Op school in de bush

We hebben nog even de hoop dat de hanen vanmorgen iets later wakker zouden worden , maar helaas, om half vier begint het gekraai dat tot in Chang Mia te horen moet zijn. Gelukkig heb ik oordopjes en als ik dan ook nog eens op mijn rechterzij blijf liggen hoor ik niets meer ( mijn linkeroor is praktisch doof)! Maar om in de pikdonkere nacht dertig meter naar het plashok te moeten lopen blijft een crime. Onder de klamboe vandaan kruipen, schoenen aan, vest aan en met het kleine zaklampje dat we te leen hebben gekregen van de staff je een weg banen tusssen potten en pannen die overal op de grond verspreid staan. En dan moet je ook nog eens boven die pot gaan hangen en zorgen dat je met je slaapdronken kop niet naast de pot piest. Dat is nog niet het ergste, want over je voeten wil je het ook niet:)
Het ontbijt bestaat vandaag uit toast en een gebakken eitje. Meer is er niet, omdat we eigenlijk stom zijn geweest om zo weinig in te slaan bij de Tesco, toen we uit Chiang Mai vertrokken. Tiely, onze gastvrouw is vanmorgen ook laat op en komt nog snel onze lunch naar the base brengen voordat we aan onze ochtendhike beginnen.
We gaan vandaag op zoek met mahout Patiesaji naar Thong Dee, ( wat betekent " Puur Goud")met haar 57 jaar de oudste olifant in het kamp. Zij en haar mahout zijn al meer dan dertig jaar onafscheidelijk en hebben samen in de toeristenindustrie gewerkt, totdat de GVI besloot om haar terug naar het dorp, waar ze is geboren, te halen.
Het pad door het bos gaat steil naar beneden en omhoog. Een goede oefening voor de beenspieren die hier heel wat te verduren krijgen. Op een van de hogerop gelegen geoogste maisvelden zien we haar staan. De mahout heeft haar gisteren gemaakt aan een boom zodat ze geen schade kan aanrichten aan de nog te oogsten velden. Ze is groter dan de olifanten die we gisteren hebben gezien en die waren al megagroot! Ze leeft solitair, kan niet met de rest van de kudde overweg en gisteren heeft ze, met de andere groep, in een chagrijnige bui achter een meelopende hond gejaagd . Vandaag echter staat ze geduldig te wachten. Schijnbaar weet ze dat we haar gezondheid gaan checken en de komende uren gaan monitoren wat ze allemaal doet ( en niet doet). We hebben een checklist bij ons waarop de nodige vragen staan die allemaal beantwoord moeten worden met dat wat we bij haar zien. Ze laat het allemaal gelaten over zich heen komen, want ondertussen krijgt ze van iedereen brokjes gevoerd.
Als we klaar zijn maakt de mahout haar los en kan ze haar gang gaan. Gelukkig is ze een langzame, luie wandelaar en maakt ze wat rondjes om ons heen terwijl ze de ene na de andere bos maisstronken naar binnen slaat. Wij kunnen dan ook lekker in de zon zitten , en terwijl om de twee minuten een pieper afgaat schrijft Nicky, het staflid, op wat Thong Dee in die tijd gedaan heeft. Data bijhouden, zo noemen ze het. Morgen maar eens vragen waarom eten, lopen, plassen, poepen, eten, lopen, eten lopen enz. bijgehouden moet worden. Dus we moeten onze ogen openhouden. Maar dat is geen straf, want het is hier zo mooi!
Op honderd meter afstand horen we hoe de bomen omknakken en het getrompetter van de andere kudde die langzaam in het zicht komt. Ook Thong Dee wordt waakzamer, maar blijft rustig dooreten. Gelukkig zijn de drie mahouts van de andere kudde er ook bij, anders zou het weleens niet zo rustig kunnen verlopen.
Een uur of drie later wordt Thong Dee weer aan zijn lange ketting vastgeketendvastgemaakt, wij gaan naar de basis en ook de mahout gaat lunchen. Wat later in de middag zal hij weer terug gaan om met de olifant de bossen door te trekken. De steile weg terug naar het dorp is in deze middaghitte slopend en al puffend komen we boven waar de rest van de groep al op ons staat te wachten. Zij hebben een afkorting genomen die zo mogelijk nog steiler is. Maar met 40 jaar jonger kunnen zij dat ook makkelijk.
Geer en ik zijn vanmiddag door Nicky, het staflid, uitgenodigd om te gaan lunchen met de leraren van het kleine schooltje. Dus na een ijskoude schepdouche lopen we de berg weer op naar het plein. Het eten dat voor ons twee door ons gastgezin is klaar gemaakt gaat mee en bij de school zijn de vier leraren al druk bezig om de tafel voor ons negenen te dekken. Onze potjes worden erbij gezet en dan kunnen we aanvallen. Zoals elke maaltijd hier is het weer een feest, alleen de gerechten zijn vaak ondefinieerbaar. En heeeeel erg spicy. Wat natuurlijk de Thai in lachen laat uitbarsten als ik mijn gezicht vertrek en begin te hoesten.

Na de lunch gaan we met Nicky mee. Zij geeft Engelse les op het schooltje aan kinderen van vijf en zes jaar. Drie jongens en een meisje zitten een beetje verlegen naar die grijze blanke vreemdelingen te gluren. Maar al snel komen ze los en we verbazen ons erover dat ze al zo veel woordjes in een vreemde taal kunnen opdreunen. Orde is er helemaal niet. Ze rennen naar buiten, staan op de stoeltjes en komen met een voetbal de klas binnen. En als wij dan hard beginnen te lachen worden ze steeds baldadiger. De Iphone van Gerard is de grote trekpleister want: foto's en filmpjes. Geer en ik mogen in het lesje meehelpen om ze wat woorden te leren die bij tekeningetjes horen en de strijd om te winnen wie de meeste woordjes kent, barst los. Ik heb me natuurlijk om het meisje ontfermd, verlegen eerst maar al snel straalt ze me aan. Aan het einde van de les heb ik nog een cadeautje voor ze, potloden met een leuke dierengum eraan vast. Als ze proberen om ze uit mijn handen te grissen, ga ik voor het klasje staan: "Sit down, mouth shut en your arms across" En ja hoor: Wat me bij Geer niet lukt, lukt hier wel. Maar ja, Geer heb ik ook nog nooit een mooie potlood beloofd:)
En dan is het tijd om afscheid te nemen. Wij gaan weer naar beneden naar het dorp en zij gaan naar huis. Wat was dit een leuke middag, voor ons maar zeker ook voor de kinderen.
Om zes uur staat bij ons gastgezin het eten klaar. Samen met Nicky, het staflid en Britt, die bij een ander gastgezin logeert, eten we vandaag in de keuken van onze familie. Wij waren gisteren te gast bij het gastgezin van Britt en vandaag is het onze beurt. Zij eten niet met ons mee maar zorgen dat het ons aan niets ontbreekt. De grond (geen tafel dus) staat zoals altijd weer vol met gerechtjes, aan honger lijden denken ze hier niet. Niemand zit hier op stoelen, hebben ze niet eens, maar op de grond in kleermakerszit.
Na het eten moeten we weer terug naar de base waar om kwart voor zeven de debriefing zal beginnen. Maar zoals hier niets op tijd gaat, behalve de ochtendhike om half acht en het avondeten om zes uur, loopt ook dit weer uit. Om acht uur is er nog niemand van de leiding te bekennen en gaan wij terug naar ons huisje. Genoeg voor vandaag, want ook dit stukje moet nog gemaakt worden.