Mooi Zagoria

Ter gelegenheid van de geboorte van Noud zijn we gisteravond gaan uit eten in Konitsa, een klein bergdorpje vlak aan de Albanese grens. We hebben een mooie slaapplek gevonden onder de Old bridge van Konitsa in het Aoos Geopark-Vikos.
Vanaf de slaapplek lijkt het dorp niet zo ver weg en we besluiten om te gaan lopen. Maar inmiddels begint het te regenen en in de verste verte is er geen restaurant, laat staan een dorp te bekennen. Dan maar met de auto op zoek. Tien minuten later rijden we het kleine dorp binnen waar nog een paar restaurants open zijn. Het is inmiddels al vrij laat en we vallen het eerste het beste binnen. Geer bestelt iets dat van een schaap afkomstig moet zijn en ik hou het bij salade, feta en een normale hamburger met wat frietjes. Niks bijzonders maar onze gedachten zijn toch niet bij het eten. Een klein mannetje, heel wat kilometers van ons vandaan, houdt ons meer bezig.
Wellicht dat ik ook daarom niet echt oplet als we opstappen. Door de smalle, donkere straatjes rijden we weer naar de Old Bridge en kom daar tot de conclusie dat ik mijn telefoon vergeten ben . Als Geer ter controle mijn nummer belt wordt er door de eigenaar van het restaurant opgenomen, het ding is gevonden en wij kunnen weer rechtsomkeert maken. Een half uur later staan we weer op onze slaapplek onder de brug en kunnen we alsnog heerlijk onderuit.

De zon schijnt vanmorgen, we kunnen buiten ontbijten. Geer schrijft het verslag, ik doe een wasje en maak de boel aan kant. En dan gaan we op zoek naar de cache die hier aan de rivier in het nationaal park ‘Aoos’ verborgen ligt. Maar die ligt wel aan de overkant en dus moet Geer met opgerolde broekspijpen door de wild stromende, maar laag staande rivier. Met Baloe op zijn hielen strompelt hij door het steenkoude water over glibberige stenen naar de overkant. Het is nog een hele toer om het ding te vinden en zonder een goede hint wordt het echt moeilijk. Stom dat we niet eerst even hebben gekeken naar de spoilerfoto dus moet Geer weer terug ‘sjravelen’. Baloe houdt het intussen voor gezien, die vindt het veel te koud en gaat niet meer mee terug naar de overkant als Geer nog eens op zoek gaat. Na tien minuten hoor ik een keiharde schreeuw door de kloof: “ Ik heb hem gevonden!” En de doorstane kou was het meer dan waard!

Na de lunch trekken we verder door het Zagoria-gebied in het Pindosgebrgte. De vele pittoreske bergdorpjes nodigen uit tot wandelen en foto’s maken. In het kleine Dilofo moeten we de auto buiten het dorp laten staan. Het hele dorp is een beschermd monument, de nauwe keienstraatjes gaan bergop en bergaf. Het 13,5 meter hoge huis aan de ingang van het dorp is het hoogste in het hele Zagoria gebied. Volgens de legende is het gebouwd door de zoon van een rijke inwoner die trouwde met een meisje uit een naburig dorp. Omdat zij heimwee had naar haar dorp besloot hij het hoge huis te bouwen dat vanuit een van de ramen uitzicht gaf op haar eigen dorp. Als dát geen liefde is....! Het kerkplein is zoals overal de centrale plek van een dorp, maar hier lijkt alles uitgestorven. In het enige restaurant lijkt wat bedrijvigheid maar voor de rest is het hier stil. Geer laat nog even zijn drone vliegen boven de vervallen huisjes en dan rijden we door de bergen op zoek naar een slaapplekje. Hoog boven de Vikoskloof met uitzicht op de bergen om ons heen zetten we het busje aan de kant. De avond valt en het enige dat nog te horen is zijn de krekels, tenminste.... als we de deur open doen. Maar helaas moet die vanavond dicht blijven want anders worden we aangevallen door hele zwermen kleine vliegjes:)

Route: Konitsa-Ano Pedina-Dilofo-Koukouli
Gereden kilometers: 54
Coördinaten slaapplek: N 039° 51.769’ E 020°46.763’