Da Bleu Huay Pakoot

Als we vanmorgen aan onze tocht beginnen, realiseren we ons dat dit vermoedelijk de allerlaatste keer zal zijn dat we een olifant in zijn natuurlijke habitat kunnen bekijken en mogelijk zelfs kunnen aanraken. En het lijkt erop dat Whan Mai, Lulu, Sah Jah, Kah Moon en Kum Suk dit ook beseffen en ze laten zich letterlijk van hun goede kant zien. Keurig in het open veld. De health check staat op het programma en terwijl Car ze afleidt met bamboe mag ik deze keer voor dokterje spelen. ;) Buiten een gespleten teennagel, die ze waarschijnlijk al wat langer heeft kunnen we niks ontdekken. Rustig in het zonnetje zitten dus. Nou ja rustig. De beesten maken hier de dienst uit en als die nou toevallig op ons plekje willen zijn dan dienen wij op te krassen. Blijven zitten als kolossen op je af komen doe je sowieso niet. De mahouts hebben wat meer vertrouwen in ze, maar tenslotte zijn het natuurlijk ook hun dieren waar ze al jarenlang dagelijks mee optrekken. De nog piepjonge Whan Mai is een ander verhaal. Hij vertoont nog "puppie gedrag". Onbesuisd kan hij speels uitvallen naar de andere olifanten of naar de mahouts. Root (die van de koffie) speelt graag even mee en plaagt terug al heeft hij ook ontzag voor de trappende bewegingen en meppen van het slurfje van deze paar honderd kilo wegende peuter.
En dan komt Lulu, die wat achteraf gebleven is, ook met veel geraas tussen de struiken tevoorschijn. Lulu is mensen gewend en heeft de neiging ze steeds weer op te zoeken. Ze vertoont aanhankelijk gedrag, voor zover je een olifant aanhankelijk kunt noemen dan. Ik ben vandaag duidelijk haar favoriet. Met haar slurf blijft ze me aftasten. En waar ik ook wil gaan, Lulu wil duidelijk iets met me. Of eigenlijk beter gezegd, iets VAN me. "Heb je soms fruit in je rugzak", roept Nicky, die vandaag de leiding heeft. O ja, Car heeft als 11 uurtje een paar bananen in mijn rugzak geduwd. En Lulu heeft dat natuurlijk geroken. Een overtreding van de kampregels dus, want daarin staat dat we op hikes geen fruit mogen meenemen. Uitgezonderd de eerste kennismakings dag, maar dat is dan ook bestemd om de dieren te voeren en te laten kennismaken met de "newbies" . Er zit dan ook niets anders op dan het lekkers tevoorschijn te halen en in een hap verdwijnen drie bananen in de gretige muil.

Als we op de terugweg bij het wegstalletje wat drinken halen, beheersen we ons en laten de stapel uitgestalde vleesspiesen liggen. Het is er wel een drukte van belang. Root komt ook op zijn scootertje langs. Hij stopt, koopt een kom met dampende rijst, en rijdt op zijn brommertje weg met in een hand de kom rijst. Als wij even later weer vertrekken zien we hem aan de overkant van de straat bij een ander stalletje zitten en een grote gebraden kip met nog drie andere mahouts verorberen. Hier verkopen ze echter geen rijst,vandaar dat hij zijn kommetje rijst maar even bij de overbuurman ging scoren. Hij wenkt ons dichterbij en we moeten proeven. Heerlijk vlees! Hij ziet ons twijfelen en gebaart dat we ook gewoon een kippetje mee moeten eten. Ter plekke staat een grote ton. Onderin die ton brandt een houtvuurtje en aan de rand van de ton hangen aan haken verschillende kippetjes te garen. We gaan overstag en even later zitten we met de mannen samen kip te peuzelen. We krijgen hem onmogelijk op natuurlijk en bieden de mannen aan om ook mee te eten. Maar Root heeft een beter idee. Pakt een plastic zakje, kiepert de rest van de kip erin en geeft die mee aan zijn vrouw die juist op het brommertje langs komt, terug van haar werk op het veld. Als dank krijgen we een stralende glimlach van haar.

Vanmiddag is het lachen geblazen. Twee keer per week houden de vrijwilligers met de kinderen op het schoolplein een sportmiddag. Voetballen, touwtrekken, zaklopen, een soort estafette loop, met de katapult op blikjes schieten en als laatste mogen ze met natte sponzen naar de vrijwilligers gooien. Aan alle spelletjes wordt massaal en met veel plezier meegedaan. En de letterlijke uitsmijter met de natte sponzen is een hoogtepunt waarom gegierd wordt. Heel leuk gedaan!

Vanavond hebben we nog een soort afscheidsbijeenkomst voor de vrijwilligers waar de tijd van om is. Daar horen wij dus ook bij. Met 5 personen kijken we naar een powerpoint presentatie die begint met "Thank You", maar daarna is het toch meer een promotiepraatje voor GVI. Geen rondvraag verder hoe we het ervaren hebben. Wel krijgen we t.z.t. via de mail nog een evaluatie toegestuurd. Jammer,een iets meer persoonlijk afscheid was leuker/warmer geweest. Maar misschien komt dat morgen nog voordat we om 12 uur vertrekken. Als het geen 13.00 uur wordt. Zekijken hier niet op een uurtje ;)