Lekker Grieks met Bulgaars toetje

Het enige dat we een beetje kennen van Bulgarije is de yoghurt. Dus na een stormachtige nacht wordt het tijd om die kant uit te rijden om ons verder te verdiepen in de geheimen van dat land. Het zal een bliksembezoekje worden want dit stond niet op onze planning vooraf en in Griekenland staan wel nog verschillende dingen op het lijstje.

Onderweg moeten we nog aan de kant voor een politiecontrole. Mijn (Eu) rijbewijs snapt hij nog maar de kenteken kaart wordt sceptisch bekeken. Zo’n grote auto op zo’n klein kaartje, zonder stempels en bijlagen, zie ik hem denken.
Zijn Engels is prima dus tijd voor een praatje. Mijn opmerking dat dit de eerste politiecontrole is op Grieks grondgebied in al die jaren beaamt hij, maar dat we er in deze streek echter rekening mee moeten houden. Die Bulgaren en Turken hé, voegt hij er nog eens aan toe.

En dan ineens in een klein dorpje topdrukte. Markt dus. Even stoppen om wat fruit in te slaan en de gezellige drukte te ervaren. 99% van de vrouwen is hier voorzien van hoofddoek. We zitten in een echt moslimgebied met veel Turkse invloeden. Met een jonge vrouw zonder hoofddoek, maar met een ‘vregge’ bek bij een van de kraampjes krijgt Car het aan de stok. Car wil zelf de druiven in een plastic zakje doen wat onbegrip oplevert bij de hittepetit. Vervolgens loopt ze door naar de kraam van de concurrent om een paar aubergines en wat paprika’s te kopen. Tumult onder de kakelende hoofddoeken. Met veel gebaren wordt duidelijk dat de prijzen per kilo zijn en dat ze bovendien bij verschillende mensen moet afrekenen. Op oude (hand) weegschalen laten ze haar zien dat er nergens een kilo in de zakjes zit. En de kiloprijs omrekenen naar 400 gram? Duidelijk niet de bedoeling hier. Ik bekijk het grijnzend van een afstandje. Het kost allemaal geen drol hier dus waarom geen hele kilo Car? “Wat moet ik daar allemaal mee?” Met een ‘vregge’ bek worden de half gevulde plastic tasje teruggeven. Hier maken we geen goede beurt Car.
Straks betalen we gewoon weer teveel bij de Lidl, maar mag je je eigen zakjes vullen en kun je bij één kassa afrekenen. We zijn verwend.

Het Rodopi-gebergte vormt de natuurlijke grens tussen beide landen dus we moeten weer de hoogte in naar de grensovergang in de bergpas.
Een schitterende brede weg slingert omhoog en doordat de storm alle nevel heeft weggeblazen hebben we een fantastisch uitzicht.

En dan de grens. De grenspalen staan omhoog en buiten staat niemand. Als ik langzaam langs de barakken in het midden van de weg rij zie ik twee kleine loketjes met daarachter een mannenhoofd die me vorsend ietwat lodderig aankijkt. Ik probeer het ogenspel vriendelijk te beantwoorden met een glimlach en vragend opgetrokken wenkbrauwen in de veronderstelling dat nu een minzaam handje komt met gebaar van doorrijden maar.
Mijn eerste Bulgaarse kennismaking is echter verkeerd ingeschat. De hand gaat naar de knop van de slagboom die naar beneden gaat en ietwat bits wordt me toegesnauwd dat hij paspoorten wil. Die hebben we ook natuurlijk maar kennelijk is hij nu niet meer geïnteresseerd en ik begrijp dat achter loketje twee nu een man zit die het overneemt. De deuren van de bus moeten nu open omdat hij echt wilt controleren of we wel met zijn tweeën zijn. Baloe is het er niet eens en doet alle pogingen om die man die ineens voor de deuropening staat te laten weten dat dit zijn territorium is. Er zijn ook grenzen voor een hond !
Man 2 kan het allemaal wel waarderen. Legt me vriendelijk uit dat Bulgarije geen Schengenland is en dat hier paspoorten en grenscontroles nog wel belangrijk zijn. Iets dat ik al wist maar waar ik van vermoedde dat de controles halfslachtig zouden zijn. Met een ietwat verbaasde blik als we vertellen dat we maar even op bezoek komen opent hij daarna de slagboom en mogen we erin.

Onze Garmins laten het afweten en de route moeten we dus via de kaart gaan aflezen. Maar ons doel kent ook coördinaten dus dat is geen probleem. Een cache dus. Niet geocachers zullen ongetwijfeld verbaasd kijken dat je voor een simpel doosje zoveel kilometers omrijdt. Geocachers snappen meteen dat “weer een land erbij, en dus een “souvenier” genoeg reden is.
De plek waar de cache ligt kent ook nog een natuurlijk fenomeen. Het zijn grote gladde bolvormige rotsen met vreemde aftekeningen. De plaatselijke overheid heeft er een bordje bij geplaatst met de uitleg, maar dat is alleen in het Bulgaars. Alleen de getallen kunnen we lezen. Zijn dat jaartallen of de prijzen van de boetes als je hier vuilstort. Ook dat zou nog kunnen natuurlijk. We zullen een foto plaatsen, dus mocht iemand Bulgaars in zijn talenpakket hebben gehad op school dan graag een reactie.

Als we na een uurtje of twee weer dezelfde grens overtrekken heb ik het protocol door. Soort van drive-in bij Mc Donalds.
Ook al staat de slagboom open, je stopt bij loketje één. Dit is iets duidelijker omdat er een onderarm uit het loketje bungelt. In de hand duw je dan de paspoorten. De documenten worden doorgegeven aan persoon twee die op een computer wat zaken inklopt. Dat moet je doorrijden naar loketje twee, ongeveer 3 meter verder. Van een andere man krijg je dan de paspoorten terug, nadat een vierde persoon de beelden op een andere computer nog eens bekijkt. Ondertussen word je ook nog eens bekeken door drie camera’s die het voertuig/kenteken checken. Uit een minzaam knikje van de Griek, die me de paspoorten weer overhandigt, snap ik dat we weer welkom zijn in Griekenland.

De zee lokt en na een uurtje liggen we weer heerlijk in het water totdat de magen beginnen te knorren.
“Iets kleins op de hand, een Pita-giros of zoiets”, is het voorstel van Car. De nabij gelegen stad Alexandroupoli lijkt zich hier prima voor te lenen. Volgens het boekje een stad waar je nog onder de Grieken bent. Door Car wordt dan ook tevergeefs gezocht naar winkeltjes met toeristenmeuk en ook de snackbars met ‘wat kleins op de hand’ wordt niet gevonden.
Helemaal naar mijn zin gaan we dus weer lekker uitgebreid zitten bij een authentieke Griek. De menukaart blijkt echter alleen in Grieks maar de waard spreekt goed Engels en vriendelijk legt hij uit wat zijn kookkunst allemaal te bieden heeft. Iets kleins op de hand wordt dus weer een heerlijke uitgebreide maaltijd met voorgerecht en een halve liter ‘Fix’ om het weg te spoelen. En dat voor €25,- totaal. Een nagerecht past er echt niet meer bij. Zelfs geen Bulgaars yoghurtje . Voor het slapen gaan nemen we ons plechtig voor om de komende dagen op dieet te gaan.

Route: Lasmos-Komotini-Bulgarije-Sapes-Alexandroupoli
Gereden kilometers: 190
Coördinaten slaapplek: N040°50.606’ E025°52.779’