Onderweg

Ochiobello, het plekje waar we gisteravond gestrand zijn om wat slaapuurtjes in te halen, schijnt een historisch dorp te zijn. Niet dat we daar veel van hebben gemerkt want onze ogen vielen meteen dicht toen we het bed in doken. En het kabbelende water van de rivier de Po deed de rest.
We gaan dan vanmorgen ook goed uitgerust op weg om de Italiaanse en Duitse autowegen te trotseren. Maar de route tot aan Verona is bijna slaap verwekkend, pas voorbij deze stad begint het mooi te worden. Het blijft genieten als we tussen de uitlopers van de Dolomieten en het Alto Adige in Zuid Tirol rijden, iedere keer weer. De dorpjes die hoog tegen de bergen lijken aangeplakt, de kilometers appelboomgaarden, watervallen die in smalle stroompjes langs de kale rotsen naar beneden glijden.
Tijdens het rijden probeer ik toch nog wat foto’s te maken hoewel ik van deze omgeving al tientallen foto’s heb. We zijn net Matrei am Brenner voorbij, in een bochtige haarspeldbocht probeer ik een foto te maken van de hoog oprijzende kale bergen voor ons. En dan staat Geer opeens op de rem. “Anhalten bitte!” Politie en douane. Terwijl Geer zijn rijbewijs en id kaart te voorschijn haalt probeer ik een lolletje te maken met de douanier die aan mijn kant voor het open raam staat. Hij grijnst een beetje als ik mijn camera omhoog hou en zeg dat ik net een foto wilde maken van de mooie bergen, maar dat ik dat nu maar even achterwege laat. Ze staan met een mannetje of vijf rond het busje en ik wil niet de indruk wekken dat ik de Oostenrijkse politie ‘aan het werk’ op de foto zet. Ondertussen zeg ik heel stilletjes tegen Baloe dat hij zich moet laten horen. Die blaft eens woedend en komt met zijn kop boven het dashboard uit. Ik zal ze leren om ons zo te laten schrikken in een bocht!
Nadat ook ik mijn paspoort heb moeten laten zien kunnen we doorrijden.

Omdat het vanaf Innsbruck binnendoor naar Füssen aan de Duitse grens maar twee uur rijden is, kopen we nooit een vignet voor de Oostenrijkse autoweg. Deze weg gaat door de bergen over de ruim 1200 meter hoge Fernpas met een prachtig uitzicht op Oostenrijks/Duits hoogste berg, de Zügspitze.
Bij het uitzichtpunt zijn net twee ladingen Japanse en Amerikaanse bustoeristen uitgegooid die zich vergapen aan de kale grijze rots die prachtig afsteekt tegen een blauwe hemel. Ook wij hebben hem natuurlijk al heel vaak gezien, maar ik wil voor Anja, de fokker van Baloe, toch nog even een foto maken. Natuurlijk waar hij op staat:) Zij praat altijd vol trots over ‘haar Imax, de meest bereisde hond ooit’. Dus Anja, bij deze, de foto heb je inmiddels gekregen.

In de laatste zonnestralen tussen de bergen, eten we nog snel een hapje en rijden dan nog een paar honderd kilometer door. Op de Duitse snelwegen is het nu, in de avond, net zo druk als ‘s morgens vroeg. Na ruim 600 kilometer op de teller vandaag, zoeken we een plekje op in een rustig dorp even buiten de snelweg. En dan languit.....

Route: Ochiobello-Verona-Bolzano-Vipiteno-Matrei-Innsbruck-Reutte-Kempten-Ulm-Gruibingen
Gereden kilometers: 621
Coördinaten slaapplek : N 48°35.645’ E009°38.218’