Volledig de mist in.

Het gaat vlotjes bij Sixt onze autoverhuurder. Geen gezeur over extra kosten m.b.t verzekeringen enzo die ze je nog even willen aansmeren. De auto wordt keurig voor de deur voorgereden en een medewerker loopt samen met ons rond de auto om wat kleine schades op te nemen en op een formulier te vermelden. En dan is het even wennen. Stuur in de auto zit rechts en we moeten natuurlijk links rijden . Bovendien is het baggerweer. Door het drukke verkeer van Chiang Mai kruipen we de stad uit. Het is koud. Ongeveer een graad of 12. De auto, een Honda Brio heeft geen verwarming, wel airco natuurlijk en die moeten we ook nog aanzetten om te voorkomen dat de ruiten beslaan. Maar als we eenmaal de stad uit zijn en op highway 108 rijden loopt het allemaal lekker. Het richting aangeven gaat me nog het moeilijkst af. Die zit in deze auto aan de rechterkant van het stuur. Links zit de handel voor de ruitenwisser, dus ik zit regelmatig te klooien als ik richting aan wil geven.
We gaan de "Mae Hong Son Loop" volgen. Een soort toeristische route van zo'n 500 km door het noorden van Thailand. Uiteraard komen we op de route dan de nodige bezienswaardigheden tegen.

De eerste voor vandaag is de 'What Pra That tempel' in Chom Thong. Mooi hoor, maar we zijn wel al flink verwend met Boeddha stulpjes, dus deze komt niet in de top drie te staan. Dan doemt plotseling in de verte tegen een berghelling, een enorm liggende Boeddha op. Ook even kijken dus. Het is tevens een soort park en het barst buten de Boeddha's, ook nog eens van stenen beesten en andere figuren. Ik krijg een soort Efteling gevoel en bij elke dikke boeddha waar ik langs loop heb het idee dat hij zo meteen: "Papier hier, papier hier" gaat roepen. Maar het is zeker de moeite waard en boven in het park hebben we ook nog eens een prachtig uitzicht over de omgeving. Daar zien we ook meteen dat het slechte weer alleen maar slechter gaat worden.

Maar in de auto is het gezellig als we de iPhone aansluiten op de radio en lekker onze eigen muziek kunnen afspelen. De route is mooi. Al slingerend rijden we de bergen in en links en rechts pakken we nog wat bezienswaardigheden. Wel allemaal stuk voor stuk nagenoeg uitgestorven. Maar dat is ook wel eens lekker. Geen honderden toeristen voor je neus. In het stadje Hot, realiseren we ons dat we natuurlijk ook nog voor overnachting moeten zorgen. Gelukkig hebben we de app van Booking.com en dat gaat super vlot. Ongeveer 40 km buiten Bot in het nationaal park ligt het "Tiwson Resort". Op de site staat een plaatje met leuke chalets, wifi overal, eigen badkamer en een restaurant erbij. Klinkt luxe en dat voor maar 950 Bth incl ontbijt. (ong € 22,50) Omdat we behoorlijk honger hebben besluiten we niet op het resort te eten maar stoppen onderweg bij een van de zovele eetgelegenheden. Twee lekkere porties 'Thais' met twee Cola voor ongeveer € 2,50, samen! We kunnen er nog steeds niet aan wennen aan die prijzen. ;)

Omdat het weer zo slecht is besluiten we tijdig naar het resort te rijden. En dat is maar goed ook. Binnen no time rijden vanuit de regen nu ook de wolken in. Super dichte mist dus. Gelukkig hoeven we nog maar 15 km, maar dat duurt dan ook wel bijna een uur. Als de navigatie op het mobieltje aangeeft dat we er zijn stoppen we. Maar nergens een bord met hotel of zoiets. Bovendien hebben we ongeveer 30 m zicht, dus dat helpt ook niet echt. Er liggen hier wel wat huisjes en we klampen de bewoners aan. Ja daar; wijzen ze. We lopen die kant uit maar komen bij een soort stallen achter een soort boerderij. Kan niet. Weer vragen maar ook hier wijzen ze ons die kant uit. Dóórlopen, gebaren ze. We lopen zonder vertrouwen een onverhard pad af naar beneden. Maar na ongeveer 100 meter ontwaren we in de mist de contouren van wat chalets die lijken oo de foto's van de internetsite. Alles is uitgestorven. Een soort huis dat dienst zou kunnen doen als hoofdgebouw is dicht. We kloppen en roepen wat en dan vanuit een achterdeurtje komt een vermoeid kijkend vrouwtje naar buiten. We leggen uit dat we geboekt hebben en ze mompelt wat. Pakt haar mobieltje en tikt een nummer in. Daarna duwt ze het mij in handen. Ik krijg een gebrekkig Engels sprekende man aan de lijn. We kunnen overnachten maar de chalets zijn mogelijk te koud. Kunnen ook in de woning van het vrouwtje overnachten. Maar we besluiten toch even te kijken in het hutje. Want eigenlijk is dit het wel. We krijgen een soort "Huay Pakoot rendevous" gevoel. Super eenvoudig maar wel heel erg grappig. Twee slaapkamertjes, een badkamertje met zit-WC en een veranda. Maar met koelkast en met Wifi! De wind giert door de kieren en het deurtje rammelt en kraakt bij elke windvlaag. En verdomme, wat is het is koud. Maar we blijven. Dit is toch wel lachen hoor. Het vrouwtje komt met extra dekbedden en dekens aanslepen en dan moet het wel lukken om de nacht door te komen. Verder rijden en wat anders zoeken is met deze mist en invallende duisternis geen optie. We duiken meteen het bed in en overladen ons met de dekbedden. Kleren houden we aan. En dan pats.... valt de stroom ook nog uit. Met het licht van ons mobieltje zoeken we het vrouwtje op die ons een zaklampje geeft. Meestal gaat het licht ook weer aan na een tijdje begrijpen we. En inderdaad, na een uurtje floept het licht weer aan en maak ik gebruik van de enige luxe hier, de wifi, om onze belevenissen voor vandaag online te zetten.