Carnaval

Wij zijn de eersten die ontbijt krijgen. Nou ja, bijna de eersten dan. Boeddha is hier altijd de eerste. De meisjes die het ontbijt verzorgen zien we al een schaaltje rijst naar het altaartje brengen dat een eindje verderop in de tuin staat. Joachim, de uitbater, vertelt ons dat dit ritueel dagelijks is. Soms rijst, maar ook sigaretten, fruit en zelfs whiskey. En natuurlijk branden er kaarsjes en wierook. In het restaurant speelt dan ook de bijpassende muziek. Een soort close harmony koor met rustgevende klanken. De vogels om ons heen proberen daarbij aan te sluiten met hun gefluit. Kortom een relaxed begin van de dag.

Maar als we die ochtend naar het suffe stadje vertrekken komen we in een totaal andere wereld. Het is markt. Die is vannacht om 2 uur al begonnen, maar het is nog steeds een heksenketel. Aan beide kanten van de weg is over de gehele lengte van het dorp een lange rij marktkramen en eetstalletjes opgebouwd. De ruimte daarachter is ook compleet volgebouwd met kramen. Het verkeer perst zich echter met een slakkengangetje tussen de rijen mensen door. Op het enige belangrijke kruispunt in het stadje staat een verkeersagent met mondkapje de stroom in goede banen te leiden. Maar alles gaat ondanks de drukte heel relaxed. Niemand dringt voor, niemand claxonneert en men respecteert elkaars ruimte. Eigenlijk een beeld dat in onze westerse ogen niet voor komt, als veel mensen bij elkaar zijn.
Het is prachtig om hier rond te lopen. Er zijn tussen de duizenden mensen slechts een tiental toeristen. Met grote pick-ups, volgepropt met mensen, van baby tot oma komen ze vanuit de bergdorpen hier naartoe om inkopen te doen, of juist hun waren te verkopen. Door hun kleurige kleding is het een lust voor het oog en voor de camera natuurlijk. En foto's maken kun je hier naar hartenlust. Men vindt het prima en overal krijg je van iedereen die heerlijke Thaise glimlach en is men zelfs bereid om even stil te staan en te poseren. Na het inkopen doen trekken ze dan met de nog vollere truck weer terug naar hun dorpjes. De familie stapel je gewoon boven op de koopwaar. Het is net een kleurrijke carnavalsoptocht.

Met een hangmat en een broekriem rijker rijden we na twee uur het stadje uit naar de rust van het Pha Dang National park.
Daar zijn onder andere hotsprings en hier heeft men voorzieningen getroffen dat de bezoekers ook een bad kunnen nemen. Ik neem de opmerkingen van Henk, "dat ze hier ook eieren in kunnen koken" serieus en lees goed de opschriften welke temperatuur hier de verschillende poelen hebben, voordat ik mijn eieren onderdompel. We lijken de enige bezoekers te zijn. Maar na een kwartiertje ronddobberen verschijnen er wat meer (Thaise) bezoekers. En dan worden we toch wat vreemd vanaf de kant aangestaard . Er wordt zelf wat besmuikt gesmiespeld. We schenken er eerst geen aandacht aan, maar als de aangekomen dames en meisjes allemaal gekleed te water gaan vermoeden we dat het niet gebruikelijk is dat vrouwen hier in badkleding verschijnen. Car voelt zich opeens vreselijk opgelaten en blijft het liefst de rest van de dag tot haar nek onder water. Maar dat lijkt de rest ook van plan. Ondanks het verbod op de bordjes om geen etenswaar mee naar de waterkant te nemen, blijkt dit tegen dovemansoren gezegd. Een Thai eet nu eenmaal overal, altijd op elke plaats en hier is het geen uitzondering. Met enige schaamte moet ze dan ook met (relatief) haar billen bloot toch weer het water uit.

Even verderop ligt de waterval en daar zijn we wel totaal alleen. Wat een rust weer. Als we even op een van de bankjes gaan liggen dommelen we heerlijk een poosje weg. Rust in optima forma.
Als we later in de middag weer weer door het stadje rijden is dat weer net zo suffig als bij onze aankomst eergisteren. De enorme troep tussen de marktkramen van achtergelaten plastic getuigt alleen nog van de grote bedrijvigheid van een paar uur tevoren.

Nog even langs het hotel om ons op te frissen en dan weer terug het stadje in om bij onze 'mollige' Thai van gisteren weer te gaan eten. Het valt meteen op dat alle achtergelaten marktrommel tot op het laatste stukje plastic keurig is opgeruimd.
We proberen nog even de rest van de gerechten op zijn (kleine) kaart die we nog niet geproefd hebben. En als we ze alle vijf ( ja, beetje overdreven maar zó lekker) naar binnen gewerkt hebben moeten we helaas het toetje overslaan. Natuurlijk een flinke deuk in ons vakantiebudget want voor de vijf hoofdgerechten en een halve liter bier en cola moeten we toch (met fooi) voor zo'n € 10,- in de buidel tasten.
Dan als de avond valt realiseren we ons dat we echt aan de laatste dagen bezig zijn, want de tijd komt om online in te checken. Nu zijn we er op tijd bij ( 48 uur van te voren) om nog gegarandeerd te zijn van twee zitplaatsen naast elkaar.
En dan laten we de krekels en de andere busch-geluiden hun werk doen om in slaap te vallen. En zelfs van de geluidjes van whatsapp, tweets en andere social media worden we dit keer niet meer wakker.