Sinister

Mijn keel is al een week ontstoken en al nachten lig ik wakker door de ene hoestbui na de andere. Ik heb allerlei medicijnen bij me, maar laat ik hier nu niets voor hebben meegenomen. Wie verwacht dan ook zo'n verkoudheid in een warm land. Van de staff heb ik inmiddels wel wat strepsils en een drankje gekregen die de keelpijn een beetje verzachten, maar ik heb bijna geen stem meer. (vindt Geer natuurlijk niet zo erg)
De rook in het hutje is niet te missen. De brand van gisteravond legt het hele dorp in een mistige schemer. Als ik om zes uur naar het washok loop zijn de buurhuizen bijna niet meer te zien. Het geeft een heel sinister gevoel, de duisternis en de stilte. Ook het dal is nog steeds gevuld met rook maar onze hike naar de "Mario kudde" gaat gewoon door.
Waar normaal om half acht de zon al aardig op de weg brandt, nu komt hij niet door de rooksluier heen. Gelukkig heb ik een dunne sjaal bij me die ik voor mijn mond en neus kan wikkelen, want dit is voor mijn keel natuurlijk helemaal funest.
Gelukkig staat de kudde, waaronder Mario, Thong Kem en haar twee maanden oude Sintie niet zo heel ver weg. Het is maar een uurtje lopen naar de andere kant van de berg waar het vuur gisteravond begon. De chief van het dorp fungeert vandaag weer als Mahout en daar waar hij mij vorige week nog een aantal maal heeft moeten helpen op de steile hellingen , gaat het nu van een leien dakje. De kudde staat dan ook op een niet zo heel erg moeilijk terrein zodat wij rustig in het zonnetje kunnen genieten van de aanblik. Dit keer is er geen hond bij die de olifanten op stang jaagt, hoewel dat vorige week ook wel weer wat leven in de brouwerij bracht:)
Na een tijdje hebben ze genoeg van die gortdroge maisstengels en lopen ze naar het riviertje en de waterval . Het bospad er naartoe is inmiddels een diepe modderpoel geworden, voor hun geen probleem, maar aangezien wij daar ook onze picknickplek hebben is het in de waarste zin van het woord AANMODDEREN om er te komen. Een droog plekje is echter toch nog snel gevonden en dan krijgen we een schouwspel als uit een film te zien. De olifanten nemen om de beurt een modderbad, het kleintje hobbelt op zijn wankele pootjes overal tussen door, laat zich vallen en rolt net als een hond, om en om door de modder. Om het meeste weer van zich af te schudden schuurt hij zijn kleine lijf tegen Mario aan die zich inmiddels tegen een boom aan staat te schuren. Moeder Thong Kem kijkt het even aandachtig aan en gaat dan weer verder met het uit de grond trekken van de struiken. Eten dus!
En dat gaan wij even later ook doen. Een vuurtje is door de Chief snel gemaakt, de pan gaat op het vuur en wanneer het water kookt gaan de noedels erin. Iedereen heeft van het gastgezin weer zijn eigen potje mee en dit wordt zoals gewoonlijk weer samen gedeeld. Chief vindt nog ergens een dood vogeltje en dat is niet voor de poes maar voor zijn eigen avondmaaltijd. Het klinkt in elk geval iets smakelijker dan de dode rat die hij vorige week mee naar huis nam.
Lang na het middaguur lopen we door de hitte naar het dorpje terug. De rook is inmiddels uit het dal weggewaaid en de hutjes van het dorp liggen er weer net zo vredig bij als gistermiddag. Het eetstalletje langs de weg lonkt met zijn lekkere hapjes en Geer is inmiddels wel toe aan een biertje. Het verbod van de dorpsmonnik dat hij niet mag drinken voor vijf uur heeft hij al een hele tijd geleden aan zijn laars gelapt.
De kipspiesjes zien er heerlijk uit en ik kan de verleiding niet weerstaan om er eentje te nemen. En net als ik de eerste hapjes heb genomen zie ik de vliegen zitten op de rest van de stapel spiesjes en krijg ik geen hap meer door mijn keel. De hond in de base is blij met het restje. En ik hoop maar dat dat ene brokje me niet weer een hoop ellende oplevert.
Onze groep is vanavond in kleinere groepjes opgedeeld omdat we zijn uitgenodigd om bij de Mahouts te komen eten. Lukai, de mandenvlechter annex mahout, heeft buiten zowaar een echte tafel staan. Dat is eens wat anders dan op de grond zitten. Als we aankomen worden meteen de rijkelijk gevulde borden gebracht. Want eten bij de Mahout betekent niet anders dan dat zijn vrouw en moeder zijn gasten bediend. Hij is te verlegen om mee te eten en we zien hem dan ook schielijk naar achteren verdwijnen. Zodra er een schaal leeg is wordt hij meteen weer aangevuld. Ik blijf het zonde vinden dat er naderhand zoveel wordt weggegooid. Hoewel de dieren er hier blij mee zijn. Er is alleen een regel: de varkens krijgen niet het overschot van de gerechten waarin varkensvlees is verwerkt. Daar zijn de honden en katten dan weer vet mee:)
Als we de tafel afruimen en de bordjes naar binnen brengen kijk ik bewust maar niet naar dat wat de keuken moet voorstellen. Ik denk dat ik hier anders geen hap meer naar binnen zal krijgen.