Aan boord

Een lange avond in de haven waardoor je uit verveling maar wat gaat eten, rondhangen langs de kade en kijken naar de ene na de andere ferry die komt en gaat. Het is klokslag twaalf uur als de grote boot van Superfast de haven uit vaart en Minoan zijn trossen vast legt. Er hoeven hier maar een paar auto’s uit, maar de rij auto’s, campers en vrachtwagens die de boot op moeten is onvoorstelbaar groot. Zoals iedere keer gaat dat weer gepaard met het nodige geschreeuw. Wij worden uit de rij geplukt en hebben even het idee dat we al de boot op kunnen. Maar nee hoor, we worden weer ergens anders aan de kant gezet, samen met nog een busje. De chauffeur ontgaat, net als ons, de logica waarom. Wanneer er een aantal vrachtwagens binnen zijn mogen wij eindelijk. Op het smalle dek waar nog steeds auto’s en vrachtwagens naar binnen rijden moet Geer keren en achterwaarts tussen twee vrachtwagens inparkeren. Ik heb het inmiddels Spaans benauwd en ben blij dat ik niet op de chauffeursstoel zit. Veel geschreeuw, daar zijn die Italianen goed in, maar Geer blijft er gelukkig kalm onder.

Het is inmiddels half twee als we de haven van Igoumenitsa uitvaren en de hut opzoeken. We hebben een andere boot dan op de heenweg en hadden al van Lilian en Guido gehoord dat de netheid te wensen overliet. Zij varen een paar keer per jaar naar Griekenland en hadden geen goede ervaring met dit schip. De handdoeken ontbreken in de hut, er zijn geen zeepjes en het is er niet echt schoon. Bij de receptie haalt Geer dan nog snel wat handdoeken en na een korte douche ( het water loopt ook niet weg) kunnen we eindelijk het bed in. Dat zo op het oog wel schoon is:)

Een paar uur later worden we wakker van gebons op de deur. Gelukkig reageert onze illegaal in de hut verblijvende Baloe er niet op. Het gebons houdt aan maar er wordt verder niets gezegd. “Stop it now” roept Geer boos en dan wordt het weer stil. Maar wij zijn wakker, het is acht uur. En dat is veel te vroeg na een paar uurtjes slaap. Een snel, meegebracht ontbijtje en dan verdwijnt Geer met Baloe naar het dek terwijl ik de eventuele haren wegveeg. Van onze illegale is niets meer te zien.
Dat de hut zo smerig is zit me toch niet lekker. Als ik het aankaart bij de receptie verontschuldigt de man zich en zegt dat ze tussen de afvaarten maar twintig minuten tijd hebben om schoon te maken maar hij is meteen bereid om ons een andere hut te geven. Niet dat dat nu nog nodig is, want slapen doen we toch niet meer, maar hij staat er op. De nieuwe buitenhut is groter, schoner en heeft als extra ook nog een raam waardoor we naar buiten kunnen kijken. Maar ook daar zie je niks van als je slaapt en de rest van de tijd zijn we altijd aan dek. Maar de bedoeling is goed en als ik even later onze oude hut in loop is daar al iemand bezig om schoon te maken en de douche afvoer te repareren. Het heeft inderdaad zoden aan de dijk gezet en daar gaat het om!

De rest van de middag brengen we luierend en lezend op het dek door. Hoewel er een harde wind staat is het warm genoeg om in een korte broek te zitten. Mijn ogen vallen rond het middaguur dicht en terwijl Geer met Baloe aan dek blijft doe ik een dutje in onze nieuwe hut.
Om een uur of vijf komt Ancona in zicht, de kustlijn is nog helemaal niet te zien geweest door de grauwe lucht die boven land hangt. De haven doemt een beetje spookachtig op in de mist. De loodsboot laat ook nog erg lang op zich wachten en dus duurt het een hele tijd eer we aanmeren. Maar tegen die tijd baadt de haven weer in een matig zonnetje.

De hectiek in de garage is net als anders: veel geschreeuw en geroep. Tussen de dicht op elkaar staande vrachtwagens moeten we ons een weg banen naar de camper. Met hond en tassen wringen we ons er tussendoor, met soms niet meer dan 60 centimeter ruimte tussen de vrachtwagens. Natuurlijk hoef je niet bang te zijn dat ze gaan rijden, maar ik vind dit altijd een van de meest akelige dingen van de overtocht.
Van de boot af gaat een stuk makkelijker dan er op en dan rijden we meteen het drukke Italië binnen. In het eerste dorp na de haven pakken we nog snel een pizza en dan begint pas écht de terugreis.

Route: Ancona-Rimini-Bologna-Ferrara-Ochiobello
Gereden kilometers: 263
Coördinaten slaapplek : N 044°55.186. E 011°34.784