Epiloog: een fantastische thuiskomst.

Die laatste kilometers naar huis zijn meestal niet de vrolijkste van de hele vakantie. Zo’n: ‘het zit er weer op’ gevoel.
Je stopt om je rust te nemen, wat te eten en natuurlijk om Baloe even lekker te laten rennen en zijn poot te laten optillen. Maar nieuwe dingen zien en ontdekken is toch meer iets voor de heenweg en niet voor de terugweg. Dan is het doel gewoon : naar huis.
Daar wacht weer het normale dagritme en onderweg worden we weer geconfronteerd met het hectische leventje van onze westerse maatschappij. De Duitse autobahnen die ooit bedoeld waren om het verkeer ongehinderd te laten doorstromen lijken steeds meer verkeers-stremmers te worden. Baustelle na Baustelle zorgen voor kilometers ‘stockender Verkehr’. Maar deze keer rijden we eindelijk eens de goede kant op. Hoewel de verkeersinfo een eindeloze stroom files en opstoppingen over de radio uitbraakt en spreekt van een uitzonderlijk slechte situatie, kunnen wij nagenoeg ongehinderd doorrijden omdat ze allemaal in tegenovergestelde richting staan.

Normaal is de eerste stop Landgraaf, maar vandaag hebben we een andere bestemming. Limbricht. Hier ligt een nieuwe Leenders te wachten tot opa hem zijn eerste flesje geeft. Bubble eist eerst alle aandacht op maar kiest dan toch voor Baloe om verder mee te spelen. En tegen vieren wordt de kleine Noud in mijn armen gedrukt en is een mooier einde van een vakantie niet denkbaar. Een geluksmomentje pur sang. Een beetje onhandig nog drinken we dan samen ons eerste flesje. Hij zijn melk en ik samen met Rick een biertje op dit speciale moment. Nu kan ik nog vellen vol tikken over hoe het voelt om kersverse opa te zijn, maar het blijft een reisblog hè. ;) Maar geloof me dat het prachtige ogenblikken zijn. En aan de blikken in ieders (vochtige) ogen is te zien dat ik niet de enige ben.

Nadat de flesjes leeg zijn laat Noud zien waar we allemaal nu aan toe zijn. Lekker naar huis en slapen, maar eerst nog langs Mia om daar nog meer gezinsuitbreiding te bewonderen. Een deel van de eieren van de schildpadden is in de broedstoof uitgekomen en Car heeft er weer 5 Griekjes bij. Voor degene die geïnteresseerd zijn, ze zijn ter adoptie.

En na twee pizza’s nemen we samen nog even rustig onze vakantie door onder het genot van een flesje wijn....
Uh... die pizza’s klopt, maar als Car eenmaal de stal geroken heeft en dan ook binnen is dan is de rust totaal verdwenen. Nog vóór dat ik binnen ben heeft ze de run naar de wasmachine gemaakt en draait de eerste ronde. Mijn rem op deze onbesuisde drift heeft na ruim 8 jaar nagenoeg geen effect gehad. Wel het afsluiten van het busje en de sleutels in de zak steken. De opruimactie is daarmee dan wel gestopt maar de onrust in dat koppie niet.
Ik val als een blok in slaap, (ook zonder wijn). Car ligt nog uren wakker van allemaal dingen die nog “moeten”.

Maar over een ding zijn we het roerend eens. Het was weer een fantastische reis. Met oude vertrouwde plekjes maar ook veel nieuwe. Met oude vertrouwde vrienden en bekenden, maar ook weer veel nieuwe. En na 42 dagen en nachten samen in een busje zijn al veel dingen gezegd. Dan heb je vaak aan een blik voldoende. Het was weer mooi met een fantastisch slot.

En als het fotoboek met de verslagen gemaakt worden beleven we het vast nog een keer. Denise, Mia, Tiny, Guido en Lilian, jullie weer hartstikke bedankt voor de zorgen thuis.
En allen die nog steeds niet afgehaakt zijn bij onze dagelijkse schrijfsels ook bedankt dat jullie weer een beetje meereisden. Het aantal lezers blijft ons verbazen en we verheugen ons nog steeds op de reacties en commentaren.

Tot de volgende reis.