Dagje rond Pai

We hebben er toch nog maar een dag en nacht aan vastgeplakt. Omdat Pai zo vreselijk leuk en mooi is en er nog verschrikkelijk veel te zien valt in de omgeving , volgens Connor, onze Engelse hoteleigenaar. Gelukkig is er nog net een kamer vrij dus onze rotzooi kunnen we vandaag laten liggen. De laatste 10 dagen hebben we echt alleen maar uit de koffer c.q rugzak geleefd.

Geer had gisteravond geen puf meer om het reisverslag te schrijven, het was ook een lange, vermoeiende rit. Vooral omdat hij nog steeds zijn "1864 bochten" t-shirt aanheeft, die ondertussen al wel het dubbele aantal zijn geworden. Maar voor mij is dat net zo vermoeiend want ik moet me schrap zetten in elke bocht. Op deze route is er geen enkel recht stuk geweest dat langer is dan 50 meter.
Nadat we jullie weer op de hoogte hebben gebracht van onze belevenissen gisteren gaan we op weg om een toeristische route van ongeveer 25 kilometer rondom Pai te volgen. Maar dat plan hebben blijkbaar meer toeristen opgevat. Overal zie je scootertjes die gevaarlijk met hun routebeschrijving in de hand rond rijden. Wij zijn met de auto en zijn ze altijd net een stapje voor. De scooters die hier verhuurd worden hebben allemaal versnellingen en de meeste toeristen weten blijkbaar niet hoe ze moeten schakelen dus die tuffen in de eerste versnelling alle bezienswaardigheden af.
Bij Love Strawberry Pai is het een drukte van belang. Hier staat alles in het teken van de aardbei. Er is een klein avonturenparkje, een winkeltje waar ze allerlei snufjes verkopen met een afbeelding van een aardbei er op en wat koffieshops waar ze aardbeien muffins verkopen, maar die moeten dan wel eerst gezocht worden in het droge cakeje. Geer spoelt hem snel weg met een kop cappucino, nee: dit nu weer net niet met een aardbeiensmaak.
Onze volgende stop is op de historische brug over de rivier de Pai, een kilometer of 10 ten zuiden van de stad. Toen de Japanners zich in de (tweede wereld)oorlog met Birma terugtrokken verwoestten zij de brug zodat de Thaise bevolking niet meer naar de overkant kon komen. De dorpelingen hebben niet lang daarna zelf een stalen brug met houten planken gebouwd. Met een donatie van de Australische regering werd daarna een nieuwe, betonnen brug gebouwd. Maar de grootste attractie van deze brug is echter de eeuwig en altijd als Jack Sparrow verklede Thai, uit de serie "The Pirates of the Carribean. Hij woont onder de brug in een bamboehutje, maar zou zich zeker wel een villa kunnen veroorloven , gezien het aantal mensen dat met hem op de foto wil. Als we aankomen lopen zien we een druk mannetje rondrennen: mensen op hun plek dirigeren/ de camera met de zelfontspanner instellen/ zichzelf ertussen wringen/ terug rennen/ Sd kaartje eruit halen en dan snel onder de brug ontwikkelen. Binnen 5 minuten heb je je foto en dat alles voor 50 Bath, omgerekend: 1,25. En de mensen staan er voor in de rij, het is dan ook een vermakelijk gezicht: zijn woeste kop en dito kledij. De camera's en lenzen die hij hiervoor gebruikt zijn zeker niet de goedkoopste: het duurste van het duurste van Canon. Geer gaat er zelfs een beetje van kwijlen:)
Van de drukte naar de rust van de Tha Pai Hotsprings die net voor de ingang van weer een ander Nationaal Park liggen. "Even zwemmen?" opper ik, maar als Geer zijn teen erin steekt om de temperatuur te proberen hoor ik hem opeens godveren "Ik heb mijn teen verbrand, de blaren zitten er op" Jammer voor hem, maar ik kom niet meer bij van het lachen. Het zwempak kan dus blijven liggen waar het ligt.
En dan moeten we toch ook nog even naar Thom's Elephant Camp. Van de drie kampen die hier aan de doorgaande weg liggen , blijkt dit de meest diervriendelijke te zijn. De drie olifanten, die van 1 familie zijn, staan niet geketend in een ruime behuizing en worden 's avonds in het bos vrij gelaten. Overdag zijn ze een attractie voor de voorbij komende toeristen die ze tegen een vergoeding van 20 Bath, bananen mogen voeren. En een ritje maken kan ook nog wel, maar dan gelukkig niet op hun zwakke ruggen maar op hun nek. Als het dan toch moet, zien we het liever op deze manier.
De Wat Pra Tai Mae Yen tempel ligt hoog boven op een heuvel met uitzicht over de stad Pai. De witte Boeddha, die je alleen kunt bereiken door honderden trappen naar boven, is indrukwekkend door zijn eenvoud. Geen enkel tierelantijntje versiert zijn verschijning, heel anders dan de andere vele boeddha's die we inmiddels hebben gezien. Geer moppert een beetje: "Dit is echt de laatste, ik hoef er geen meer te zien". ""ja hoor schat", zeg ik "Voor VANDAAG is dit echt de laatste:)"
En ook op het terrasje met het prachtige uitzicht over Pai heeft hij geen geluk: Het is nog geen vijf uur, dus mag er geen bier geschonken worden. Maar de fruitshakes die ze hier wel serveren smaken net zo heerlijk als bier.

De rest van de middag brengen we door in de tuin van het hotel. Ik schrijf het verslag en Geer ligt te dutten in de hangmat.
Vanaf ons hotel, Oasis Pai, is het tien minuten lopen naar het centrum. We hebben gisteren in Tikhouse gegeten, maar die is vandaag helaas gesloten. Keus genoeg, er zijn tientallen restaurantjes en honderden eetkraampjes waar we terecht kunnen. We zoeken niet verder, aan de overkant ligt Greenhouse restaurant, er zitten tientallen Thai, dus dat moet goed zijn. Voor de eerste keer maken we het mee dat de bediening nors is. Geen wonder in zo'n groot restaurant waar een iemand staat te koken, een ander staat af te ruimen en de derde zich in het zweet loopt om iedereen zo goed mogelijk van dienst te zijn. Maar het eten staat toch nog vlot op tafel. We hebben vandaag 4 gerechten gekozen: Pad Thai, Morning Glory, Sweet and sour chicken en fried rice met ananas en gebakken ei. Heerlijk allemaal maar de porties zijn wel iets groter dan gisteren. De prijs liegt er ook niet om: met drank moeten we € 6,50 afrekenen:) We kunnen nog steeds niet wennen aan die belachelijk lage prijzen. 's Morgens lopen we altijd even bij 7 Eleven binnen om wat eten en drinken voor onderweg mee te nemen , gaan met twee zakken broodjes, blikjes, snoep en koekjes de deur uit en hebben dan nog geen € 3, neergeteld.
We hebben morgen een lange rit voor de boeg. Het plan is om naar het uiterste noorden te rijden, naar Tha Ton dat aan de grens met Birma ligt. We hebben nog geen hotel geboekt. Als de reis te lang is stoppen we en zoeken ter plekke wel iets uit om te overnachten.