Alles voor het laatst

Onze laatste volle dag op Corfu. Vanavond om 8 uur vertrekt ons vliegtuig pas dus hoeven we ons vanmorgen niet te haasten.
Het koffertje is in een mum van tijd gepakt, die van Geer dan. Die van mij stond gisteravond al klaar. :)
Dimitri, de eigenaar van het appartement , is in geen velden of wegen te zien. Op mijn kloppen wordt de huisdeur niet open gedaan, dus vertrekken we zonder gedag te zeggen.

We hebben nog een hele dag voor ons liggen en er zijn nog genoeg mooie plekjes die we niet hebben gezien. Een paar kilometer onder de hoofdstad Kerkyra ligt Mon Repos, het paleis waar Prins Philip van Engeland in 1921 is geboren. Deze week zijn we er al eens voorbij gereden maar omdat het van hieruit maar tien minuten rijden is naar het vliegveld hebben we het tot vandaag bewaard. “Zullen we eerst nog even naar die cache rijden die dichtbij de startbaan ligt?” En voor een cache kun je Geer altijd wakker maken:) En mij trouwens ook!

De cache vinden we niet maar we komen wél op het mooiste plekje van Corfu terecht. Café Kanoni ligt hoog op de rotsen met uitzicht op een kapelletje en Mouse-eiland in een lichtblauwe baai. De startbaan van het vliegveld is op aanraak-afstand. De vliegtuigen die hier voor onze neus landen hebben moeite om het café niet aan te raken. Het geluid dat ze maken is te verwaarlozen. Vele foto’s en een drankje op het terras later, rijden we naar het paleis Mon Repos. De tuinen eromheen zijn mooier dan het verwaarloosde kleine paleis. De baai waar het aan ligt is schitterend, het water is zo blauw als in een zwembad. De paar picknickspullen die we bij ons hebben smaken nergens zo lekker als hier.

Maar Geer heeft zin in een cocktail en Café Kanoni is nog steeds dichtbij. Ons tafeltje is nog vrij en een paar minuten later zitten we al aan de drank. “Sex on the Beach” wordt het dit keer niet (die hebben we al gehad:) maar de “Red Pansion” zonder alcohol is net zo lekker. Voor Geer wordt het een Tom Collins (met alcohol).
Bij Geer loopt het water in de mond van de reukjes van het eten dat om ons heen wordt geserveerd en hij heeft de menukaart alweer in de hand.
Sotiris, de jonge ober van het café, loopt zich het vuur uit de sloffen en heeft voor iedereen een vriendelijk woordje, maar zegt erbij dat hij blij is dat de tent niet van hem is: teveel werk!
Na de Moussaka en de Soutzoukakia wordt het tijd om naar het vliegveld te gaan. Acht minuten later leveren we onze Skoda weer in. Hij wordt vluchtig nagekeken of er geen krassen of deuken op zitten maar verder dan een heleboel stof komt het niet. “Everything is okay” zegt de verhuurder. Maar dat willen we dan wèl nog even zwart op wit.

En dan is het wachten tot we kunnen boarden. Het vliegveld is nog kleiner dan AirPort Maastricht dus écht veel te beleven is er niet.
Om 8 uur zijn wij dan eindelijk aan de beurt om in te stappen en bijna drie uur later staan we weer op Nederlandse bodem. Maar omdat tegenwoordig bij Ryan Air ook je handbagage in het ruim wordt geladen is het een grote chaos als blijkt dat alle koffers uit Corfu op de verkeerde transportbanden zijn gezet. En dat geldt ook voor de koffers van de andere vliegtuigen die net zijn geland. Voortaan checken we maar in met “priority” , dan betaal je wel iets meer maar kun je toch je handbagage mee in de cabine nemen. En dat scheelt dan weer.

Het is kwart voor 12 Nederlandse tijd als we in Sittard de sleutel in het slot steken. Nog even wat drinken en dan snel het bed in. Morgen willen we vroeg opstaan om Baloetje van zijn opvangadres op te halen. Benieuwd hoe hij het heeft gehad. Wíj hadden het in ieder geval heerlijk naar onze zin en hopen dat jullie ook een beetje hebben meegenoten. Tot een volgende keer!