Magisch

Ik heb gedroomd van stenen kussen, maar als ik vanmorgen wakker word ben ik niet meer welbespraakt dan iedere andere morgen. De ene loopt zonder dat ik iets hoef te zeggen lekker met mij mee op een vroege wandeling rond het fort en de ander ligt nog op een oor en snurkt heel Kinsale bij elkaar. Maar als ik terug kom staat hij fris en fruitig, aangekleed en wel klaar om aan een nieuwe dag te beginnen.

Volgens de reisgids is Kinsale een van de mooiste stadjes van Ierland dat kan bogen op een lange, veelbewogen geschiedenis. Voor ons is die geschiedenis al lang verleden tijd. Wij verbazen ons over de kleine schilderachtige huizen en winkeltjes die in alle kleuren van de regenboog geverfd zijn. Paarse en groene gevels naast elkaar, je zou toch denken dat dit moet vloeken. Maar het ziet er geweldig leuk uit. Het dorp ligt aan de monding van de rivier de Brandon. In de haven dobberen nu nog zeilbootjes, maar het zal niet lang meer duren of ze vallen droog als het eb wordt.
De terrasjes en de pubs zitten zelfs op dit vroege tijdstip al vol. En telkens worden we over Baloe aangesproken: “ What a gorgeous dog! What is he? A mix of...?” En dan worden er allemaal suggesties van kruisingen genoemd. “ A Hovawart, it is a German breed” is steevast ons antwoord. “ Never heard of.” Maar dan komt er opeens een ouder stel dat hem, tenminste het ras, wel herkend. Zij zijn Iers en hebben ooit, 12 jaar geleden, een puppy gekocht bij een fokker in Schotland. Jammer genoeg weet hij haar naam niet meer, maar het zou zomaar kunnen dat het Hester Oxborrow is, een Nederlandse die met een Schot is getrouwd. Zij hebben ook familie van Baloe in hun bezit. Hij krijgt het bij het zien van Baloe te kwaad en de tranen rollen hem over de wangen. Hij wil heel graag met Baloe op de foto en waarom zouden wij het hem niet gunnen? De hond krijgt nog een dikke knuffel en dan wandelen ze verder.

Ook wij verlaten Kinsale en rijden over de Wild Atlantic Coast way verder naar het westen. De weg langs de Ierse kuststreek is 2500 kilometer lang en de ene mooie baai na de ander strekt zich voor ons uit. Wij kiezen de baai bij het dorp Ballinspittle. Een prachtig breed zandstrand en zeewater dat een heerlijk aangename temperatuur heeft. Baloe waagt zich al snel in de golven, hij heeft wat dit betreft meer lef dan Beau ooit had. Het weer is onderwerp van gesprek op de radio, het is in 15 jaar niet zo warm geweest. Inmiddels is het weer 30 graden, net zo warm als nu in Nederland, lezen we.

Willen we nog wat meer van die 2500 kilometer zien dan moeten we op zoek een plekje voor de nacht. De landtong bij Inchydoney Island met zijn kilometers lang strand lijkt op de kaart geschikt maar de weg er naar toe is smal en er staan honderden auto’s geparkeerd. Als we het strand en de baaien zien begrijpen we waarom. Hutje bij mutje, het ligt nog nét niet óp elkaar. We wandelen even langs de steile kliffen en dan snel weg wezen. Een prachtige, afgelegen plek boven op de kliffen bij Galley Head wordt onze slaapplek. Een magnifieke zonsondergang maakt het tot een magische dag.

Route: Fort Charles Kinsale-Ballinspittle-Timoleague-Clonakilty-Inchydoney Island-Galley Head
Gereden kilometers: 65
Coördinaten slaapplek: N 51.32.098. W 008.57.120