gereden km's : 164.
GPS N 37 14.683 E 022 52.212