….. en blies het hele verhaaltje uit.

De terugreis is nooit het meest enerverende deel van een reis. En deze is daar geen uitzondering op. Het langste deel van de vlucht Hong Kong - Amsterdam vliegen we ’s nachts. Hoewel na het eten aan boord de lichten gedimd worden en we zouden kunnen slapen komt dat er niet van. Hoogstens wat dommelen, maar daar word je eigenlijk alleen maar nog brakker van.

De luxe in de ‘trippel seven' van Boeing is wel wat beter dan de vluchten van RyanAir die we meestal hebben.De films, muziek en spelletjes die je in je stoel kunt spelen geven wat afleiding. Maar als je moe bent wil je eigenlijk alleen maar slapen. Het wordt dus echt 12 uur uit zitten. Als de piloot via de intercom doorgeeft dat hij de landing gaat inzetten naar Amsterdam, klinkt ons dat dan ook als muziek in de oren.

De douane en marechaussee laten ons ook ongehinderd door en de aansluiting op de trein komt perfect uit. Slechts 15 minuten wachten op de (rechtstreekse) trein naar Sittard. Het lijkt allemaal vlotjes te gaan maar het blijft NS natuurlijk, of ProRail, want die twee geven elkaar graag de schuld als er wat misgaat. En dat gaat het. Sein- en overwegstoringen tussen Weert en Roermond. Overstappen in Weert, kwartier wachten op andere trein en dan met aangepaste snelheid boemelen we richting Roermond. Bij elke spoorwegovergang moet stapvoets gereden worden en dat zijn er best veel. Car is plotseling helemaal wakker als we bij het overstappen toevallig Sabine (fokster van Beau en Buddy) tegenkomen. Die twee hebben elkaar een tijd niet gezien en vrouwen hebben elkaar dan kennelijk héél veel te vertellen. Ik krijg er nagenoeg niks van mee. Sorry Sabine als ik je af en toe wat wezenloos heb aangestaard ;)

Maar als dan Denise eindelijk op het perron in Sittard staat zit onze 26-uurs reis er dan ook op. Ze is zo lief geweest om lekkere broodjes te halen en samen ontbijten we nog even. Dan het laatste stukje. Op naar Landgraaf waar Joep en Mia het ontvangstcomité vormen. Samen lunchen en dan is het wachten op Beau. Wat hebben we hem gemist. Zo lang zijn we nog nooit zonder hem weggeweest. Of hij ons ook zo gemist heeft is nog maar de vraag. Hij ziet er blakend van gezondheid uit, is inmiddels dikke maatjes geworden met Bika en lijkt zijn plekje in dit gezin goed gevonden te hebben.

En dan mogen we eindelijk gaan slapen. In Thailand zou het nu middag zijn en ons bioritme is behoorlijk van slag. Het wordt een rommelige nacht. Volgende dag niet uitgerust dus, maar gelukkig hoeven we allebei morgen niet te werken.

Maar dat is een luxe-probleem als gevolg van een heerlijke reis waar we met veel genoegen op terug kijken. Een reis die duidelijk uit twee delen bestond. Dat het anders zou worden dan al onze andere reisjes was ons natuurlijk al duidelijk voordat we vertrokken. Maar vooral van het eerste deel bij de olifanten hadden we amper een voorstelling. Het was bij tijd en wijle best een opgave. Als je op onze leeftijd alle luxe en comfort moet opgeven en ‘back to basic’ moet gaan is dat soms echt even slikken. Maar we voelden ons er steeds jonger bij worden en schaarden het onder de noemer “ vrolijke ellende” , waar we vaak veel lol om hadden. En het enthousiasme en bezieling van de overwegend jonge vrijwilligers werkt aanstekelijk en we hebben voor deze ondernemende jongeren veel respect gekregen. Leuke contacten opgedaan verspreid over de hele wereld.

Letterlijk, zo dicht te staan bij de olifanten die we dagelijks konden meemaken in hun natuurlijke habitat is natuurlijk de spreekwoordelijke kers op de taart. Het geeft een goed gevoel dat we een stukje hebben kunnen bijdragen aan het wel en wee van deze dieren. Het is heerlijk om te zien dat deze dieren, weggehaald uit de (toeristen)industrie, nu een onbekommerd leven leiden samen met hun mahouts. Want laten we die ook niet vergeten. Deze mannen zijn, vaak letterlijk hun leven lang verbonden met deze dieren en zijn voor een deel afhankelijk van de inkomsten die ze samen verdienen. Nu kunnen ze hun dieren dus op een humane manier verzorgen en begeleiden. En dat ze dat met veel plezier en toewijding doen hebben we aan den lijve ondervonden. En wat is het heerlijk om deze prachtige dieren weer een deel van hun oorspronkelijke wilde bestaan terug te geven. Een heel klein begin, want uiteindelijk zal het streven zijn dat er geen wilde olifant meer gevangen en afgericht wordt om te fungeren in de toeristen industrie. Thailand is op de goede weg. De diverse organisaties die werkzaam zijn op dit gebied doen er veel aan. GVI, waar ons project deel van uitmaakt is er één van.

Maar alles valt en staat bij de bewustwording van de toerist! Déze maakt uit in hoeverre deze wilde dieren nog gewoon wild mogen blijven. Zolang de toeristen niet inzien dat olifanten er niet zijn om hun te vermaken zal deze verfoeilijke uitbuiting van wilde dieren nog lang doorsudderen. Er is immers goed geld mee te verdienen.

Thailand biedt buiten de olifanten(ritjes) nog zoveel moois. Wij prijzen ons gelukkig dat we hier veel van hebben mogen zien en beleven. De titel van de ze reis was “Thailand, vrijwillig anders” . En dat was het zeker!

Bekijk onderstaande link ook eens:

https://aaf1a18515da0e792f78-c27fdabe952dfc357fe25ebf5c8897ee.ssl.cf5.rackcdn.com/1894/AFT_Guide_NZweb.pdf?v=1428531285000