Doi Suthep ,regen en een weigerachtige automaat

Onze innerlijke wekker staat nog steeds op Huay Pakoot: Om zes uur wakker. In Nederland sta ik dan al naast mijn bed om een uur later op het werk te zijn.
Het ontbijt in het hotel slaat alles: een intercontinentaal en continentaal ontbijt. Teveel om op te noemen. Geer gaat aan het oernederlandse en aan het Aziatische buffet zijn bord vullen. Ik hou het bij wat toast en gebakken ei en wat tropisch fruit na. Dat dan weer wel.
Nu we toch nog in Chiang Mai zijn willen we naar de meest bezochte tempel van Thailand: de Doi Suthep die op ongeveer 15 kilometer noordwaarts van de stad ligt.
Voor de deur staat een rode pickup die ons graag naar de tempel wil brengen, voor 800 bath (ongeveer 20 euro) wil hij wel onze prive chauffeur spelen. "Ik dacht het niet"zeg ik tegen Geer "Veel te veel" en we keren hem onze rug toe. Ik weet dat bij de dichtsbijzijnde tempel ook wat van die rode autotje's staan, dus we gaan daar nog even vragen. Een vriendelijk menneke knikt als we vragen of hij ons naar Doi Suthep wil brengen.En ja hoor, dat wil hij wel doen voor 600 Bath . Wij zijn dan zijn enige klanten en hij blijft ook nog eens op ons wachten boven op de Doi Suthep berg. "Hebben we weer even 200 Bath gespaard", zeg ik glunderend tegen Geer. Het krakkemikige auto'tje zet er meteen de spurt in en door de drukke zondagse ochtendspits rijden we bijna in een file van rode songthaew (taxi's) naar de tempel.
Het meest bezocht betekent dus ook meteen het drukst. Je kunt er op dit vroege tijdstip al over de koppen lopen. We tellen 30 Bath neer voor de entree en dan mag je de schoenen uitdoen en op je blote voeten verder. Overal staan bakken om een donatie in te doen; als tegenprestatie mag je dan wieroken/ met een holle bamboestengel met kralen rammelen/ kaarsje branden/bloemen offeren/ vaandels ophangen/ dakpannen beschrijven/je laten zegenen door een monnik/al biddend schuifelen rond de tempel en weet ik wat al niet meer. Aan ons niet besteed. Wij maken foto's en kijken ondertussen onze ogen uit naar alles goud dat er blinkt.
Na anderhalf uur moeten we weer naar beneden want onze privechauffeur wacht. Hoe we hem herkennen? In onze ogen ziet iedere Aziaat er hetzelfde uit. En iedere Europeaan in hun ogen natuurlijk ook. Maar al snel pikt hij ons er uit tussen die duizenden toeristen. Het zullen of de grijze krullen van Geer zijn, of mijn gebloemde decollete. We zullen het nooit weten. We zijn goed en wel op weg als hij vraagt of het goed is dat hij nog wat mensen mee neemt. Wij zijn de beroerdste niet dus als onze prijs omlaag gaat mag het. Ik heb ondertussen al lopen vloeken om de prijs die we hebben afgesproken. Boven aan de tempel heb ik gezien dat de andere taxi's, die weliswaar wat meer mensen mee nemen, ons voor 160 Bath retour hadden vervoerd. We zijn dus voor 440 Bath genaaid.

Ons menneke zet ons bij het grootste en nieuwste winkelcentrum van de stad af: Maya, omdat Geer nog even wil kijken wat de Canon camera's hier kosten. Er wordt nog even gemompeld over de ritprijs maar de chauffeur gaat al snel akkoord met 500 Bath.
Bij Maya zijn we snel uitgekeken. De camera's zijn hier vaak nog duurder dan in Nederland. Gelukkig, anders hadden we misschien nog een extra koffer moeten kopen.
Nog even een hapje bij de KFC, waardeloos als je ondertussen het Thaise eten gewend bent, en dan op zoek naar een songthaew die ons naar het centrum moet brengen. Donkere regenwolken pakken zich samen en net als we uitgestapt zijn krijgen we toch nog de voorspelde hoosbui over ons heen. Na twintig minuten kunnen we weer verder. We hebben in Nederland beloofd om nog wat tb's te droppen bij een geocache hier in Chang Mai. Dat moet vandaag want we hebben ze al veel te lang in ons bezit en weten niet of we nog de kans krijgen om ze ergens anders in Thailand achter te laten. Veertien dagen geleden hebben we bij de Irish Pub gezien dat er een cache ligt die nog genoeg plaats heeft om die drie travel bugs die wij in ons bezit hebben, daar achter te laten. Voor Geer meteen DE gelegenheid om een lekkere pint te pakken terwijl ik even langs de winkeltjes loop.

Ons geld is echter op en als Geer besluit om aan de overkant te gaan pinnen, komt er niets uit behalve het pasje terwijl de transactie (bijna 500 euro) wel gelukt is. Paniek dus. Ik ga bij de naastgelegen supermarkt naar binnen terwijl Geer de automaat met zijn leven bewaakt. Want stel dat ... De supermarktmedewerker belt met de bank en laat dan verder het gesprek aan ons over. De bank kan echter ook verder niets voor ons betekenen en raadt Geer aan om contact met de ING te zoeken. Maar dan moeten we wel eerst beltegoed kopen op onze (alleen) internet telefoonkaart. Wanneer Geer met de ING belt zegt een automatische stem dat dit nummer niet gebeld kan worden. Wat nu? Hulplijn Denise bellen in Nederland en die is meteen zo lief om contact met de ING op te nemen en belt ons al heel snel terug met de mededeling dat er niets aan de hand is. Er is niks van de rekening afgeschreven, alleen de daglimiet is met 11 euro overschreden. Wat een opluchting. Dan maar wat minder pinnen, maar dat bewaren we tot morgen als er een bank open is. Stukken veiliger.

Op weg naar het hotel raken we verzeild in de Zondagsmarkt. De kilometers lange markt is elke zondag van zeven uur 's morgens tot elf uur 's avonds. Heel gezellig, veel te veel leuke en spotgoedkope spullen en heel veel vreetkraampjes. Net voor zes uur wordt er iets omgeroepen en op commando blijft iedereen stokstijf staan. Het wordt opeens doodstil op die rumoerige markt: Het volkslied wordt gespeeld. Na een paar minuten gaat iedereen weer verder waar hij gebleven is en krijgen we de volgende hoosbui over ons heen. Die heeft ook gewacht tot het volkslied afgelopen is.

Na een lange dag slenteren , rondsjouwen en die driehonderd trappen naar de Doi Suthep wordt het langzaam aan tijd om het hotel op te zoeken.Morgen weer een vroege opsta dag. We gaan de auto ophalen bij het vliegveld en dan begint onze rondreis.