Een bijzonder einde van een mooie dag

We zijn zo verwend de laatste dagen, dat het wat tegenvalt om vanmorgen niet buiten te kunnen eten. De temperatuur is aanzienlijk gezakt, maar met 14 graden natuurlijk altijd nog beter dan in Nederland. Maar echt lang zitten blijven is vandaag toch niet de bedoeling. We moeten een flink eind rijden naar het zuiden om naar een van de meest bezochte attracties van Corfu te gaan: Het Achillíon. Voor de niet “Sissi” kenners: het paleis dat de Oostenrijkse keizerin Elisabeth voor zichzelf in 1888 liet bouwen en dat een jaar of 60 geleden bekendheid kreeg door de tranentrekker met Romy Schneider in de hoofdrol. Het paleis ligt in een prachtige tuin hoog boven op de rotsen aan de oostkust van Corfu, een paar kilometer ten zuiden van de hoofdstad.
Op dit vroege tijdstip zijn er gelukkig nog niet veel bezoekers en kunnen we op ons gemak met een audiotour apparaat aan onze oren, door de tuinen slenteren.
Geer is niet weg te slaan bij de beelden van de muzes, vooral de muze van Erotica heeft grote aantrekkingskracht op hem:)
De naakte beelden van Hermes en Apollo hebben weer meer míjn interesse:)

Inmiddels schijnt de zon weer volop en na een paar uur genieten van de pracht en praal in en om het paleis en vóórdat een paar bussen hordes toeristen uitspuwen, zitten wij weer in de auto. Op zoek naar een leuk strand om de rest van de middag door te brengen.
Inmiddels zijn we zó ver naar het zuiden afgezakt dat we eigenlijk geen zin meer hebben om het hele eind terug te rijden.
En dan oppert Geer om een hotelletje in de buurt op te zoeken en daar een nacht te blijven. En héél toevallig heb ik net in het reisgidsje ( gelukkig weer terug gevonden in de auto) gelezen dat er dichtbij Lefkimi een hotel pal aan het strand staat. Maar of het open is vermeld de reisgids natuurlijk niet. Het is geen straf om op zoek te gaan maar het hotel Petrákis Beach in het gehucht Molos is met de hulp van de Garmin snel gevonden. Door een medewerker van het restaurant wordt de eigenaar telefonisch op de hoogte gesteld dat er mensen zijn voor een “domatio”, ik herken het Griekse woord voor “kamer”. Binnen vijf minuten staat hij glunderend voor ons en troont ons, nadat we de prijs (als échte Nederlanders ) hebben gehoord, mee naar een luxe hotelkamer. Mooie handdoeken, zeepjes, shampoo, een gevulde ijskast en een koffiezetapparaat met toebehoren staan al klaar op het kastje. En dat alles voor 35 euro per nacht. We hoeven ons dus geen moment te bedenken en tien minuten later liggen we al te bakken op het verlaten strand voor het hotel.
Badkleding en handdoeken hebben we standaard in de auto liggen dus ik duik meteen het water in, dat heb ik deze week tenslotte al eens eerder gedaan. Geer heeft van dit gedeelte van de zee niets te vrezen, het is dan ook niet het Canal d’amour, en zwemt ook een rondje. (Zie ons reisverslag van gisteren).

We hoeven vanavond dus niet op zoek te gaan naar een eettentje dat open is, het restaurant bij het hotel heeft genoeg op de menukaart staan. Een tafeltje buiten op het terras aan de zee, de ondergaande zon achter de bergen; wat een onverwacht mooi einde van een écht bijzondere dag.