Bijna het Noorden bereikt

Het is fris en bewolkt boven aan het haventje van Malin Beg. Vannacht is het jonge stel dat boven op de klip in een klein tentje bivakkeerde, vertrokken. Wellicht van de kou en de regen. Wij werden wakker omdat onze waakhond zich liet horen, hun auto stond vlak naast de onze en het was een heel gesleep voordat ze alles in de auto hadden geladen.

Ook wij zijn weer vroeg wakker en op en niet eens van de kou. Over ruim een week moeten we alweer inschepen in Rosslare en er is nog zóveel moois wat we willen zien. En natuurlijk kun je nooit in 4 weken alles doen en zien wat je je hebt voorgenomen.

Vanuit onze slaapplek rijden we over de Glengesh Pass naar het noorden. Volgens de vissers die we een paar dagen geleden hebben ontmoet moeten we beslist door de mooie Rosses naar Meenlaragh rijden. De rotsachtige landtong van The Rosses is bezaaid met wel honderd meertjes en vormt zo een van de schilderachtigste en ongerepte stukjes van Donegal County. Het lijkt wel wat op het landschap in Schotland dat ook zo ruig is. Af en toe komen we nog een eenzame teddybeer tegen, als aandenken aan het overleden meisje.
Op het kilometers lange strand van Maghery Bay kan Baloe zich even uitleven. Om te zwemmen is het te fris hoewel de zon zich alweer geregeld laat zien.

Het is jammer dat het Folk Village museum in Glencolmcille , waar het plattelandsleven van Donegal wordt uitgebeeld, gesloten is. De kleurige huisjes staan er verlaten bij. Aan de overkant van de weg staat een monument waarin alle County’s van Ierland zijn afgebeeld, uitgehouwen in het soort steen dat er in die County voorkomt.

In heel Ierland is de, in bloei staande, winterharde fuchsia langs de weg te zien die als heggen de afscheiding vormt van tuin naar straatkant. Wat ons ook elke keer weer opvalt zijn de prachtige, soms statige huizen met grote lappen grond die meer regel dan uitzondering zijn. En waar bij ons alleen op Koningsdag en tijdens voetbal- kampioenschappen de vlaggen uit gaan, wappert hier op elk huis wel een vlag. Ofwel die van de County óf wel van een of andere Ierse voetbalclub. Niet dat die nu zo geweldig zijn, want anders hadden ze wel in het WK meegespeeld:) Maar opvallend is het wel!

In de duinen bij het langgerekte, rotsige Tramore Beach moet nog een cache liggen. Een goed excuus om hier ook nog even rond te struinen. Maar hoe we ook zoeken, er is niets meer te vinden. Wellicht verdwenen onder het stuifzand.

Laat in de middag komen we in Meenlaragh aan, het plaatsje dat ons door de vissers is aanbevolen. Het dorp is maar klein en er is verder niets te doen, op een restaurantje na. Maar de haven, waar de veerboot naar Tory Island vertrekt, ligt aan een kilometerslang, breed, wit zandstrand. Op het eiland wonen niet meer dan 100 mensen, er is geen begroeiing, er staan twee pubs en een winkel. Meer is er niet. Toch wordt het dagelijks door tientallen toeristen bezocht. Wellicht om de vorst van het eiland te begroeten. Want dát heeft het dan weer wél, hoewel de macht van deze niet-erfelijke functie gering is.

Het kleine eiland Inishbofin dat aan de overkant ligt is slechts een dag per jaar te voet te bereiken. Nu is het omgeven door de Tory Sound en kom je er slechts door de ferry te nemen.

Terwijl Geer in het busje geniet van de muziek van Pink Floyd maak ik in de late avondzon met Baloe nog een wandeling over het strand tot aan de punt waar de uit-stekende landtong van Horn Head goed te zien is.

Als de zon bijna onder is komt er langzaam een eind aan de bedrijvigheid op het strand en in de haven en gaat ook bij ons het licht uit.

Route: Malin Beg-Glencolumbkille-Glengesh Pass- Clooney-Dungloe-Derrybeg- Meenlaragh
Gereden kilometers: 126
Coördinaten slaapplek: N 55.08.767. W 008.10.416