No beer, no dogs allowed

Bij het afrekenen in de plaatselijke supermarkt klinkt een irritant geluidje als de nog wat slaperige kassamedeweker mijn twee sixpacs blikken bier door de scanner schuift. “Oh sorry sir, I can’t sell you the beer”. Ik vermoed dat ik vanwege mijn jeugdige uiterlijk mijn ID card moet laten zien maar het heeft een andere oorzaak, zo blijkt. Wettelijk is bepaald dat voor 10 uur geen alcoholische drank verkocht mag worden. Zo probeert de overheid hier de Ieren van de overmatige alcoholconsumptie af te helpen. Mijn sceptische blik ontgaat de jongen niet en hij beaamt dat het ‘stupid’ is, maar mij een half uurtje matsen zit er niet in. De kassa weigert gewoon.

Onderweg naar Blarney Castle in het gelijknamige stadje komen we gelukkig nog een Lidl tegen dus mijn drankprobleem voor vandaag is toch opgelost.

Blarney Castle is een vervallen kasteel, maar wonderbaarlijk genoeg trekt het duizenden bezoekers van over de hele wereld. Het geheim erachter is de ‘Blarney Stone’. Als je eerst €14,- (voor senioren) hebt betaald mag je door de poorten van de bouwval. En dan gaat iedereen naar the towerhouse waar je middels 127 treden de donjon mag beklimmen. O ja, zo snel gaat dat natuurlijk niet. Ik bedoel niet die treden, maar het feit dat de kudde van honderden toeristen allemaal hetzelfde willen. De wachttijd vandaag is dus 1 uur.... Niet uitzonderlijk volgens de poortwachter want ook 3 uur wachten op het wonder van de steen is geen uitzondering.

Boven in de toren is dan de volgende procedure van kracht. Je gaat op je rug liggen en schuifelt zo ver mogelijk over de kantelen heen. Een tweede persoon houdt daarbij je enkels vast om te voorkomen dat je aan de andere kant weer naar beneden sodemietert. Als je het kunstje goed flikt dan komt er boven je hoofd de legendarische steen tevoorschijn. En als je deze kust schijn je er wonderbaarlijk welbespraakt door te worden....
Ik ben met stomheid geslagen als ik na twee uur braaf wachten op de parkeerplaats het verhaal van Car aanhoor. “Dus je hebt 14 euro betaald om een uur in de zon in de rij te staan om een afgelebberde steen te kussen”, stamel ik vol ongeloof. (De steen heeft kennelijk ook krachten om weigerende kussers de bek te snoeren).
“Ja maar er zijn ook prachtige tuinen hoor”. Ik hou verder wijselijk mijn mond en grijns nog even naar Baloe die heerlijk in de schaduw ligt te maffen. Daar zijn wij mannen toch weer mooi de dans ontsprongen dankzij het bordje bij de ingang: ‘No dogs allowed ‘

Welbespraakt ratelt Car nog een paar wonderen uit haar mond. “Er zijn tuinen met thema’s. Wishwater, wishsteps, wishstones... Als je bij de wishsteps achteruit met je ogen dicht naar beneden loopt en vervolgens achteruit met je ogen dicht naar boven, mag je ook een wens doen, die binnen een jaar gaat uitkomen.”
Ik neem nog een slok bier en laat de overige info gelaten aan me voorbij gaan. Mogelijk onthou ik jullie lezers nu een paar wonderen maar mocht je geïnteresseerd zijn vraag Car maar dan die kan er vast nog uren over vertellen. Of ... www.blarneycastle.ie

Na al die wonderen is het tijd om de frisse zeewind op te zoeken. We komen aan in Kinsale en verdomd als het niet waar is maar ook hier hebben ze een fort. Een in 1670 gebouwd bolwerk om de haven van Kinsale te beschermen. Het stervormige fort is een van de mooiste die in Europa te vinden is, volgens onze reisgids. Dat hebben wij toch maar weer goed gevonden dan.

Boven het fort vinden we een mooie plek om te staan. Uitzicht op het fort, de baai en het stadje Kinsale. Bovendien een lekkere bries zodat het ook in de zon uit te houden is. Ook vandaag schommelt het kwik namelijk net onder de 30°.

Ook hier proberen de Ieren weer een slag te slaan om de toeristen wat geld te ontfutselen met hun sagen en legenden, maar deze laten we voor wat het is en bekijken we alleen van de buitenkant.... nou ja niet echt, want als de toegangspoort sluit stuur ik mijn drone de lucht in en maak wat mooie plaatjes van het fort en de omgeving in een ondergaande zon.

In de buurt komt nog een Australisch stel te staan met een VW-busje met hefdak. Niet helemaal vanuit Australië komen rijden, maar hier gehuurd. Ze hebben wel mooie verhalen over hun reizen zoals we nog een stel kennen met een dito camper die nu prachtige avonturen beleven in centraal Azië.
Als de vrouw in de schemering in het gras op haar gitaar begint te tokkelen, komt bij mij het sixties gevoel in alle hevigheid terug. In die tijd, toen ik liftend door de US en Canada trok werd mijn voorliefde voor het reizen met een camper geboren. En die is nooit meer weggegaan.
‘Make love, not war,’ was toen het credo van de hippies. En dan doen we dan ook maar. ;)

Route: Cahir - Blarney - Kinsale - Fort Charles.
Gereden 122 km
Coordinaten N 51°41.864’. W008°29.875’