Van zuid-oost naar noord-west

Het wakker worden gaat gepaard met het zachte ruisen van de branding. We zien nog net vanaf ons balkon het bootje van de hoteleigenaar uitvaren die samen met een maat de visnetten gaan lichten die zij gisterenavond in de baai hebben uitgezet.
Als we beneden komen en ons ontbijt willen gaan bestellen in het restaurant blijkt dit nog gesloten. Ook in het hotelletje is geen kip te zien. We zouden hier zo weg kunnen rijden zonder te betalen. Want bij aankomst werd ‘ inchecken’ als totaal overbodig gezien door de eigenaar. Morgen was vroeg genoeg. Maar kennelijk is deze morgen ook nog te vroeg. Nou ja, de ochtend zon is al lekker warm en we genieten van de mooie omgeving. De enige bedrijvigheid om ons heen is een mannetje dat met een kruiwagen met een enorme scheur in de buitenband telkens een berg aangespoeld zeewier opharkt en wegvoert naar het achterland. Het zweet gutst al van zijn hoofd en met zo’n vracht en zo’n band door het mulle zand is dit ook niet verwonderlijk.

Zijn Engels is slecht en mijn Grieks bagger, maar met wat gebarentaal begrijp ik dat het restaurant pas om 10 uur opent en hij begrijpt mijn opmerking over zijn band. Hoewel hij dit ook zonder mijn technische advies al begrepen heeft.

Gelaten gaat hij zwoegend door met zijn werk en gelaten ploffen wij neer op een loungebankje naast de waterkant in afwachting van ons ontbijt. Enige schaamte over dit contrast welt toch wel in me op.
Maar 10 minuten voor 10 verschijnt de eigenaresse en de uitbaatster van het restaurant ten tonele en verontschuldigen zich dat wij al staan te wachten. De ene spurt de keuken in om ons ontbijt klaar te maken en met de ander hebben we een leuk gesprek over hoe zij hier met de hele familie de zaak runnen. En dat ze genieten van hun leven en werken op Corfu is overduidelijk. En dat ze de gasten het naar de zin willen maken blijkt ook uit alles. We betalen de overnachting van €35,- terloops tijdens het gesprek. Het lijkt net alsof ze het vervelend vindt om het geld te moeten aannemen. We hebben het niet gepast en geven € 40,- En dan herinner ik me dat we ook nog dat flesje wijn gisterenavond soldaat hebben gemaakt.
Maar daarvoor wil ze absoluut niets hebben. Net als de koffie, de drankjes in de koelkast, chocolaatjes en snoepjes is dat allemaal om het de gasten naar de zin te maken. En die 5 euro wil ze ook nog terug betalen. Ik wuif het weg en beschouw het als een verdiende tip voor alle vriendelijkheid en keurig verzorgde kamers.
Maar als we even later aan een heerlijk ontbijtje zitten langs de waterkant komt ze toch nog aanrennen met een flesje wijn om mee te nemen. Wat een heerlijke locatie en wat een lieve behulpzame mensen hier.

Op het zuidelijkste puntje van het eiland ligt nog een geocache en die willen we natuurlijk nog even meepikken. Het onverharde weggetje ernaar toe gaat stijl naar boven. Na goed 100 meter besluiten we dat we dit onze kleine Skoda niet moeten aandoen. Het is dan wel morgen pas ‘vrijdag de 13e’ maar de Grieken kijken niet zo op een dag, dus dat is de goden verzoeken.

Dat wordt dus 2,5 km flink klimmen en gaandeweg komen we erachter dat we de juiste beslissing hebben genomen om de auto te laten staan. De cache moet liggen bij een klooster. Het klooster vinden we natuurlijk, maar dit blijkt wel inmiddels een ruïne te zijn. De cache vinden we na lang zoeken echter niet en we moeten nu weer 2,5 km naar beneden. Cachers snappen dat dit balen is.

Tijd om onze inmiddels verhitte en bezwete lijven af te koelen. Dus we ondergaan onze siësta op het lange strand van Agios Georgios. Ook hier is het water al lekker op temperatuur en zwemmen we even vóór en na ons middagdutje.

Langs de westelijke kustlijn trekken we dan langzaam noordwaarts. Onderweg stoppen we bij caches en terrasjes. We ontdekken zo weer paradijselijke plekjes. Een ervan is een klein appartementencomplex, prachtig gelegen tegen de rotskust net noordelijk van het dorpje Ágius Gordís dat met zijn lange zandstrand geklemd ligt tussen de bizarre rotsformatie Orthólithos.
Het complexje ligt net boven en paar grote zwarte rotsen in het water. De gasten kunnen hier met de auto niet komen en moeten parkeren in het dorpje. De eigenaar pendelt met een 4x4 zijn gasten en bagage op en neer. Ook hier hebben we weer met de gezellige uitbaters kunnen kletsen en als we nog eens boeken op Corfu heeft deze plek zeker onze voorkeur.

Hemelsbreed is het nog maar een kattensprong naar Sidari, maar slingerend door het berglandschap een stuk verder en qua tijd rij je er al gauw een uurtje over.
Nog even een aperitief op het schommelbankje van onze tuin waar we het onderweg gekochte flesje Kumquat likeur ontkurken. Zowaar Car krijg ik hiermee aan de alcohol. De stemming stijgt en als we ook de schommel naar grotere hoogten proberen te zwieren maakt deze met een krak en een plofje duidelijk dat hij tegen dit puberaal jolijt niet bestand is. (Zie filmpje op Facebook.)

Het avondeten hebben we op het terras van restaurant ‘Sea Breeze’, maar dat zelfde frisse briesje zorgt er ook voor dat alle gasten naar binnen verkassen.
Als we later over het strand naar ons appartement slenteren is de wind gaan liggen en de zee rimpelloos met een zilverachtig schijnsel van de maan.