Een humeurige start

Als ik de motor start en weg wil rijden klinkt er een aanhoudend alarmerende zoemer. Motor uit, zoemer uit. Motor starten en weer die zoemer. Het ritueel herhaalt zich een paar keer, terwijl ik hoop dat de zoemer doorkrijgt dat hij irritant is en er vanzelf mee ophoudt. Deze ‘professionele’ eerstelijns aanpak helpt echter voor geen meter. Dus ik begin een meer systematische aanpak. Motorkap gaat open en ik check alle dingen daar. Ook niks. De controlelampjes op het instrumentenpaneel doven allemaal zeer geruststellend maar die zoemer blijft volharden. Ook het camperinstrumentarium toont geen onverwachte meldingen.
En als je me ergens gek mee kunt krijgen is het met storingen waarvan ik de oorzaak niet kan vinden!

Ondertussen komt Car goedbedoeld met allerlei “vrouw-technische” opmerkingen. En dat soort technisch support is dan niet het eerste waar ik op zit te wachten. Draadje doorknippen van de zoemer komt ook in me op maar kennelijk is het ding ergens vernuftig weggewerkt achter het dashboard en met een doof oor is het ook nog eens moeilijk de positie te achterhalen.

Na een half uurtje denken en zinloos kloten aan van alles, besluiten we toch te vertrekken. Aan de rand van het stadje Litochoro ligt (een cache in) een kloof die ook in de boekje staat als bezienswaardig. Miep stuurt ons de weg op die richting de top van de Olympos voert. Dat wordt dus weer aardig klimmen. Helemaal in gedachten zit ik tijdens het sturen aan die verrekte zoemer te denken.
En dan valt ineens een ander kwartje. De bestemming ligt al een tijdje achter ons. Waarom rijden we hier verdomme de berg Olympos op? Als we Miep aan de tand voelen en haar de hele route laten opbiechten blijkt dat ze ons tot het einde van de weg wil laten doorrijden om ons dan via een wandelpad (..) weer naar beneden wil laten rijden. En daar komen we dan pas achter als we bijna boven zijn aangekomen. Godver de godver. Over de zoemer en mijn ‘gegodver’ heen probeert Car de stommiteit te vergoelijken en stelt voor om dan toch maar helemaal naar boven te rijden. “Gaan we daar nog eens kijken”. Mijn humeur zakt echter naarmate we stijgen. Het wordt stiller in de auto als je die kutzoemer even buiten beschouwing laat.
De parkeerplaats is ook nog eens overvol en als we eindelijk een plek gevonden hebben komt Car met de vraag of ik mijn fototoestel nog mee wil nemen. “Nee”, is mijn korte maar voor mij duidelijke antwoord. “Doe niet zo chacherijnig”, krijg ik terug. “Mag ik soms”, is mijn escalerende weerwoord. Dan volgt een korte woordenwisseling die ik verder niet uit de doeken ga doen.
Chacherijnig vind ik mezelf niet. Laten we het korzelig noemen. Maar sfeerverhogend is het in ieder geval niet. We slenteren wat rond. Car maakt demonstratief wat foto’s met haar mobieltje van plekken waar we twee jaar geleden ook al tientallen foto’s van hebben gemaakt. Haar echte fototoestel heeft sinds enkele dagen kuren en verdomt het om nog scherp te stellen, dus is ze voor wat betere kwaliteit op mijn toestel aangewezen.

Na een half uurtje rondhangen besluiten we weer terug te rijden over dezelfde weg als die we gekomen zijn. Miep is het hier absoluut niet mee eens en blijft zeuren dat we “ indien mogelijk moeten omdraaien”. Ook die leggen we het zwijgen op wat het nog stiller maakt in de auto en de zoemer nu triomfantelijk helemaal de stemming bepaalt.

Bij de afdaling komen we een Duitser in een soortgelijke camperbus tegen die bij een van de slechte stukken in de weg twijfelt of hij wel verder moet rijden. Als ik hem de info verstrek dat het goed te doen is, bedankt hij en maakt terloops nog even de opmerking dat mijn trapje bij de zijdeur nog uitsteekt....
Eureka! Dat is het!
Het trapje schuift automatisch in als je de auto start. Maar nu blijkt een klein steentje op de treeplank te verhinderen dat hij helemaal inschuift. En als waarschuwing gaat dan een zoemer. Steentje verwijderen en meteen schuift het trapje verder naar binnen en niet onbelangrijk...... het irritante geluid is ook weg.

De mooie kloof en de cache worden daarna ook zonder problemen gevonden en ik maak ook braaf weer foto’s.

Om de dag dan weer vredig af te sluiten rijden we rond 3 uur het kilometers lange zandstrand op bij Olimbiaki Akti.
Met wat zon, zee en een biertje spoelt alle irritatie, voor zover nog aanwezig, helemaal van ons af.

Oh, ja en voor degenen die via berichtjes te kennen gaven bezorgd te zijn over de gezondheid van Baloe kan ik gerust stellen. Die is ook weer de oude.

Route: Plaka-Litochoro-Dion-Olimbiaki Akti
Gereden kilometers: 86
Coördinaten slaapplek: N 40°15.544’ E 022°35.741