Healthcheck, maar helaas ook memoriam.

Akelig wakker worden. Een peroonlijk berichtje van Herman. Joost, mijn laatste chef is plotseling overleden. Totaal onverwacht. Altijd gezond bezig en met zijn afgetrainde lichaam presteerde hij het om meemalen per week op de fiets naar het werk te komen. Zo'n 50 km per dag. En juist zo'n tocht wordt hem fataal. Soms is het leven héél oneerlijk. Rust zacht Joost, je was een fijne collega en goede baas. Helaas kan ik er niet bij zijn om afscheid van je te nemen maar vanaf hier zal ik de fijne tijd die we samen als collega's gehad hebben nog gedenken.

Vandaag 'Hike 1'. En op dinsdag betekent dat tevens "health check" bij Thong Dee. Deze olifant leeft solitair dus mengt zich niet met die andere kuddes in de buurt. Haar 'Mahout', haar begeleider , is al 30 jaar met haar samen. Vroeger heeft hij, als zoveel Mahouts, met Thong Dee toeristen vermaakt in een van de grotere plaatsen. Nu kunnen ze dus samen van een fijne oude dag genieten in het dorp, omdat ze financieel gesteund worden door GVI.

De health check dus. Met bamboe, een lekkernij voor olifanten, wordt Thong Dee dichtbij gelokt. Car heeft als taak om een voor een de stukken bamboe te voeren. Een van ons heeft een checklist bij zich met aandachtspunten die hij afvinkt. Aan weerszijden staan twee van onze groep die de punten bij de olifant aflopen en commentaar geven. Het zijn uiterlijke kenmerken zodat je niet zo heel dicht hoeft te naderen. Al is het ruiken of de adem van het dier niet stinkt, redelijk intiem te noemen. Maar Thong Dee staat er blakend van gezondheid bij. Als de bamboe op is heeft hij ook meteen genoeg van het stilstaan en sjokt verder de helling op van het pas geoogste maisveld. Haar mahout (eigenaar en geleider) volgt haar langzaam. Je kunt merken dat hij gek op zijn beest is. Waar anderen nog al eens van een afstandje liggen te luieren is hij contstant bezig om tussen de halmen nog achtergelaten maiskolven voor haar te zoeken. Verdwijnt Thong Dee nog weleens tussen de de struiken zodat we haar niet zien, vandaag heeft ze het goed met ons voor en blijft steeds in ons zicht. Wij zitten lekker in de zon en krijgen op al onze vragen geduldig antwoord van begeleider en staffmember Nicky. Ze spreekt al een aardig woordje 'Pakinah' , de voertaal hier. Wat ze zelf niet weet vraagt ze aan de Mahout en vertaalt het voor ons. Vanaf de maisvelden gaan we (geoogste) rijstvelden door naar het stroompje waar Thong Dee zich vol laat lopen met water. Olifanten eten zo'n 18 uur per dag. De maisstengels zijn gortdroog, dus dan lust je na een paar uur kauwen wel een badkuipje water.
Tevreden sjouwen we weer rond enen de helling op naar het dorp.

Rustig lunchen, tukkie doen en dan nog 80 meter hoger door het dorp omhoog wandelen. Daar is o.a. ook het schooltje en het is prachtig om de kinderen daar buiten te zien spelen en/of leren.
Om 16:00 uur is einde les. Dan gaan ze allemaal in rijen voor de vlaggen staan en wordt de Thaise vlag gestreken. Vervolgens 'zingen' ze uit volle borst samen het volkslied. 's Ochtends gebeurt dit ook maar dan wordt de vlag natuurlijk gehesen. Om 6 uur eten we deze keer met ons tweeën bij ons gastgezin. Geen andere vrijwilligers erbij deze keer. Onze gastvrouw heeft een grote, onbekende soort vis voor ons op de barbeque gegooid en zelfs Car, die een vishater is, laat hem zich goed smaken. De debriefing laten we ook aan ons voorbij gaan.

Het enige opwindende deze avond is alleen nog een enorme vuurgloed onder aan de hellingen van Huay Pakoot. Men is begonnen om de achtergebleven maisstengels op de velden te verbranden. Mooi gezicht zo in het donker maar omdat het niet waait vult het dal zich al snel met rook. Voor Car haar zere keel bepaald geen pretje en ook mijn ogen branden een beetje.