Vakantie, je vergeet gewoon de tijd .

“Car, kijk eens daar, loopt daar niet een Hovawart?” Zegt Geer gisteravond als we zitten te genieten bij de warmte van de BBQ. Een eindje verderop in de straat loopt een man met een donkere hond, ik pak snel Baloe bij de riem en loop de man tegemoet die inmiddels met zijn telefoon foto’s van ons maakt. En inderdaad, Geer heeft het goed gezien. Het is een Hovawart teefje van 16 maanden oud. Man en hond zijn afkomstig uit Italië, zo vertelt hij in gebrekkig Engels. De man is meer geïnteresseerd in ons dan het teefje in Baloe. Maar die spreekt natuurlijk ook haar taal niet en ze wendt zich nuffig af. Hij vertelt dat ze vanavond op de boot naar Ancona vertrekken, met Minoan. Och, denk ik nog, wij gaan morgen, anders waren er twee Hovawarts aan boord geweest.
We zeggen gedag maar de honden keuren elkaar geen blik meer waardig.

Het is vandaag onze laatste dag, we houden het rustig en willen alleen nog maar van de zon, de zee en het strand genieten. Vanavond om 23.59 vertrekt onze boot naar Ancona.
Maar ik zou ik niet zijn als ik de spullen die mee aan boord moeten, ‘op tijd’ ingepakt wil hebben.
Geer zit lekker buiten en en ik rommel wat in het busje. Tandenborstel, douchespullen, extra kleding en de paspoorten en tickets. Een blik op de tickets en “Neeeeee! Geer, wat voor een dag is het vandaag?” “ Maandag toch”, ja dat weet ik, maar de hoeveelste?? “ De achtste” hoor ik hem roepen. Ik krijg nog net geen flauwte. “ Dan hebben we dus de boot gemist” roep ik zenuwachtig terug. Verbijsterd kijkt hij me aan. Wat nu dan? Daar gaat onze laatste relaxte dag. Stoeltjes en tafeltje worden naar binnen gesjouwd, de zwemkleding gaat weer uit en een half uur later staan we bij het kantoor van Minoan in de haven van Igoumenitsa. “We have a problem, a big problem”. Ik denk nog even bij mezelf “Houston, we have a problem”. Rare gedachten op zo’n moment maar dat zullen de zenuwen wel zijn. Het meisje aan het loket lacht eens een beetje, zij zal het wel vaker meemaken dat mensen de ‘datum zijn vergeten’ zoals Geer het zo mooi verwoordt. Een blik op haar beeldscherm en dan wordt het duidelijk dat we vanavond om zes uur moeten terugkomen om te kijken of er plaats is. Zo niet, dan zullen we over land terug moeten rijden. Albanië, Kroatië, Bosnië Herzegovina, Istrie, Italië, Oostenrijk en Duitsland. Het is me nog al geen eind. Even afwachten dus tot vanavond.
Verse broodjes van de plaatselijke Lidl en een paar koppen koffie later is onze schrik een beetje afgenomen. We komen er wel, over land of over zee.
De rest van de middag genieten we van de zon en het strand op de landtong van Igoumenitsa. Dit strand hebben we deze vakantie al vaker gezien dan alle andere jaren hiervoor. Het weer laat zich gelukkig nog steeds van zijn beste kant zien. De badpakken kunnen dus ook weer aan. Voor Baloe is het wel jammer: omdat we straks graag met een droge hond aan boord willen gaan mag hij het water niet meer in.

Om half zes staan we weer voor het loketje, aan een andere jongedame leggen we het probleem nog maar eens uit. Helaas heeft zij geen goed nieuws : we moeten om acht uur terugkomen, dan kan ze meer vertellen of er plaats is op de boot die op dit moment nog uit Patras moet vertrekken en pas om een uur of elf in Igoumenitsa aankomt. Morgen, dinsdag, is er wel beschikbaarheid maar we hopen natuurlijk op een positief bericht om acht uur. Behoorlijk teleurgesteld zoeken we een plekje op dat hoog boven de haven ligt, naar het strand terug gaan heeft geen nut voor die paar uurtjes. We verdrijven onze tijd met wat eten en foto’s maken van een per minuut veranderende lucht boven de baai. In de verte komt het met bakken uit de hemel, boven Igoumenitsa staat een dubbele regenboog : Een goed voorteken ?

Om half acht staan we weer voor het loket waar dezelfde twee dames zitten als vanmiddag. Diegene die we vanmiddag hebben gesproken is druk in de weer met de telefoon. Als Geer het verhaal aan de ander wil gaan uitleggen komt er een lachje: ze heeft het gesprek vanmiddag natuurlijk opgevangen en weet al waar het over gaat. Ze begint druk de typen en vraagt dan naar onze retourtickets. (Die hebben we bij het begin van de reis al gekregen) Pffff die liggen nog in de bus. Maar?....... vraag ik gespannen. Kunnen we dan mee vanavond. Yes, we can!!!! “ hou have to pay the difference, But it is not mutch”, zegt ze. Ik denk nog even aan die 140 euro die we volgens de juf van daarstraks zouden moeten betalen, maar dan komt ze met een bedrag waar we bijna van achterover slaan ....29 euro!! De regenboog heeft écht geluk gebracht! Om een uur vannacht vertrekt de boot naar Ancona. Normaal heb ik om die tijd al de eerste slaap uit! Voordat we het haventerrein op mogen wordt de camper nog even snel gecontroleerd door de havenpolitie. De achterdeur moet open en het kastje waar de gasflessen inzitten. Niet dat daar iemand ook maar in zou passen, maar je moet wat als politie, toch?
En dan is het wachten. In een haven die langzamerhand steeds drukker wordt, terwijl mijn ogen bijna dicht vallen. Maar het belangrijkste is dat we straks weg kunnen...

Route: Plataria-Igoumenitsa
Gereden kilometers: 39