(Beetje) Eiland hoppen.

Zondag, 26 mei 2013

Na zo'n luie dag is het weer tijd voor actie. We zijn vroeg op pad om naar het schiereiland Méthana te rijden. Een korte rit want vanaf onze slaapplek konden we het al zien liggen. Méthana is van vulkanische oorsprong en is 743 meter hoog en bestaat uit 25 kraters. Tweeduizend jaar geleden is de laatste uitbarsting geweest. De meeste kraters zijn in de loop der jaren door erosie dicht geslibd en daardoor nauwelijks als krater nog te herkennen. Uiteraard willen wij de hoogste bezoeken, temeer om dat daar ook nog een cache ligt. (GC1FJK9)
Van 0 naar 743 meter is een hele klim maar gelukkig neemt het bussie de meerderheid van die meters voor zijn rekening. Maar de laatste klim over een rotsachtig pad moeten we toch echt zelf gaan doen. Om 9 uur beginnen we al aan de klim, nog voordat de zon op zijn hoogste punt staat want anders schroei je weg hier. Net voor de top moeten we Beau achterlaten want we klimmen nu nagenoeg loodrecht van rotsblok naar rotsblok, maar zo’n 30 meter verder moeten ook wij de handdoek in de ring gooien. Te riskant om verder te gaan om over de rand in een gat te kijken, want meer is het dus niet bij een kratervulkaan die al zo lang uitgeblust is.
Bovendien wil ik wat energie overhouden, om de cache die vlakbij ligt, te vinden. Ook dit wordt een hele klim over de scherpe basaltblokken en Car en Beau blijven dan ook wijselijk achter. Na een half uurtje klauteren en zoeken heb ik hem echter te pakken en ben ik weer helemaal bevredigd op dit punt ;)

Tijd om te lunchen want klauteren maakt hongerig en dorstig. In Aghios Georgios, een dorpje dat volgens het reisgidsje nog niet door de toeristen is ontdekt , ploffen we neer bij het haventje. Die zin in de gids kan dus nu ook geschrapt worden. Uiteraard zwemmen we even en de gebruikelijke siësta, plakken we er aan vast.

Het dorpje met de gelijknamige naam van het schiereiland is daarna aan de beurt. Hier vinden we een terras met van die grote flessen ijskoude Mythos en kunnen we het reisdagboek van twee dagen online zetten. We hadden al verontruste berichtjes gekregen of het wel goed ging ;)
We slenteren nog wat door het stadje en kopen nog wat spulletjes bij de plaatselijke middenstand. Tenslotte moet er ook nog een liter bier uitgelopen worden voordat ik weer achter het stuur kan kruipen. Maar we hebben en nemen dus ook de tijd voor alles.

We vinden dat we genoeg gedaan hebben voor vandaag en gaan op zoek naar een leuke plek om de rest van de dag nog te zwemmen en luieren. Maar dan passeren we het stadje Galatas. Vanaf hier lig het eilandje Poros op zo’n 100 meter hemelsbreed. Met de veerboot is dat maar een stukje dus we zouden even.... Als Car voor de derde keer zegt dat ze alleen maar even in het haventje wil kijken weet ik uit ervaring dat drie keer kijken, ook hebben / doen is.
Binnen ‘no time’ staat ze bij de ticketverkoop en komt glunderend terug met twee tickets van 60 cent. De bus laten we achter op een parkeerplaats want daar kun je er toch niet mee uit de voeten en dat kost € 9,-. Beau mag gratis mee hoewel hij ook dit boottochtje weer niet kan waarderen en met bibberende flanken aan dek staat.
We kunnen nu dus ook eindelijk zeggen dat we geëilandhopt hebben. Het eiland heeft zeker zijn charme en de bewoners willen daardoor ook niet dat ze met het vaste land verbonden worden door een brug.

Rond Poros (stad) liggen genoeg jachten afgemeerd om je even aan te vergapen. Er zijn er met van die hele dure brillen aan boord want voor de rest hebben ze met deze hitte ook niet veel om het lijf. Vier man personeel aan boord verzorgen de opvarende en staan buiten te onderhandelen met de bestuurder van een tankwagen die het jacht gaat voorzien wat brandstof.

We krijgen weer trek en ploffen neer op een karakteristiek blauw/wit terras van een restaurant tegenover de jachten. Helaas hebben ze hier ook alleen maar halve liters, dus ik moet er weer aan geloven. Het zal wennen worden als ik thuis weer een pijpje pils voorgeschoteld krijg op het terras. Het eten smaakt heerlijk en de bediening is allervriendelijkst. Wel gaat er een in de keuken klikken en even later komt de kokkin met ons een babbeltje maken. Het is een Nederlandse die 25 jaar geleden een leuke Griek tegen het lijf is gelopen en samen nu een leuk leventje hebben opgebouwd en sinds enige tijd dit restaurantje runnen. Het gaat het hun nog steeds niet slecht. De toeristen blijven komen en ook de Grieken nemen het er nog steeds van alhoewel ze niet meer met geld smijten en overvloedig bestellen maar nu alleen dat bestellen dat ze ook op kunnen. Ongevraagd en zonder te betalen krijgen we een ijscoupe aangeboden en na dit allerhartelijkst gesprek duikt zij weer de keuken in (het wordt druk) en slenteren wij naar de boot die ons in 10 minuten weer naar het vaste land brengt.
Dan wordt het even zoeken naar een leuke slaapplek. We zien een paadje dat richting de kust gaat. Als de onderkant van de bus over de grond schraapt moeten we eigenlijk als gewaarschuwd zijn dat dit mogelijk een mission impossible gaat worden en daar komen we na 50 meter ook achter. Ik sta voor het erfje van een boerderijtje en kan geen kant meer op. Door heel stijl een berm in te rijden zou ik eventueel kunnen draaien. Het oude vrouwtje dat hier woont komt naar buiten en beaamt dat het zo moet en vervolgens assisteert ze Car die met de nodige stress de aanwijzingen geeft. Een boom met laaghangende takken lijkt een obstakel die me krassen gaat opleveren maar dan zie ik in mijn buitenspiegel Car als een aap aan die takken hangen terwijl ze beide voeten tegen de bus plant en woest de takken van de carrosserie probeert weg te houden. (Jammer dat we daar geen foto's van hebben ;)) Aan de rechterkant hoor ik Car roepen: “Stop Geer stop!” Aan de linkerkant staat het gerimpelde vrouwtje “Ella Ella” te roepen. Ik weet inmiddels dat dat in het Grieks: “Kom maar, kom maar" betekent.(..)
Ondertussen ruik ik verbrand rubber van mijn voorbanden die de bus zover mogelijk de hoge rot(s)berm proberen in te trekken, maar geregeld doorslippen. Maar we komen er zonder noemenswaardige schade af. Als de neus weer in de goede richting staat, valt Car het oude mensje geëmotioneerd in de armen en bedankt haar voor de hulp. Het oudje knuffelt terug en grijpt in haar schortzak en drukt haar als trost een kippenei in Car’s handen. Zo lief... ;)
Maar dan hebben we het nu echt gehad! Als we een Taverne zien die gesloten (verlaten?) lijkt sturen we hier het terrein op. We hebben nog een mooi uitzicht over de zee ook en op het rotsachtige eiland Hydra‘, maar lang genieten we hier niet van. We zijn dood op en duiken de kooi in. Morgen weer een dag.

PS: @Henk en Anette. De verbinding met waarbenjijnu gaat prima onderweg. Wij zetten het verslag wel eerst in klad klaar zodat we alleen maar hoeven knippen en plakken. De foto's online zetten is wel een ramp via de site. Wij gebruiken daarvoor het hulpprogje "EasyUpload" dat gaat prima.

Route: Metamorfosi-Vathi-Kaimni Hora-Aghios Georgios-Methana-Galatas-Poros-Vlacheiko
Gereden kilometers: 82
GPS: N 37.25.099 E 023.28.098