Jungleavontuur

De dag op de basis begint met de uitleg over het monitoren van de kudde die we vandaag gaan volgen: Mai Wan, Kahmoon, Kum Suk, Lulu en Sah Jah. We hebben vorige week al kennis met deze groep gemaakt . We zijn met ons achten, een staflid, wij twee en vijf mensen die hier vier tot zes maanden zullen blijven. De vier mahouts die ons zullen begeleiden treffen we even later aan de rand van het bos.
Het gaat steil naar beneden door het maisveld tot aan de rand waar de echte jungle begint. Op het smalle paadje met aan weerszijden de lianen en het struikgewas staan we plotseling oog in oog met Lulu, de een na jongste olifant van deze groep. Zij komt ons begroeten maar heeft blijkbaar niet in de gaten dat we niet tegelijkertijd dit pad kunnen passeren. En het is dus aan ons om een uitweg te zoeken in dit struikgewas. Maar met dit bijltje hebben de mahouts blijkbaar meer gehakt, dus wordt Lulu aan haar oor omgetrokken totdat ze weer voor ons uit loopt.
Het pad wordt steeds smaller, steiler en glibberiger en Lulu sjokt langzaam voor ons uit totdat ze bij een klein stroompje komt waar ze op haar gemak begint te drinken. Wij sjokken achter haar door de modder, haar grote poten kunnen dit makkelijk aan, maar onze schoenen worden diep in de poel gezogen. Ze kijkt ons nog even aan en verdwijnt dan door het dichte bos. Wij gaan op zoek naar de rest van de kudde.
Die vinden we door het geluid van de bellen te volgen die ze om hun nek hebben hangen. Maar ook zij staan op een ongelukkig stuk: steil, dicht begroeid en ze zijn bijna niet waar te nemen ondanks de betrekkelijk korte afstand van twintig meter. Laat staan dat we ze kunnen monitoren. De mahouts proberen ze op een wat opener stuk te krijgen maar ze laten zich niet dwingen en verdwijnen nog wat verder in het struikgewas. Het monitoren wordt vandaag dus niks en omdat het vrij koud is in dit dichtbegroeide bos leggen de mahouts een klein vuurtje aan. Er wordt met de machete een groot stuk bamboe omgekapt en die wordt weer in kleine stukjes gekapt. Bamboe is wel helemaal hol maar op een aantal plekken zijn er een soort tussenschotjes. Een ander groot stuk bamboe dient als boiler en wordt in zijn geheel in het vuur gezet totdat het water kookt. De zakjes nescafe komen te voorschijn en worden samen met het gekookte water in de kleine stukjes bamboe gegoten, die nu dienen als koffiekopje. Ondertussen wordt in de hete as de maïs tot popcorn gebrand. Drie vliegen in een klap: Warmte, koffie en popcorn. En dat in de jungle.

En dan is er opeens een heleboel lawaai: Tussen de struiken komt Lulu naar beneden gedenderd. Zij is zo gewend aan mensen door het werk in de toeristenindustrie dat ze rustig tussen ons in komt staan. Haar staart bijna in het vuur hangend. Maar ook dat deert haar blijkbaar niet. Ze laat zich fotograferen, snuffelt eens aan iedereen en verdwijnt na een tijdje weer het bos in.
Ook wij klauteren na een paar uur, ditmaal in de hitte, weer bergop, richting het dorp. Het is genoeg geweest. Onze lunch gebruiken we ditmaal bij een van de mahouts. Ons gastgezin kookt 's morgens een potje, hangt dat aan de deur en wij nemen dat dan mee. Of we eten in het bos, of we gebruiken het ergens anders. En omdat iedereen wat anders bij zich heeft en onderling deelt, hebben we dus steeds verschillende gerechten op tafel staan.

Ik heb me opgegeven om na de lunch te gaan "basket wave" Mijn moeder zou trots op me zijn geweest als ze me bezig had gezien. Ik en hobbyen zijn nooit echt vrienden geweest. Lukai , een van de mahouts , heeft vanmorgen in de jungle dunne stroken bamboe gekapt. Die worden nu gebruikt om er een mand van te vlechten. Hij maakt het eerste stuk , de bodem, maar dan moet ik er zelf aan geloven. En eigenlijk gaat het me verrassend goed af. Na zo'n drie kwartier lever ik een mooie grote mand in en maakt hij de randen af.
Jammer genoeg kan ik hem niet mee naar huis nemen omdat hij te groot is en dus ga ik proberen om bij de "ouwe Tang" zoals ik de schoonmoeder van onze gastvrouw inmiddels ben gaan noemen, een lach op haar gezicht te toveren door hem aan haar cadeau te geven. Ze zit op haar hurken groente schoon te maken en nadat ik pontificaal voor haar ga staan en een paar keer "Dablue" ( wat zoveel betekent als: Hallo, dag en dankjewel) zeg , kijkt ze zowaar op. Ik beduid haar dat ik hem gemaakt heb en dat hij voor haar is. En ja hoor, daar komt een lach en een onverstaanbaar gebreuzel. Haar zoon, ook een mahout die een beetje Engels spreekt, vertaalt dat ze hem mooi vindt. Ze had ook eens wat anders moeten zeggen, dan had ik hem voor haar neus in het kampvuur gegooid:)

We hebben afgesproken om vanavond bij het gastgezin van Gigi te gaan eten. Zij is een 20 jarige Zwitserse die hier zes maanden stage loopt. Het gezin waar zij te gast is woont helemaal in het laatste hutje van het dorp, dicht tegen de jungle aan. Tegen de tijd dat wij met onze bordjes eten bij haar beneden zijn is het eten koud. Maar dat zijn we hier al gewend. Het enige warme eten dat we hebben gehad was in Chia ng Mai, en dat lijkt alweer eeuwen geleden. Maar het smaakt er niet minder om en niemand schijnt het hier ook maar iets uit te maken als het eten koud is.
We vertellen Gigi over mijn vrijwilligerswerk in Giekenland bij Bernd en ze is erg enthousiast erover. De lifestyle die Bernd erop na houdt zal haar wel bevallen. Heel basic. Een beetje zoals hier maar dan in een iets "luxueuzere" wereld. Wordt vast vervolgd...