De strijd om Leks, ‘n blauw oog en prachtig slot.

Gisterenavond hebben we kennis gemaakt met een stel uit Noorwegen. Op vakantie in Albanië en logerend in het appartement van haar vriendin die dat een paar jaar geleden in Sarandë heeft gekocht. Als investering, want ze zagen Albanië als opkomend toeristenland en de panden zijn nu nog voor spotprijzen te koop. In de stad hebben we inderdaad gezien dat daar gewerkt wordt aan het uit de grond stampen van appartementen en hotels. Over de manier waarop heb ik zwaar mijn twijfels. Veel hoogbouw. Vervallen gebouwen eromheen en er staan ook veel betonnen skeletten. Nooit afgebouwd en dat zal het ook nooit worden lijkt het. Bouwpuin laat je ook gewoon liggen. Op een paar super de luxe 5* hotels na is Sarandë niet meteen de place to be voor de verwende westerse toerist. Het jonge zwangere stel is de drukke stad ook even ontvlucht en geniet net als wij van de ondergaande zon hier hoog boven de stad.
We krijgen de tip dat we beslist het nationaal park in het ‘Mali I Gjere’ massief moeten bezoeken. De entree is 200 Lek dat door de parkwachters wordt geheven. We hebben echter geen Leks bij ons. Maar spontaan wordt ons een briefje van 200 in de handen gedrukt. Mijn euro’s in ruil willen ze absoluut niet hebben.

De zonsopkomst maken we ook weer mee, omdat een geitenboer met zijn kudde ons wakker maakt. Normaal maken de geiten het lawaai met hun gemekker en bellen, maar deze herder kan er ook wat van. Hij schreeuwt en brult tegen de beesten dat het een lieve lust is en rent woest zwaaiend met zijn stok achter ze aan als er eentje wat afdwaalt. De reden voor zijn opwinding ontgaat me volkomen en ook de geiten zijn er niet van onder de indruk.
De cache hier hebben we gisteren al gevonden, dus na het ontbijt dalen we de steile helling af naar beneden richting de, door de Noren aangeduide plaats op de kaart.
Onze beide Garmins hebben Albanië niet in het geheugen dus we gaan ouderwets met de kaart op de knieën opzoek.

De wijzer van brandstoftank likt ook tegen het rode gedeelte aan dus het zou wel handig zijn als we met een volle tank de bergen in kunnen rijden. Car wordt daar erg rustig van. Maar het eerste tankstation dat we tegenkomen accepteert alleen cash. De tweede wil wel plastic, maar maakt ons duidelijk dat hij 3% rekent als bankkosten. We gaan ervoor, al merkt hij mijn argwaan bij het uitrekenen van de 3% op zijn aftands rekenmachientje. Bereidwillig doet hij het me nog eens voor en dan doet de elektronica de rest.

Een stukje rijden door een prachtig berglandschap. Onderweg ligt nog een cache bij een opgraving van Phoenix. Weer een steile klim vanuit een klein dorpje omhoog naar de top van een heuvel. Boven aangekomen staat een modern informatiebord en gloednieuw gebouwtje. Het is er uitgestorven. Als we net aan onze wandeling willen beginnen komt een aftands rood auto’tje de berg opscheuren. De bestuurder springt eruit, rent het kantoortje in en komt met inderhaast afgescheurde entreebiljetten. 400 Lek, maakt hij ons duidelijk. Wij maken hem duidelijk dat we die niet hebben maar dat hij wel euro’s kan krijgen. Omgerekend is dat zo’n 3 euro, maar hij wil Leks of 5 euro. Wij hebben geen 5 euro klein en wisselen kan hij niet. Maar als hij merkt dat ons laatste bod 4 euro is, gaat hij grijnzend akkoord.
De opgravingen zijn in 1924 gestart door Italiaanse archeologen. Pas veel later is Albanië ook mee gaan doen met hulp van een fonds uit de EU. We kuieren een uurtje rond, verbazen ons over de bouwwerken uit die tijd en genieten van het prachtige uitzicht. We komen nog twee toeristen tegen, die echter gratis binnen zijn gekomen. Bij terugkeer bij de auto blijkt het kantoortje weer te zijn afgesloten en het mannetje en rode autotootje zijn verdwenen.

En dan de volgende bezienswaardigheid: “Syri Kalter” oftewel Blue Eye. Dit is de plek waarvoor we gekomen zijn.. Bij de slagboom staat een oude parkwachter de Leks te innen. Voor hem hebben we het briefje van 200 Lek dat we gekregen hebben van de Noren. Hij wenst ons een good day maar “vergeet” ons de toegangsbiljetten te geven die hij in zijn groezelige handen geklemd houdt. Wij gunnen hem zijn zwart momentje en rijden 2 km verder over een hobbelige zandweg naar het fenomeen Blue Eye.

Blue Eye is een prachtige groene plek waar massa’s kraakhelder water vanuit de rotsige bodem omhoog borrelt vanuit een natuurlijke bron. Het water lijkt prachtige kleuren te hebben door de uitgebreide vegetatie en de kleurige rotsen eronder. Het 50 meter diepe gat van waaruit het water omhoog welt is azuurblauw. Vlak boven de bron is een stellage gebouwd van waar je de diepte in kunt kijken. Kijken dus!
Maar een groepje Engels sprekende jeugd begint langzaam uit de kleren te gaan en elkaar op te jutten om een duik te nemen in het kraakheldere maar steenkoude (10 graden) water. Het spandoek waarop dat verboden wordt in woord en beeld wordt niet gezien of gewoon genegeerd.
Ik vind de kleuren van de lingerie van de dames keurig passen bij het kleurrijke natuurverschijnsel, hetgeen me een bedenkelijke blik van Car oplevert. Als ik de overtreding van het zwemverbod en de daders vastleg als “bewijs” met mijn fototoestel wordt die intentie ook al in twijfel getrokken.

De eersten die het aandurven om van de kant, en later ook van het platform in het koude water te duiken krijgen een applausje van de omstanders. Als Car uit pure balorigheid ook Baloe een duik laat nemen wordt ook dat met een applaus en gelach beloond. In de directe omgeving liggen twee restaurants die heel mooi in de natuurlijke omgeving zijn opgenomen. Na een uurtje rondlopen en badderen ( nee wij niet, te koud en onze lijven matchen niet meer bij die jeugdige schoonheid) wordt het tijd om Albanië te verlaten. Maar precies bij de grensovergang met Griekenland gaat mijn telefoon. Rick kondigt vol trots de geboorte aan van een geweldige zoon en dus mijn kleinzoon en stamhouder.

Als we na een half uurtje oponthoud bij de grens weer op Grieks grondgebied zijn en we een goede 4G internet verbinding hebben gaan we er met een drankje in de hand eens goed voor zitten. En via een vlekkeloze whatsapp life verbinding kunnen we de gelukkige Rick en Suus uitgebreid feliciteren en zien we Noud in blakende gezondheid tevreden in de armen van zijn vader.
Dit is het toch wel veruit het mooiste stukje natuur dat ik vandaag zie. Dan valt alles van die mooie uren daarvoor in het niet.
Ik voel me zo trots en zie in de ogen van Rick diezelfde blik. En dan hebben we samen een ‘Fisherman’s Momentje.’ Wat een geweldige dag is dit.

Route: Sarandë-Finiq-Muzine-Jorgucat-Doliana-Konitsa
Gereden kilometers: 126
Coördinaten slaapplek: N 040.02.733. O 020.44.802’