"Solly, Solly, we didn't take good care of you"

En terwijl Geer om een uur of zes het reisverslag schrijft kruip ik met kleren en al diep onder alle dekens die we maar hebben kunnen vinden. Na een tijdje hoor ik dat hij zegt dat het af is. "Dan lees maar eens voor" mompel ik. Ik geloof dat ik twee zinnen gehoord heb, maar daar ben ik me dus niet meer van bewust. Want als ik na een uur wakker word, kijk ik eens verward om me heen, zie Geer op het bed zitten en vraag" Heb jij het reisverslag al af?" en val prompt weer in slaap nadat hij zijn verhaal heeft voorgelezen. Halverwege de nacht krijg ik het pas warm en gooi mijn sjaal, fleece en spijkerbroek uit.

De regen klettert op het golfplaten dak en dat is nog steeds zo als we om een uur of zeven opstaan. De kou is niet te harden, douchen/wassen laten we voor wat het is en rennen snel naar de overkant waar in het restaurant al iets van bedrijvigheid te zien is. Het hutje dat als restaurant dient is bijna net zo koud als ons huisje van vannacht. Het is aan alle kanten volledig open, er hangt op sommige plekken alleen wat plastic voor de openingen. Het vrouwtje van gisteravond is wat toeschietelijker en hartelijker dan voorheen. Ze komt meteen met een vuurstoofje aanzetten waar we ons aan kunnen warmen. En dan opeens gaat ze naast me zitten en via de vertaalapp op haar mobje laat ze weten dat het haar erg spijt dat ze niet goed genoeg voor ons gezorgd heeft. "Solly, solly".
En dan komt het ontbijt: een paar bananen, thee en koffie, hete soep (op de vroege morgen) en een groot bord nasi met een gebakken ei. Ik ben thuis al niet gek op soep, dus die schuif ik na een paar happen meteen door naar Geer. De gebakken rijst op de vroege morgen, tja, daar zijn we inmiddels al aan gewend. En dan snel afrekenen: 950 Bath, ongeveer 25 euro voor twee personen inclusief ontbijt. Veel? Misschien wel voor dat koude en niet echt schone hutje, maar we waren gisteren allang blij dat we nog iets hadden gevonden.

Wat doen we vandaag? Door rijden en al het moois op deze route laten schieten of in het eerstvolgende stadje een hotel opzoeken en morgen, wanneer het weer wat beter belooft te worden, verder rijden? We besluiten tot het laatste. Tot aan Mae Sariang is het nog ongeveer 60 kilometer. En die schieten niet echt op wanneer de kou in de auto niet te harden is (want geen verwarming) en de ramen constant beslaan. Van de omgeving zien we dan ook helemaal niets meer. Ik heb ondertussen op Booking.com een hotel gevonden dat 600 meter van het centrum af ligt. Reserveren doen we niet meer want stel dat het niets is.
Het is nog even zoeken want aan uithangborden doen ze hier niet, en op goed geluk loop ik ergens naar binnen dat op een hotel lijkt. Ban Phung Hern Karn staat op de site vermeld als pension maar als ik binnen kom zie ik meteen dat het een keurig hotel is. Het ligt in een prachtige tuin met een grote vijver waarin allerlei gekleurde vissen zwemmen. En er is een tweepersoonskamer vrij voor 1000 Bath met ontbijt. 1,25 euro meer dan het hutje van de vorige nacht. Als de receptioniste ons voorgaat naar de kamer weten we niet wat we zien: Als een balzaal zo groot. Een leren hoekbank,een supergroot bed, een leuk bureautje met TV, bloemen overal, een ijskastje gevuld met water en cola, een prachtig schone stortdouche,een waterkoker met daarbij koffie en theezakjes,chips, reukdoekjes en allerlei andere lekkere snuisterijen.
En ondertussen ik dit zit te typen hebben we stroomstoring twee in 18 uur tijd. Die in tegenstelling tot gisteren wel na een half uurtje verholpen is.

De middag brengen we door op de hotelkamer. Geen straf, want buiten valt de regen nog steeds met bakken uit de hemel. En er is gelukkig WIFI op de kamer dus kan Geer op zijn gemak de krant lezen en daarna zoeken we alvast een hotelletje uit voor de komende drie nachten. Morgen vertrekken we naar Mae Hong Son waar we twee nachten blijven en de derde nacht hebben we in Pai een hotel gevonden. Het hotel in Mae Hong Son dat Sjir, onze tandarts, heeft aangeraden is al bezet. Het is hoog seizoen hier en de meeste iets betere hotels zijn daarom al vlug volgeboekt.
Als het even droog is glippen we naar buiten op zoek naar een restaurantje. Maar daar hoef je hier in Mae Sariang niet om te komen. Er is zo goed als niets. Wat je wel tegen komt zijn de vele gaarkeukens. Op straat wordt het eten klaar gemaakt en de Thai nemen het dan mee naar huis want de meesten hebben geen keuken. Het ziet er allemaal niet echt herkenbaar en aanlokkelijk uit. Het enige dat we herkennen zijn de grote gebakken kikkers. En daar zijn we nu net niet naar op zoek. We duiken een stalletje in waar worsten op de grill liggen en een stuk vlees dat varken moet voorstellen. Een beetje rijst erbij en een flesje water. We hebben wel eens lekkerder gegeten. Maar de 7Eleven winkel ligt ernaast en daar zijn genoeg herkenbare lekkernijen te vinden. Wij komen in ieder geval niet om van de honger.