Twee keer op EEN dag naar het einde van de wereld

Woensdag 22 mei 2013

Het is prachtig weer als we vanmorgen wakker worden en dus lig ik , de eerste keer deze vakantie, al om 7 uur in de zee.
En omdat op dit strand ook nog eens een douche hangt krijgen mijn haren vandaag eens een grondige wasbeurt.
Even heb ik de hoop om in het zand sporen te ontdekken van zeeschildpadden die misschien vannacht aan land zijn gekomen maar helaas is er niets te zien.

Na het ontbijt vertrekken we meteen want het plan is om vandaag echt het diepe zuiden van de Mani te bereiken. In afstand niet eens zo heel ver, maar we weten uit ervaring dat de vele strandjes en de leuke oude dorpjes altijd erg aanlokkelijk zijn.
We zijn nog geen uur onderweg of we komen al zo'n leuk dorpje tegen, het vestingstadje Flomochori. Witte vervallen Manihuisjes met rode daken.
Praktisch verlaten zoals zoveel dorpjes in deze omgeving. Maar toch zitten ook hier een paar oude mannetjes bij de Kafenion op het kleine plein en worden wij aangekeken alsof ze nog nooit enige toeristen hebben gezien.
Als Beau een kat ontdekt ziet hij zijn kans schoon en rent er in volle vaart achteraan. Luisteren doet hij in zo'n geval niet meer en dan is het maar goed dat hier geen auto's rijden en de straatjes op een hand te tellen zijn.
Jammer genoeg moet er vijf minuten later ook een ezel aan geloven die lekker op zijn gemak door het smalle straatje kuiert. We zien hem nog net de bocht omvliegen, het geklepper van zijn hoefjes klinkt na.

Het mooie strandje in het vroegere piratendorpje dat ik heb uitgezocht om te lunchen ligt voor de hongerige maag van Geer nog te ver weg en dus stoppen we bij een klein dorpje met weer een verlaten strandje.
Dit kennen we nog van eerdere jaren, het water is helblauw, het witte kiezelstrand steekt er schril tegen af.

Na een paar uurtjes te hebben geluierd en gezwommen rijden we verder naar de Cape Tenairon. Dit is het meest zuidelijke punt van Europa's vaste land. De weg er naartoe is adembenemend mooi, het uitzicht op de baaien aan weerszijden van de kaap vind ik net als voorgaande jaren iets om stil van te worden. En dat wil wat zeggen voor mij!

Op de punt van de kaap waar we niet verder kunnen rijden parkeren we het busje en wandelen we de drie kilometer naar de vuurtoren. Toen we twee jaar geleden hier waren wisten we niet dat hier een cache lag. Dat ontdekten we thuis op internet pas. Voor Geer een hele frustratie omdat hij er bovenop moet hebben gestaan! Voor de kenner: GC2EJ4A
Dus dit jaar zal en moet hij gevonden worden. "Al moet ik de hele kaap afbreken, vinden zal ik hem". Dat zijn de woorden van Geer. Maar omdat de coördinaten niet in zijn GPS staan en zonder deze de cache niet gevonden kan worden, smst hij naar Tammie ( ook een fanatiek cache-ster) om hulp. Binnen no time heeft zij thuis op internet de coördinaten en hint opgezocht en terug gesmst. (bedankt Tammie)
En dan kan het zoeken beginnen. Tussen de grote rotsblokken met aan weerszijden de afgrond naar de kolkende zee zie ik Geer zoeken. En zoeken. En zoeken. Ik ben al bang dat die kaap echt afgebroken gaat worden als ik na een uur een triomfantelijk "Car, ik heb hem" hoor!
Als een kind zo blij staat hij op die grote witte rotsen en houdt de cache omhoog. Nu nog een pen om te loggen, maar die zit in zijn rugzak die ik boven bij de vuurtoren heb liggen.
Als ik de pen naar beneden heb gegooid kan hij nog eens met zoeken beginnen maar eindelijk kan hij dan toch loggen.
Beau heeft de hele tijd onrustig heen en weer gedwaald en is blij als hij zijn baasje weer boven aan de vuurtoren ziet verschijnen. (ik ook hoor)
Maar voor de zekerheid heb ik toch van tevoren maar de sleutel van het busje gevraagd, je weet maar nooit. Dan kan ik tenminste weg als het nodig mocht zijn:)

Nu kunnen we aan de lange weg terug gaan beginnen. Af en toe gaat de neus van Beau in de struiken maar het is te warm om echt naar schildpadden te speuren. De zon brandt onbarmhartig. Er is geen beschutting en dus zijn we blij als we na een uur het busje zien staan en we op zoek kunnen naar een slaapplek voor de nacht.

We rijden langs de steile kust terug in de hoop dat er ergens een afslag naar een baaitje is, maar hier aan de westkant van de middelste vinger is er bijna niets te vinden.
Op Fiep (de Garmin nuvi) komt in de verte weer een cache tevoorschijn en dus besluiten we die kant uit te rijden omdat die meestal op de mooiste plekjes liggen waar je ook altijd wel kunt parkeren.
Dat hebben we geweten. Nadat de weg redelijk te berijden is komen we op een onverharde weg terecht waar we niet meer kunnen keren of achteruit rijden. Dus dat wordt door rijden tot we niet meer verder kunnen. Ik heb ondertussen mijn handen nat van het zweet en vraag me af hoe we morgen terug moeten. Aan een kant de steile rotsen naar beneden en voor ons een heel stuk rotsachtig gebied. Maar wel met een uitzicht om van te watertanden.
En omdat we ondertussen vergaan van de honger en de dorst (het is al acht uur geweest) zetten we het busje neer, stevig op de handrem want de wind giert ons hier om de oren.
Maar ondanks die harde wind zitten we nog lang buiten en denk ik maar niet aan morgen:)
p.s Ik heb Geer verboden om te "boemsen" want ik ben veel te bang dat we van de Kaap afstorten:)

Route: Mavrovouni-Kotronas_Kokkala-Lagia-Achillo-Cape Taireon-Marmari-Gerolimenas_Ochia-Stavri-Cape Tigani
Gereden kilometers: 108
GPS: N 36.31.847 E 22.22.219