Strafkamp

Donderdag 14 januari 2015

Ik ben vannacht op de een of andere manier mijn oordopje kwijt geraakt en dat is vervelend als je nog niet bent gewend aan het geluid van de hanen op de vroege morgen. Dat is dan ook het eerste wat ik doe als ik opsta . Maar in een wirwar van dekens en slaapzakken vind ik het ding gelukkig snel terug.

Het verse bakje koffie met de muffin bij de koffieshop van Rooth is Geer gisteren goed bevallen dus die loopt om half zeven al de berg af terwijl ik achter blijf om nog wat foto's op de laptop te zetten, voordat we om zeven uur op de base aan het ontbijt worden verwacht.
Zijn nieuwe fototoestel dat bijna drie kilo weegt zit in zijn rugzak en het sdkaartje blijft in mijn laptop achter. Als ik klaar ben met de foto's op de pc zetten loop ik naar de base waar ook Geer even later aankomt. Dat bakje koffie heeft hem zichtbaar goed gedaan want hij heeft een smile van oor tot oor. Zijn aandacht en geheugen laten hem echter in de steek, zo blijkt later. "Geer, hier ligt het sdkaartje, duw je dat even terug in je fototoestel?" zeg ik tegen hem en loop weg om thee te halen.
Een half uur later vertrekken we om aan de ochtendhike te beginnen. We gaan vandaag weer naar Thong Dee om een health check te doen. We zijn met ons vijven en drie stafleden. Het is nog vroeg en de zon laat het een beetje afweten maar het is prachtig weer om te fotograferen. En omdat morgen een fotowedstrijd op het programma staat die Geer beslist wil winnen haalt hij al snel zijn camera te voorschijn om het thema "Oude Vrouwtjes" vast te leggen. En dan hoor ik hem opeens godveren: " Er zit geen kaartje in mijn camera" De groep die al wat verderop loopt, kijkt verschrikt om. Geer godvert nog wat door en is er van overtuigd dat ik zijn sdkaartje niet terug heb gegeven. Maar ik ben er duizend procent zeker van en jammer genoeg hij ook, dat het niet zo is. "Ik ga terug, kaartje zoeken of een ander SD kaartje pakken" hoor ik hem nog zeggen. "Ik kom jullie wel achterna" Maar ja zo makkelijk gaat dat niet. Terug gaan natuurlijk wel want we zijn net het dorp uit, maar terugkomen niet. En terwijl hij terug dendert belt Phoebe met de leiding in het dorp dat Geer er aan komt maar dat hij ons dan niet meer mag achterna komen. Volgens haar zou hij de weg niet meer kunnen vinden en de verantwoordelijkheid is te groot. Ik krijg hem ook nog even aan de telefoon en dan blijkt dat de leiding hem al bij ons hutje heeft staan opwachten om te beletten dat hij het bos weer ingaat. En ondanks zijn argumenten dat hij een GPS heeft en de weg al drie gelopen heeft, mag hij niet meer terug.
Jammer voor hem, maar ook voor mij en de groep. Want die ene goede fotograaf die er is zit nu letterlijk in het strafkamp:)

Als ik na een paar uur weer terug ben in het dorp hoor ik dat hij zich niet heeft verveeld. In tegenstelling tot ik. De wandeling naar Thong Dee, de solitair levende olifant, is niet echt lang maar wel zwaar door de vele hoogteverschillen. En als we dan aankomen op het maisveld waar zij al op ons staat te wachten is brokjes geven het enige dat we hoeven te doen. De health check stelt niet veel voor, die hebben we dinsdag ook al moeten doen. En het monitoren wordt door twee stafleden gedaan. Dus zit er voor ons niks anders op dan twee uur in de helling te liggen wachten totdat we weer naar het dorp terug kunnen. Al die tijd heeft Thong Dee, de luierik, hoog achter ons in het maisveld staan vreten. Dus al met al geen echte opwindende morgen en ik ben dan ook blij als we terug in het dorp zijn. Bij het hutje is geen Geer te zien, ik heb geen sleutel maar kan gelukkig wel het washok in en drinken heb ik nog in de rugzak. En dan opeens hoor ik een bekend geluid: een Whatsapp bericht! Geer!! hij staat op de top van het dorp bij het schooltje en heeft eindelijk WIFI gevonden. Ik krijg een stralende Geer-Selfie door:) Maar zoals gewoonlijk (volgens hem) gooi ik weer roet in het eten want nu moet hij naar beneden komen omdat ik het huisje niet in kan. En ik wil toch heel graag die bezwete kleren van mijn lijf rukken die ik weer heb moeten aandoen na het douchen.

Het SD kaartje heeft hij niet meer terug gevonden en ook zijn leesbril is hij inmiddels kwijt geraakt. Gelukkig hebben we daar nog een reserve van bij ons en de foto's worden elke avond op de laptop gezet. Anders hadden we nu niets meer gehad. Met een reserve SD kaartje heeft hij vanmorgen toch nog wat mooie foto's kunnen maken, waarvan een nog wel kan meedingen naar Base Foto van de Week (oude vrouwtjes)

De lunch van Tielly, onze gastvrouw is vandaag niet om over naar huis te schrijven maar de honden lusten er wel brood van. Die zijn schijnbaar zo dankbaar daarvoor dat ze met ons het dorp mee uitlopen. We hebben gister bij een kraampje langs de weg zulke lekkere dingen gegeten dat we daar nog wel eens naartoe terug willen. Dus maar weer de berg op. Het is lunchtijd en van de vijf tafeltjes zijn er vier bezet door een paar mahouts en een paar dorpelingen. Op de barbeque liggen allerlei ondefinieerbare dingen maar de karbonades, varkens- en kipspiesjes kennen we nog van gisteren. Het kokkinnetje staat stralend achter het ene pannetje te bakken en te braden. Het vlees wordt op hetzelfde houtblok gesneden als de groente. En met hetzelfde mes wordt ook het topje van de sigaar van een gast eraf gesneden. En wat nog meer wat wij niet zien?? Maar het smaakt ons goed en tot nu toe hebben we nog nergens last van gehad. Geer moet 100 Bath afrekenen (2,50) voor een blikje bier en cola, een kip-en varkenspies en een karbonade. De paar duizend bath die we hebben gepind op het vliegveld zullen in deze twee weken hier niet eens op gaan.

Ik heb nog wat cadeautjes over die ik heb meegebracht uit Nederland en we hebben afgesproken dat we die vandaag om vijf uur zullen brengen naar de gastvrouw die gisteren zo lekker voor ons heeft gekookt. Stralende gezichten en een warm welkom wacht ons als we het wankele trappetje op lopen. Het cadeautje (iets van Delfts blauw) wordt uitgepakt en van alle kanten oprecht bewonderd en geshowed aan de rest van de familie. Ze prberen Engels te praten en wij hebben al een paar woordjes Pakinyaw opgepikt. Genoeg om te laten merken dat ieder van ons het op prijs stelt. De baby van een jaar oud, Photo genaamd, wordt nog snel op de foto gezet en dan moeten ook wij weer terug naar het gastgezin dat vanavond voor ons vieren kookt.

Wij twee, staflid Nicky en een jonge Amerikaanse die in dit gastgezin verblijft. Er staat weer van alles op de grond, genoeg voor een heel weeshuis en zodra er iets op is komen ze vragen of je nog wat wilt. Deze week is er nog geregeld bij wie je die avond eet, vanaf volgende week mogen we zelf weten waar we binnen stappen. Raar idee voor ons Nederlanders, maar hier volstrekt gewoon. Je neemt je pannetje mee dat je eigen gastgezin voor je heeft klaargezet en dan schuif je bij de ander aan. En zo deel jemeteen mee in de andere gerechten. Misschien ook eens een idee voor op de Kasteelweg? :)