Paar uur ondergronds....

De meeste mensen moeten er niet aan denken. De wekker zetten tijdens hun vakantie. Wij willen echter naar de markt en en die is van 6 tot 8 uur in de morgen. Een toerist zie je hier dan ook amper. Allemaal lui volk. Het krioelt hier echter al van de Thai. Vooral de mensen uit de omliggende bergdorpen en stammen. Hier verkoopt iedereen alles aan iedereen. Midden in de hal een grote ruimte waar alleen vlees ligt. Je moet hier niet met westerse ogen doorheen lopen. De vloer kun je bijvoorbeeld eten. Niet dat het zo schoon is maar er ligt zoveel (aangekoekt vuil).
Maar we zijn inmiddels al het een en ander gewend en we kopen onze lunch voor onderweg lekker hier. Rijst met een zoet bruin smeerseltje (geen idee wat het is) verpakt in een bananenblad.

En dan nog even de berg op naar de tempel, want we hebben een nadere tip gekregen voor de cache die hier ligt. Maar weer helaas. De eigenaar schreeft dat hij binnen in een van de stalletjes moest liggen maar dat is wéér gesloten op dit vroege uur en gaat pas om 10 uur open volgens de buurvrouw. Daar wachten we niet op. Dan naar beneden naar het "Holland House", dat eerder ook gesloten was. Dit keer treffen we het. We worden door een Thaise schone met alle egards ontvangen. "Kopje koffie ? Koekje erbij", klinkt het in nagenoeg accentloos Nederlands. Je zou verwachten dat hier een Nederlander de zaak runt die met een Thaise getrouwd is en zijn roots niet kan vergeten. Maar niets van dit alles. De Thaise, Moddang geheten, runt de tent al ruim 20 jaar. Geen Nederlandse vent is er aan te pas gomen, althans daar zijn geen zichtbare sporen van achter gebleven. Vol trots toont ze foto's van haar bloedmooie dochters en vervolgens een hele meuk aan Nederlandse prullaria. Vooral het Nederlandse vorstenhuis is ruim vertegenwoordigt. Ze is nog nooit in Nederland geweest, (te duur zegt ze) maar door de jaren heen is dit Hollands tintje hier gegroeid. Waarom? Ze weet het zelf ook niet en glimlacht een beetje verlegen. Voor de rest is ze niet verlegen. Ze staat erop dat we met haar op de foto gaan op Facebook en natuurlijk wil ze ook vriendjes worden. Er ligt ook een groot gastenboek dat vol staat met nederlandse gasten van overwegend FOX-reizen. Kennelijk houdt deze reisorganisatie hier een bus-stop, waardoor de Nederlandse stroom constant blijft. Er volgt een hartelijk knuffelafscheid en wij laten Mae Hong Son achter ons rijden weer verder richting noorden.
De "Fish Cave". gelegen in het Phaseau National Parc. Hier komt ook een stroomje vanuit een kleine grot naar buiten. En het wemelt hier van de vissen. Ze hebben een blauwachtige gloed en in het azuurblauwe water (komt door het calciumgehalte) heeft dat een prachtig effect. De vissen, Plapung vis genaamd eten voornamelijk groenvoer. Hierdoor voor menselijk consumptie niet geschikt. Uiteraard zittten hier ook weer de vrouwtjes die sla en andere groenten als visvoer verkopen. Leuke onderbreking al was het maar omdat hier ook een cache ligt. (GC6765C )

En dan de "Lod Cave". Een oud vrouwtje (althans zo ziet ze er uit) is onze gids. We betalen 450 Bath en lopen met haar naar de rivier en de monding van de immense grot. Daar liggen bamboe vlotjes. Ongeveer een meter of 6 lang en 50 cm breed. Een klein krukje is de zitplaats en dan wiebelen we langzaam over het water de duisternis in. Ook hier krioelen honderden vissen rondom het vlotje. Het is er aardendonker uiteraard en alleen de gaslamp van de gids is onze lichtbron. Na ongeveer 5 minuten varen gaan we weer aan land en volgt een rondleiding. Het is goed uitkijken geblazen. Er zijn flinke hoogteverschillen en de trapjes en bruggetjes zijn uitermate smal en scheef. De gids wijst ons regematig op de grillig gevormde rotsformaties van stalacnieten en stalactieten, die met wat fantasie dan vaak de vorm hebben van een dier. Ze moet er zelf steeds weer om giechelen. Maar kennelijk is dit de enige info die ze in het Engels kan brabbelen. Vragen om andere info is zinloos want dan brabbelt ze gewoon weer hetzelfde zinnetje en ook het giecheltje zit er dan weer standaard bij.
Maar ze weet gelukkig de weg en dat is het voornaamste. We gaan weer het vlotje op en komen in een andere "hal". Nog groter dan de eerste. We klauteren, stijgen en dalen en in de laatste grot belanden we in een soort kerkhof. Hier liggen de her en der half vergane primitieve houten doodskisten van zo'n 2500 jaar geleden. Menselijke resten zijn niet meer te zien. Wel enorme spinnen, die leven wel nog al zitten ze roerloos tegen de wanden geplakt wachten op een prooi. Wij overleven het ook.
Al met al zijn we dik twee uur ondwerweg geweest. Groot respect voor dit kleine tengere vrouwtje die deze tocht meermalen per dag moet afleggen. Onze vraag hoevaak per dag ze deze tocht maakt, snapt ze ook niet en brabbelt weer het welkomszinnetje af dat ze onze gids is en dat wij haar moeten volgen. (giechel,giechel).

En daarna nog een mooie tocht van ong 40 km naar Pai. Een leuk relaxed stadje. Het hotelletje met kleine afzonderlijke hutjes, dat gerund wordt door een Brit (met jongeThaise vrouw ;)) is eenvoudig maar prima. Ze hebben allemaal een andere kleur aan de buitenkant en de rest van het interieur is in dezelfde kleur, tot en met de haardroger, muskietennet en ventilator aan toe. Aan de achterkant een kleine veranda met uitzicht over een vennetje. Nog even een avondwandelingetje door het centrum van Pai, dat één grote markt is. Heel relaxed zonder verkeer, met veel muziek, geuren, kleuren prachtige mensen en natuurlijk heerlijk eten....