Lazy Sunday...

Laat ik meteen met goed nieuws beginnen. De 'restricted area' in een straal van 20 meter rond de poepdoos kan worden opgeheven. Vannacht is alles binnen gebleven en ook vanochtend is het aanhoudend gerommel in buik en darmen tot een eind gekomen. We hebben hierdoor lekker doorkunnen slapen en zijn beiden een stuk uitgeruster.
Is de zondag bij ons bij voorkeur een uitslaapdag dan kunnen we dat hier rustig vergeten. Life as usual. Om 7 uur is de nederzetting al vol bedrijvigheid. Als ik slaperig van onze hut naar het poep/washok loop staat de familie al rond het vuur, waarop een grote pot met groenten, zich op te warmen. Hoewel het overdag ongeveer 28 gr is, daalt het kwik hier 's nachts vaak tot zo'n 9 graden.
Mijn eerste gang is naar Root's coffeeshop. Root is veruit mijn favoriete Thai tot nu toe. Altijd goed gehumeurd en elke morgen om 6 uur staat hij in zijn hutje verse koffie te maken. Kijk, en dan scoor je bij mij punten! En zijn koffie is overheerlijk. Trots laat hij op zijn mobieltje bewijzen zien dat hij zijn koffie ook levert aan Starbucks. En terecht. Keurig wordt bij het kopje (met schoteltje) ook een banana muffin geserveerd en meestal staat er ook een schaal met geroosterde sandwiches met jam. Omgerekend voor € 1,25 heb je dan een prima start van je dag. Na 8 uur gaat zijn coffeeshop dicht en wordt hij 'mahout' en gaat zich bezig houden met de olifanten. Daarbij is het nu hoogseizoen voor het oogsten van de mais. Bij ons gaat gaat met grote machines, maar hier staan hele gezinnen van vroeg tot laat op de steile hellingen alle maiskolven van de stengels te plukken en in grote zakken te doen. Daarna worden drie grote zakken op een brommertje geladen en met de nodige stuurmanskunst gaat het dan via steile paadjes omhoog tot waar weer 4x4 voertuigen kunnen komen. Daar worden de zakken dan op pickups geladen. Bedolven is meer een goed woord, want alle ruimte wordt benut. Dan gaat het naar een centraal verzamelpunt, waar ze het verkopen. De rest van de inkomsten bestaat uit het verbouwen van rijst. En hier in het dorp verdienen ze natuurlijk ook wat bij door te fungeren als gastgezin voor de vrijwilligers van het GVI project. ( 28 gezinnen). Root is bovendien ook een verdienstelijk tatoeeerder. Gewapend met een dunne bamboesteel van ongeveer 60 cm. waar aan het einde een naaldje met garen aan de stok wordt gebonden. Met alcohol en een aansteker wordt de zaak gesteriliseerd. Dan wat speciale inkt vanuit een flesje in een bierdopje en met vaste hand prikt hij razendsnel het figuur en/of tekst in de huid. Wat zonnenbrandcreme erover en de overtollige zwarte smurrie met een stukje wc-papier wegvegen. Enkele meiden hebben een tatoo hier laten zetten en tot nu toe ziet het er gezond uit. Root is in, want zoals alles hier kost ook dat geen drol ;) ! (200 Bath, zo'n 5 euro) . En dan kan hij ook prima timmeren. "The base", ons gezamenlijk verblijf hier ook door hem gebouwd. Zonder bouwkundige tekening. Niet nodig. Een goed timmermansoog is hier voldoende.
Gisteren zijn twee vrijwilligers na het verblijf van één week vervroegd vertrokken. Ze vonden het allemaal wat heel erg primitief en tevens vonden ze het beschreven programma in de folders thuis niet helemaal passen bij de werkelijkheid. Maar is dat niet bijna altijd in folders? Doordat ze 6 weken geboekt hadden, zijn ze veel geld kwijt want GVI en de organisatie waar ze geboekt hadden accepteren hun klachten tot nu niet en weigeren een deel van het geld terug te betalen. Kosten voor één van hen zo'n € 2000,-
Wij houden het in ieder geval vol. Hoewel we soms bedenkelijk kijken met de toegepaste hygiene is de ervaring om samen met deze mensen zo te leven me heel veel waard. Hun hartelijkheid is hartverwarmend. Gisteren de flink gescheurde rugzak van Car afgegeven. Vandaag keurig (met de hand) genaaid. Best veel werk geweest om met naald en draad door de stugge stof te komen. Kosten ? Niets...! En probeer ook niets toe te stoppen. Nadrukkelijk maar heel vriendelijk weigeren ze het.
En dan weer een verrassing. Onze gastvrouw komt naar ons hutje lopen en heeft twee cadeautjes voor ons. Beiden krijgen we een mooi traditioneel hemd. Eerst denken we nog dat ze het ons probeert te verkopen, maar nadrukkelijk prevelt ze: "no money, no money en knikt vriendelijk. We kunnen niet anders dan ze heel hartelijk bedanken en verlegen lachend neemt dit wel in ontvangst. Dan schiet ik nog even uit mijn rol door spontaan mijn shirt uit te trekken in haar bijzijn om het nieuwe hemd te passen. Onmiddelijk wendt ze echter haar hoofd af. Dat is 'not done' in het bijzijn van vrouwen. Sorry, even vergeten. Het is een prachtig hemd, hoewel de mijne wat aan de korte kant is en meer de vorm heeft van een naveltruitje. Maar ach, een gegeven paard.... ;)