Klimmen en klauteren

We worden vannacht een paar keer wakker omdat Baloe moet overgeven. Geer is net te laat om zijn kleren aan te trekken om met hem naar buiten te gaan, die hoort het altijd eerder dan ik. Ik word wakker omdat Geer over me heen moet kruipen om op te staan en dan is het al te laat. Baloe jaagt de hele dag achter wespen aan en eet waarschijnlijk slecht omdat hij al een paar keer gestoken is. We krijgen het hem niet afgeleerd, hoe we ook mopperen en van al die wespen zal hij zeker iets van gif hebben binnen gekregen.

We zijn net weer in slaap als het zachtjes begint te regenen. Maar zachtjes of hard, dat maakt niet uit, de dakramen moeten dan wél dicht. En hoewel het dan pas zeven uur is, staan we tóch maar op.
Eer ik het ontbijt klaar heb, schijnt alweer een voorzichtig zonnetje, we kunnen dus toch buiten eten. Uitzicht op de licht dobberende vissersbootjes in de haven van Platamonas, mooier kan het toch niet!

Een paar van de vissertjes in deze haven ken ik al sinds 2005, toen ik hier voor het eerst kwam. Nikos is een van hun, maar hem hebben we twee jaar geleden net gemist. Toen wij in de haven stonden was hij er niet en later hoorden we dat hij op zijn oude, gammele brommer aan kwam rijden toen wij net weg waren.
Met die paar zinnetjes Grieks die ik ken vraag ik aan een van de vissers die zijn net aan het boeten is, of hij weet waar Nikos is. “Sto spiti “, thuis dus, maar hij zal om een uur of tien in de haven zijn. Om zo lang hier te wachten hebben we geen zin in, maar eer we het ontbijt op hebben en het reisverslag is geplaatst, wijst een van de vissers op een dik menneke dat een eindje verderop staat. Ik herken hem niet, maar als hij mij ziet komt hij met uitgestoken armen op me af: “Capitan Catherina, “ roept hij stralend en ik verdwijn in een omhelzing. Kletsen kunnen we niet, hij spreekt geen Engels en maar enkele woordjes Duits, en ik spreek niet voldoende Grieks. Maar hij weet me toch te vertellen dat zijn broer Panagiottis, een van de andere vissers die ik ook ken, al 12 dagen in het ziekenhuis ligt met hartfalen. Zo ver begrijpen we elkaar. Hij loopt nog even mee naar Gerard, die al net zo’n omhelzing krijgt en dan nemen we hartelijk afscheid.

Vandaag willen we een paar caches gaan zoeken waarvan er eentje nog nooit gevonden is en een paar andere moeilijk bereikbare.
Boven in het oude dorp Anô Panteleimonas moeten er drie liggen, eentje op het centrale plein en de andere twee net buiten het mooi opgeknapte dorpje, waarvan de huizen nu al onbetaalbaar blijken te zijn. Het is er op dit vroege uur nog niet druk, het plein met zijn oeroude bomen die door het dak van het restaurant groeien, ligt er verlaten bij. Een enkele kat rent blazend weg als die Baloe in het oog krijgt. Wij kunnen op ons gemak op zoek naar de cache maar kunnen het ding helaas niet vinden. Op naar de volgende die ergens hoog tussen de rotsen buiten het dorp moet liggen. Met een stok freutel ik voorzichtig tussen de rotsen vanwege de eventueel aanwezige slangen. En deze cache laat zich gelukkig snel spotten.

En dan op zoek naar de volgende die pas een keer gevonden is. Hadden we de aanwijzingen van tevoren gelezen, dan hadden we deze beslist niet gedaan. Het gaat steil bergop, langs smalle geitepaadjes. En dat terwijl de temperatuur al flink opgelopen is. Ook hier zoeken we ons de pleuris maar uiteindelijk vinden we het ding ongeveer 30 meter van de coördinaten verwijderd. En dat levert de eigenaar van de cache een bitsig mailtje op (van mij). Het is geen doen om een kilometer bergop te lopen over dit terrein, te zoeken tot je bijna een ons weegt om dan het ding aan de andere kant van de berg te vinden (bij wijze van spreken dan). We zijn blij als we bij het busje terug zijn, het zweet uit de ogen kunnen vegen en de dorst te lessen.

In Leptokarya is vandaag markt en die wil ik voor geen goud missen. Dus zetten we de spurt er in naar het 10 kilometer verderop gelegen stadje. Geer gaat met Baloe in het park zitten uitrusten terwijl ik me ondertussen op de grote markt vermaak. Bepakt met groente en fruit en een mooie tas (waarvoor ik natuurlijk weer heb moeten afdingen) kom ik na een uurtje terug bij Geer en Baloe.

Nog even wat boodschappen doen bij de Lidl en dan gaan we weer bergopwaarts. Boven Leprokarya, ergens in de bergen, doet zich volgens de beschrijving van een cache, een natuurfenomeen voor, genoemd ‘ Magnetic anomaly’ .De weg gaat via veel haarspeldbochten steil bergopwaarts. Op een bepaald punt dat staat gemarkeerd op de weg, kun je de auto tot stilstand brengen. Dan lijkt het alsof de auto elk moment achteruit kan rollen. Terwijl Geer in het busje blijft zitten en hem in zijn vrij zet, stap ik uit en kan ik met een enkele hand de auto gewoon vooruit ‘bergop’ duwen. Dit steile stuk van de weg is dus optisch bedrog. Op You Tube staan zelfs enkele filmpjes. (De cache hebben we trouwens vrij snel gevonden)

Na deze leuke cache zoeken we het strand weer op, voor vandaag hebben we genoeg gewandeld en gesjraveld. Het wordt tijd om lekker languit te gaan, wat zwemmen, lezen en voor de rest helemaal niets meer. Het kiezelstrand bij Plaka is breed en verlaten. Een enkele visser gooit nog even de hengel uit om een maaltje te vangen, een paar zwerfhonden komen een kijkje nemen maar voor de rest is het stil om ons heen.

Route: Platamonas-Leptokarya-Plaka
Gereden kilometers: 41
Coördinaten slaapplek: N 40°05.878’ E 022°34.069