Noodles en een rat

We beginnen ons aan te passen aan de natuurlijke omstandigheden hier. Het kraaien van de hanen 's nachts combineren we nu met een gang naar het plashok. Ik heb het wat gemakkelijker want ik hoef maar twee meter te lopen tot de verranda en en hang hem dan over de reling. Niks bah... Op een meter of 10 achter ons huisje lopen de varkens en die doen dat ook. ;)

Om 6 uur is weer reveille. Ik heb van de anderen gehoord dat 'Root's coffeeshop' al om 6 uur open gaat en dat de koffie overheerlijk is. Dus een kleine omweg om dat eens te proberen. En inderdaad, verrukkelijke koffie, die door hem zelf gebrand is en natuurlijk ook vers gezet. Een soort bananenmuffin erbij is standaard.

En dan naar 'the base'. Wij zijn vandaag ingedeeld bij een groep die een bezoek gaat brengen aan een kleine kudde die niet beheerd wordt GVI, maar een andere soortgelijke organisatie. Er hoeft hier dus niets gemonitoord te worden en het is dus gewoon olifantjes kijken vandaag. Volgens onze begeleider van vandaag, Jamie, is er genoeg tijd voor een dutje. De mahout van de kudde is "Chief". Natuurlijk niet zijn echte naam maar omdat hij de burgemeester van het dorpje is noemt iedereen hem zo. Voor de rest ziet hij er net zo uit als zijn onderdanen. Versleten plastic instappers, en een broek en shirt met gaten. Petje op en een stoffen draagtas met hun onafscheidelijke machete. Het is een langere tocht dan de andere 'hikes' en het gaat meteen bergop. Een aanslag op de nog koude spieren, maar het heeft als voordeel dat we vanmiddag in de hitte bergafwaart kunnen lopen.
Car wilt met "chief" onderweg meteen op de foto. Ze steelt meteen zijn hart, want overal waar de passage wat moeilijk en stijl is staat hij klaar om haar een handje te geven. In het dorp is ze overigens inmiddels al veel besproken. Van de leiding horen we dat ze respect hebben dat Car nog aan alle 'hikes' naar de olifanten meedoet (strong woman) en ze gaat over de tong als "the most glamorous woman of the jungle". Dat Car zonder te zijn opgemaakt ook geen stap in deze jungle zet is hier natuurlijk ook debet aan. ;)

De ontmoeting met de dieren is zoals we dat inmiddels gewend zijn. Mahout benadert ze en laat ze langzaam wennen aan de rest van het gepeupel. We maken kennis met Mario, Sintie (betekend vrede) en zijn moeder. Sintie is een jonkie van slechts 8 weken. Echt onbeholpen nog met lopen zeker als hij steile hellingen omlaag moet. Maar net zo speels als jonge puppies en kittens. De moeder vindt het prima en laat het contact met jongste zonder problemen toe. Maar dat ze stevig kan uitvallen maken we ook mee. Zoals wel vaker lopen een aantal honden uit het dorp met ons mee. Best gezellig maar de olifanten denken daar echt anders over. Als de honden in de buurt komen vallen ze zonder pardon met veel lawaai en geweld naar ze uit. En als je dan in hun looprichting staat is het best even schrikken. Maar het gaat ze om de honden en dat je dan mogelijk een beetje platgelopen wordt is dan echt per ongeluk hé. ;)
Het is flink warm vandaag en we zitten eerst midden in een net geoogst maisveld. De olifanten vreten hier namelijk aan een stuk door de achtergebleven maisstengels op. Bomen staan hier dus niet. Alleen wat afgebrande stompjes, want door een deel van het oerwoud af te branden winnen ze hier ruimte voor de landbouw. Dat het oerwoud echter onverbiddelijk is is te zien aan het jonge groen dat her en der meteen weer de kop opsteekt. We zijn dan ook blij als we bij een soort schuilhut aankomen waar we een beetje in de schaduw kunnen zitten. Maar een van de olifanten vindt dat ook en probeert zich naar binnen te wurmen. Het dak is ook even heerlijk om zijn kop aan te schuren en het gehele gevaarte wiebelt en kreunt onder het geweld. De mahout doet dappere pogingen om hem weg te krijgen maar de wanden zijn van van bamboe en laten ze daar nou dol op zijn. Met een snok van zijn slurf scheurt hij dan ook het wandje totaal weg. Toch even slikken als je dan binnen zit.

En dan gaan we van het maisveld steil naar beneden richting de jungle. De olifanten bepalen de tijdstippen overigens, maar kennelijk hebben ze een vast patroon. Aan de rand van de jungle en het maisveld is namelijk een beekje en een klein watervalletje. En hier zuigen die kolossen zich even helemaal vol. De kleinste doet pogingen om in de modder te rollen maar doet dat nog zo onhandig dat het bij een paar modderige poten blijft. Voort is dit meteen de plek waar we gaan picknicken. We hebben onze lunch natuurlijk bij ons maar Chief gaat ook voor ons koken. Hij sprokkelt hout, maakt een vuurtje en kapt met zijn machete wat verse takken van de bomen die moeten gaan dienen als lepels om in de pan te roeren. Waar hij die grote pan ineens vandaan tovert weet niemand. Hij tapt water uit het watervalletje en uit zijn draagtas komen zakjes met noodles en specerijen. Maar dan vindt hij plotseling ïets bij het water dat hij schielijk in zijn tas laat verdwijnen. Maar dat hebben er een paar gezien dus hij moet zijn vangst even showen. Het blijkt een flink uitgevallen rat te zijn. Schijnt erg lekker te zijn, volgens de Chief. Aan de gezichten te zien is niet iedereen het eens met deze bewering. Maar de noedels zijn heerlijk en zijn een welkome warme aanvulling op onze lunch van koude rijst met vlees en groenten, die in de pannetjes zit.

Na de lunch laten we Mario en familie achter in de bush en dalen wij weer af naar het dorp. We komen erchter langs een eetstalletje dat we nog niet eerder ontdekt hebben en daar liggen me toch lekkere spiessen met vlees die vantevoren op een soort BBQ zijn klaargemaakt. We nemen er een paar mee om te proberen. Volgens de vriendelijke uitbaatsters is het varkensvlees en kip. Dat zeggen ze meestal namelijk. Over rat heb ik ze nog nooit gehoord maar dat zou natuurlijk ook zo maar kunnen. haha.
Rest van de middag is luieren en om 5 uur staat dan 'kookles'op het programma.
De Verdeeld in kleinere groepjes gaan we naar diverse gastgezinnen waar we onder begeleiding zelf een Thaise maaltijd kunnen bereiden. De vrouwen van ons groepje doen goed hun best terwijl Jaimie en ik het gebeuren vast leggen op de gevoelige plaat. Een natuurlijk eten we ook mee he. Ploy en haar man Sowiet en de rest van de familie vinden het prachtig. Ze zijn heel vrij en babbelen er vrolijk op los. Jamie, de begeleider vertaalt alles zo goed en zo kwaad. Daar waar het niet lukt is gebarentaal de uitkomst, hetgeen weer leidt tot vrolijkheid. Een heel gezellige afsluiting van de dag met wéér heerlijk eten. Dat dit niet helemaal bereid wordt volgens de opvatting van Rob de Geus laten we voor wat het is. Wij worden er WEL vrolijk van.

PS: met een wat andere techniek (je wordt vindingrijk in the Jungle) lukt het nu ook om wat foto's bij het verslag te voegen. Maar of dit een blijveretje is, wordt afwachten)