Life is a present

Het is vandaag “onze 96ste tiende”. En daarom is het hele reisje natuurlijk ook zo gepland.
Als ik wakker word liggen er een paar enveloppen op mijn nachtkastje en nieuwsgierig als ik ben heb ik ze binnen 2 minuten open:) De ene is een kaart van Geer (wat er in staat ga ik natuurlijk niet over uitweiden) en de andere komt me iets bekender voor. Toen ik een paar weken geleden met Mia in Scheveningen was heb ik op de pier een buitensporig dure sjaal gekocht. Dat niets voor mij is, maar soms wil je wel eens gek doen. Laten ze nu ook een verkooppunt in Sittard hebben:).
En ik heb natuurlijk wat foto’s gemaakt met de gedachte om die eens aan Geer te laten zien. Die in zijn plaats ook weer niet gek is en daarvan wat screenshots heeft gemaakt:) Maar omdat hij toch bang is om de verkeerde mee te nemen heeft hij een tegoedbon gekocht. En daar ga ik dus volgende week eens uitgebreid mee shoppen!

Na ons weer erg karige ontbijt rijden we voor de derde keer naar het tankstation om te kijken of we die 20 euro terug kunnen krijgen. ( zie het verslag van zondag) Onze Nederlands-Griekse vriendin Nanda, die op Lefkas woont en vloeiend Grieks spreekt, is ingeseind dat we haar hulp misschien nodig hebben om te vertalen, maar dit alles blijkt niet nodig. De mevrouw aan de pomp spreekt redelijk Engels en binnen no time staan we weer buiten met onze, hoewel het niet ons briefje zal zijn, 20 euro. Kunnen we die tenminste vanavond weer verbrassen.

Nu we de noord-oostkust hebben gezien wordt het tijd om de buurt bij ons appartement te verkennen. Volgens de reisgids is het kleine dorpje Roda met zijn historische kern de moeite waard. Maar het enige historische dat wij kunnen ontdekken zijn de afbraakpanden, die weliswaar deze zomer alweer hordes toeristen moeten onderbrengen maar waar nu nog écht geen hond op vakantie wil.
Dan maar terug naar ons eigen Sidari, waar we na drie dagen doorheen rijden, toch een heus winkelstraatje met verschillende tavernes ontdekken. Er zijn er drie(!!!) open. Hoera, dat belooft wat voor vanavond. Want het restaurant waar we gisteren en eergisteren zo lekker hebben gegeten, daar kunnen we nu niet terecht. Gisteravond belandden we midden in de voorbereidingen voor een bruiloft die daar vandaag wordt gevierd. De aanstaande Engelse bruid was druk doende om het haar Griekse vent naar de zin te maken. Volgens haar zus: “She is stupid!”

De supermarkt is na een paar Paasdagen eindelijk open, dus morgenvroeg eten we in ieder geval iets anders dan een boterham met jam en een gekookt eitje. Gewapend met wat lekkere dingen voor een picknick slenteren we naar het beroemde strand dat achter ons appartement ligt: Het “Canal d’amour” Volgens de legende zal ieder meisje dat hier het water in gaat en aan haar geliefde denkt, met hem gaan trouwen! Het is dat ik nèt vandaag eens wil gaan zwemmen, ik heb toch niet voor niets het badpak mee:) En het water in april nog erg koud?? Nee, ook dat kan me vandaag niks schelen:) Geer blijft lekker aan de kant “ Ik moet op de spullen passen”, of heeft hij koudwatervrees voor wát dan ook?
In ieder geval vind ik het héérlijk, ik heb nog nooit zó lekker gezwommen:)

Na de middag rijden we langs de westkust een stukje naar het zuiden. De grillige steile rotsformaties van zandsteen strekken zich ver tot in zee uit. Tussen de afgelegen blauwe baaien en de grotten is er steeds wel weer een klein strandje te vinden waar het in de zomer krioelt van de toeristen, maar waar nu geen mens te zien is.

Hoog boven op de rotsen ligt het Akrotiri Café vanwaar je een schilderachtig uitzicht hebt over het kleine dorp Arillas. Een stop is snel gemaakt en we zetten de auto op het smalle kiezelstraatje. Maar hoe vaak we vandaag al tegen elkaar gezegd hebben dat ook dít een mooi plekje voor het busje zou zijn, denk ik toch niet dat we hier naar boven zouden zijn gereden. Veel te smal, te bochtig en de weg is ook nog eens te slecht.
Maar genieten is dit wel.

In Arillas pikken we nog wat caches mee, die eigenlijk niet de moeite waard zijn en dan rijden we terug naar ons eigen dorp waar we de avond en dag afsluiten in een leuk restaurantje aan zee.
“Life is a present”

PS: ( het uploaden van de foto’s duurtbaltijd een poosje dus als je nog geen foto’s ziet ( Riet ;)) dan even geduld en nog eens terugkomen