Surround by studs

Gisteravond lagen we weer met de kippen op stok. Maar vanmorgen kunnen we uitslapen. We staan op het terrein van de Irish National Stud, waar gisteren stipt om kwart over 6 de poorten dicht gingen. Niemand taalt er naar dat we er blijven overnachten, het enige geluid dat we horen is van de enkele auto die voorbij rijdt er de hinnikende paarden van de stoeterij. Het is precies negen uur als ik als eerste bij de receptie sta. De computer is nog niet eens opgestart en de kassa heeft moeite om de bon er uit te gooien.
Omdat ik het lekkerst tot het laatst wil bewaren loop ik eerst een rondje door de aangrenzende Japanese Gardens die in 1906 werden aangelegd in opdracht van de excentrieke Angelo-Ierse kolonel William Hall Walker, dezelfde die ook de stoeterij oprichtte.
Hij verkocht zijn veulens aan de hand van hun horoscoop en bracht dakramen in de stallen aan zodat de paarden konden worden aangeraakt door zonne-en maneschijn. Het 400 ha grote terrein is nu een semi-overheidsbedrijf waar bezoekers kunnen genieten van de merries met hun veulens en waar beroemde racepaarden genieten van hun welverdiende oude dag. De dekhengsten hebben elk een groot weiland tot hun beschikking en mogen dagelijks een aantal malen hun kunsten vertonen. Om te kijken of de merrie wel bereid is om het kwakje van die dure hengst te ontvangen wordt eerst Henrie de Teezer van stal gehaald. Als hij de merrie zo gek heeft gemaakt dat ze wel wil, mag de echte Stud, voor 120.000 euro dekgeld, het werk afmaken. Als beloning mag Henrie twee keer per keer op een minder waardevolle merrie zijn lusten botvieren. Tja, je hoeft maar tweederangs te zijn, dan grijp je vaker mis:)

Na het bezoek aan de stoeterij rijden we een uurtje zuidwaarts richting de kust van Cork. Onderweg komen we langs de Rock of Cashel, volgens Cameron niet de moeite waard om te stoppen. Maar het kasteel torent imposant boven de vlakte van Tipperary uit en we willen er toch een kijkje nemen. Bij de kassa krijgen we te horen dat Baloe niet mee naar binnen mag; wel honderd verontschuldigingen worden aangevoerd, als echte hondenliefhebbers vinden de man en de vrouw aan de kassa het verschrikkelijk om het te verbieden, dat kun je merken maar helaas, het mag echt niet. Geer speelt nog even voor blindeman, want een geleidehond mag wél naar binnen, maar daar trappen ze niet in:)
We overleggen even en omdat Geer toch al niet zo van de kastelen is maakt hij met Baloe een wandeling in de omgeving en loop ik alleen naar binnen. De man achter de kassa heeft blijkbaar medelijden met me dat ik, én zonder hond én zonder man kom en hij biedt me grijnzend ‘a student ticket’ aan. Ik mag voor vier euro naar binnen in plaats van de gebruikelijke acht euro. De op een rots gebouwde vesting was meer dan 1000 jaar het symbool van de wereldlijke en geestelijke macht. Een groot deel van het complex staat nog overeind, bewoond is het al sinds eeuwen niet meer. Na een uurtje rondslenteren tref ik Geer en Baloe op het pad dat rond de vesting loopt. Zij hebben de gratis toegankelijke Abbey bezocht, dat net als het kasteel ook niet meer dan een ruïne is.

We verlaten het kleurrijke dorpje Cashel, stelen nog even wat water op de plaatselijke begraafplaats en zoeken dan een plekje voor de nacht in het marktplaatsje Cahir. waar een van de ontzagwekkendste kastelen van Ierland staat. Het 13de eeuwse fort staat op een eiland in de rivier de Suir en is een geliefd filmdecor. Wij hebben vandaag wel genoeg kastelen en ruïnes gezien en vinden een leuk plekje boven de rivier. Lekker rustig, denken we, maar de een na de ander komt hier zijn hond uitlaten en meteen een praatje aanknopen. En dat gaat dan over: juist! Honden....

Route: Tully- Cashel-Cahir
Gereden kilometers: 133
Cördinaten slaapplek: N 52.21.520. W 007.55.330