Stranddag

Terwijl Geer het reisverslag schrijft wandel ik naar het dorp om vers brood te halen. De bakker is tenminste wél open, eten is natuurlijk ook een van de eerste levensbehoeften van de mens. Is de winkelstraat is wat reuring, er worden wat panden voorzien van die andere geneugten: souvenirs:)
Voor de rest blijft het maar een trieste boel hier in het dorp. Maar ook in de andere dorpjes waar we gisteren doorheen zijn gereden is niets te beleven. Gesloten rolluiken, complete hekwerken die zijn ingepakt om roest tegen te gaan, gesloten supermarkten en tavernes. Je vraagt je af hoe ze het in die paar weken voordat het échte seizoen begint, wee op orde kunnen krijgen.

We hebben vandaag niet echt meer iets in de planning. In de buurt zijn, wéér volgens mijn onmisbare reisgids, een paar mooie strandjes die we nog niet echt hebben ontdekt. Een er van ligt voor de deur, het Canal d’amour, en de andere op een paar kilometer afstand. Zin om ver te rijden hebben we niet en dat hoeft ook niet als je er alleen maar een stranddag van wil maken.
Loggas Beach ligt om de hoek, aan de westkust. Meer dan wat afgesleten rotsen is het niet, maar het is wel een plaatje om te zien. De hoge kliffen maken het echter op dit vroege uur en dan ook nog eens aan de westkust van het eiland, onmogelijk om ook maar iets van de zon te zien.

We zijn begin deze week aan de noord-oost kant geweest waar we een leuk strandje hebben ontdekt in Kassiopi. Het is ongeveer een half uur rijden en de keus is dus snel gemaakt. Terwijl Geer de gaten in het slechte wegdek probeert te ontwijken heb ik op de geocache-app weer iets anders ontdekt. Op het meest noord-oostelijke punt van Corfu liggen een paar caches die we nog niet hebben gedaan en die, volgens de beschrijving, in de buurt van een mooi strand moeten liggen.
En dat is niets teveel gezegd. Een lang zandstrand, helemaal voor ons alleen. Dat zal over een paar maanden wel anders zijn, want ook zonder geocache-app zal menig toerist dit weten te vinden.
Geer waagt zich het water niet meer in als hij mij een beetje verkleumd uit de zee ziet komen, die hier een paar graden kouder is dan in het zuiden. En ook het Canal d’amour was iets warmer, maar dat kan suggestie zijn:)

We picknicken lekker op het strand en dan gaan we op zoek naar de cache die ongeveer 600 meter verder bij de ruïne van een oude kerk moet liggen. Ik durf met mijn blote benen niet door het struikgewas want volgens, ja wéér mijn reisgids, zijn er op Corfu meerdere slangensoorten. Geer heeft zijn zwembroek nog aan maar trekt zich niets aan van de waarschuwingen en heeft de cache snel te pakken. Ik sta nog steeds op het pad en als ik me even omdraai zie ik voor me een dikke zwarte slang de struik uitkomen en voor mijn voeten wegkruipen. Van de schreeuw die ik volgens Geer geef zou menigeen wegvluchten:)
“Heb je geen foto’s gemaakt?” vraagt hij ook nog. Ik kan niet anders dan hem eens vies aankijken!

Omdat we nog wat foto’s willen maken van de omgeving van ons “eigen” Canal d’amour rijden we terug naar Sidari.
En terwijl Geer op de gele rotsen blijft zitten kan ik het niet laten om toch nog even te zwemmen met de gedachte.......:)

Later op de avond worden we hartelijk begroet in ons stamrestaurantje Sea Breeze. De jonge serveerster, dochter van de eigenaar, hoeft alleen nog maar te weten wat we willen eten. De drankjes staan nog nét niet klaar op tafel. Ze wordt steeds spraakzamer en vertelt honderduit over hun familiebedrijf en natuurlijk komen er dan ook nog foto’s van haar hond tevoorschijn.

Onze laatste avond op Corfu, een laatste etentje in Sea Breeze, een laatste wandeling over het verlaten donkere strand en... de laatste nacht op die vervloekte harde matras.
Morgenavond laat zijn we thuis.