1864 en meer

We hebben heerlijk geslapen in het Boondee House Hotel. Het gratis aangeboden ontbijt stelt niet heel veel voor, maar alleen al voor de vriendelijkheid en de service krijgt Mr. Boondee van ons een 10+! Het ontbijt staat klaar op het terras en is zelfbediening. En zelfbediening betekent hier ook dat je naderhand zelf de afwas mag doen :)
Het is bewolkt als we rond half negen bij het hotel weg rijden en de grote 'Wat Doi Kong Mu' boven op de berg van Mae Hong Son ligt bedekt onder een dicht wolkendek. Maar de verleiding om er niet naar toe te rijden is te groot want ergens bij die tempel moet ook nog een cache liggen die pas een keer gevonden is. Helaas, hoe we ook zoeken, we kunnen hem toch niet vinden ondanks de hint van de cache-eigenaar.
Omdat we pas morgen uit Mae Hong Son verder reizen hebben we vandaag een hele dag de tijd om de omgeving te verkennen. Met de auto weliswaar want volgens de info die we van de hoteleigenaar hebben gekregen moeten we echt die route gaan doen die hij heeft aangekruist. Geer heeft vanmorgen bij de tempel een T-shirt gekocht waarop staat dat hij de 1864 bochten op de route van Chiang Mai naar Mae Hong Son heeft gereden. Zo trots als een pauw loopt hij er mee rond en zodra we in de auto zitten schijnt hij dit nog eens te moeten bewijzen . De route naar het Noorden heeft nog meer bochten dan die we al gereden hebben en ik word heen en weer geslingerd terwijl hij met gierende banden er doorheen scheurt. Als mam nog leefde en zij had erbij gezeten had ze gezegd: "Geer stop je hier even. Dan ga ik wel lopen". Gelukkig heb ik geen last van wagenziekte "anders had je de hele weg gekotst" zegt Geer.

Onze eerste stop is bij het Long Neck Village Ban Nai Soi, maar voordat we daar aankomen worden we tegen gehouden. Een man in een oude pickup gebaart dat we met onze auto niet verder kunnen rijden. De weg is te slecht. Voor 300 Bath wil hij ons wel brengen. "Geld uit de zak klopperij"moppert Geer "Dat kunnen we best." Maar hij laat zich gelukkig door mij overhalen om toch maar naar die man te luisteren. Geer klautert achterin en ik mag voorin zitten. Als we goed en wel op weg zijn en ik achterom kijk zie ik Geer stuiteren, de weg door de dichte jungle is zelfs voor de pickup nog te slecht. Daar hadden we met onze huurauto nooit doorheen gekomen. Het dorpje dat zes kilometer verderop ligt, lijkt verdacht veel op Huay Pakoot. De 20 gezinnen die hier leven met 104 personen zijn in 1989 gevlucht uit Birma en behoren tot de Karen -stam. De vrouwen, die Langnek-vrouwen worden genoemd, dragen meerdere goudkleurige ringen om hun nek. Helaas voor ons zijn er vandaag maar twee vrouwen in het dorp. De eerste die we zien verkoopt wat souvenirs en de tweede staat een sjaal te weven. De rest van het dorp is uitgestorven , op wat kinderen na die in het kleine schooltje hun lessen volgen. We zijn hier dan ook snel uitgekeken en laten ons weer terug stuiteren naar de parkeerplaats.
De 15 kilometer terug naar de hoofdweg verloopt gelukkig wat soepeler dan in die pick-up.

De Pha Seav waterval is het volgende klapstuk op de route, die uiteindelijk bij de grens met Birma eindigt. Hier is het heerlijk toeven, de waterval trekt veel kleurige vlinders en libelles aan. Een vlinder vind het blijkbaar heerlijk uitrusten op mijn voet. "Dat is mam", zeg ik tegen Geer. Mijn moeder, die nu anderhalf jaar dood is, hield erg van vlinders, dus elke keer als er eentje om mij heen vliegt denk ik dat het mam is.
De weg, waar Geer nog steeds zijn kunsten op los laat, slingert zich door het bos naar de Pang Tong Royal Residence, dat een van de geliefde buitenverblijven is van Koning Bumibol en Koningin Sirikit. Voor ons alleen even een korte stop om wat foto's te maken van de huizenhoge bamboebomen die er staan.
Volgens onze hotelman moeten we beslist een bezoek brengen aan het Zwitserland van Thailand dat in het uiterste noordwesten ligt. De weg er naartoe is niet zo heel duidelijk aangegeven, maar uiteindelijk komen we er toch dankzij de navigatie op het mobje van Geer. Tussen de glooiende heuvels doemt opeens een lieflijk meer op. Het dorpje dat eraan grenst is niet meer dan een straat, Huay Pakoot- achtig maar dan toeristisch, en heeft een aantal homestay's, een soort Bed en Breakfast dus. De restaurantjes zien er aanlokkelijk uit maar van de eigenaars ervan is geen spoor te bekennen. We wandelen er nog even wat rond en besluiten dan maar te gaan eten in het Chinese dorp dat aan het einde van de route ligt: Ban Rak Thai.
Dit dorp ligt aan een meer, vlakbij de grens met Birma en zodra we binnenrijden is het alsof we in China beland zijn. De winkeltjes met hun Chinese prullaria, de lampionnetjes, de restaurantjes en er is zelfs een Chinese Muur nagebouwd. Leuk en gezellig om even doorheen te lopen en de honger te stillen, maar voor de rest is het ook hier nagenoeg uitgestorven.

Het is jammer dat er maar een weg naar het noorden gaat dus we zullen dezelfde weg terug moeten naar Mae Hong Son. Omdat we daar nog even de tempel willen bezoeken die vanmorgen in een dikke wolk lag, scheuren we om een uur of vier terug. Nu de zon schijnt is het uitzicht vanaf de berg over de kleine stad prachtig om te zien en nu zien we ook pas de schoonheid van de tempel.
We wachten nog even de zonsondergang af en dan rijden we terug naar het hotel. Het is inmiddels zeven uur geworden, dus etenstijd. Bij een van de restaurantjes aan het meer bij de Nightbazar is live(zwijmel)muziek te horen, het ziet er gezellig uit, dus de keus is snel gemaakt. De bediening is overvriendelijk, het knulletje schiet elke keer als Geer een paar slokjes van zijn bier heeft gedronken, als een duveltje uit het doosje tevoorschijn om het glas bij te vullen. Ook een goede tactiek natuurlijk:) Maar het eten is goed, en weer belachelijk goedkoop. We hebben vier (grote) gerechten besteld en met de twee halve liters bier en mijn cola moeten we 525 Bath (12,50) afrekenen. En als Geer hem dan ook nog wat fooi geeft, valt hij zowat over tafel van vreugde en 'waait' ons vriendelijk gedag.
We hebben nog steeds geen chagrijnige Thai gezien, volgens mij worden deze mensen met een smile op hun mond geboren.