Kennismaking met de dikhuiden

Elk huisje heeft een paar kippen. Bij al die kippen lopen tientallen kuikentjes. Tot Kennismaking met de kudde
Elk huisje heeft een paar kippen. Bij al die kippen lopen tientallen kuikentjes. Tot zover geen probleem. Maar om die te maken hebben ook al die huisjes een haan. En Huay Pakoot-se hanen kunnen geen klok kijken. Want in plaats om alleen bij zonsopgang te kraaien, zoals dat volgens mij hoort, zetten deze een paar keer per nacht de boel op stelten. En als er een begint dan kukelen de anderen gezellig mee. We worden deze nacht dan ook heel vaak "natuurlijk" gewekt.
Niet helemaal uitgerust kruipen we om 6 uur onder klamboe vandaan.

De vrouw des huizes van ons gastgezin heeft dan al onze lunch gekookt. Twee pannetjes gevuld met rijst en kip en groenten zijn keurig verpakt in een stoffen schoudertas en hangen aan een spijker op de verranda. Als we naar buiten lopen naar ons poep/washok, zit ze alweer op haar hurken voor een houtvuurtje iets te kokkerellen. Koken gebeurt hier buiten. Geen komfoor of zoiets maar drie keien met daartussen een houtvuurtje. Dat is alles! En verdomd, daar maken ze dan ook nog eens de heerlijkste gerechten op.
Ontbijt hebben we om 7 uur gezamenlijk op "the base". Dit wordt klaargemaakt door de een van de vrouwen van het dorp . Ook nu rijst met ei en tomaatjes. Koffie en thee maak je zelf.

Na het ontbijt worden we in twee groepen verdeeld. Een groep gaat naar de kudde en de andere groep gaat op zoek naar een solitair levende olifant. Nou ja zoeken... dat hebben de "Mahout's" als gedaan. Deze mannen zijn de eigenlijke verzorgers/begeleiders van de olifanten en weten dus als geen ander waar ze uithangen. De nieuwkomers, wij dus, krijgen bij vertrek allemaak een zak bananen mee om onze kennismaking met deze kolossen zo vriendelijk mogelijk te laten verlopen. We lopen via een steil pad naar beneden de bush in. En dan komt plotseling vanuit het struikgewas een Mahout het pad om en schreeuwt iets naar onze begeleider Phoebe. Wij houden halt en op ongeveer 30 meter afstand komen met veel gekraak vijf olifanten dwars door de stuiken het pad op lopen. Drie mahouts commanderen de dieren met hun stem en houden ze voorlopig op afstand om ze te laten wennen aan deze newbies. Ook wij moeten natuurlijk even wennen aan deze kolossen die nu het pad versperren. Maar met hun gevoelige lange neuzen hebben ze snel in de gaten dat die wat angstig kijkende mensen lekkere bananen hebben. En langzaam komen ze op ons af. Ik duw mijn stapel bananen bij Car in de handen want ik wil alleen maar foto's maken. Een overweldigende ervaring als je plotseling omringd ben door deze kolossen die goedmoedig de bananen met hun slurf uit je handen nemen en in notime in die reusachtige bek laten verdwijnen. Maar het blijft uitkijken. Ze zijn semi-wild en kunnen schoppen en als ze hun geweldige lijf omdraaien voelen ze amper dat ze je met hun kont de struiken induwen.
Het kennismakings bananenfeestje duurt maar even en de mahouts drijven ze weer verder de bush in. Wij blijven ze nu op korte afstand volgen om te zien hoe ze met veel geweld door de struiken banjeren. Ze trekken zich verder van ons niets meer aan, nou ja op een na dan. Lulu, die vroeger voor de toeristen schilderijtjes moest schilderen is nog zo gewend aan mensen dat zij toch regelmatig naar ons toe komt lopen. Dat levert leuke (foto)momenten op. De mahouts zijn allemaal goedlachse en vriendelijke jongemannen die onze vrouwelijke begeleidster, Phoebe regelmatig plagen en op de hak nemen. Buiten hun vlijmscherpe machetes hebben ze ook allemaal een katapult bij zich en het houten handvat hebben ze gevormd als een flink uitgevallen penis. Tja... het blijven mannen he ;) Phoebe heeft er geen moeite mee en dolt vrolijk mee.

We hebben een heerlijke ontspannende eerste ontmoeting gehad met Lulu, Khum Suk, Kha Moon, Sah Jah en het bijna een jaar oud babyolifantje Wan Mai. En laat die benjamin nou de gevaarlijkste zijn. Zijn onbezonnen en niet getrainde gedrag maken hem onvoorspelbaar en daarom is het extra uitkijken geblazen. Maar als hij met zijn oma,moeder en tantes tussen de struiken verdwijnt is hij niet meer te zien.
Om 13:00 uur zijn we weer op de basis.

Even 'douchen' want de steile klimpartij en de zon laten je stevig zweten. Doe daarbij nog een portie stof van de bergpaden en je bent een stuk bruiner in een paar uur. Het douchen is niets anders dan met een kom, uit een grote bak, water over je heen gooien. Ijskoud, maar met deze temperatuur toch goed te doen. In de middag dan wel he, 's morgens doen we het heel bescheiden met een nat washandje.
De rest van de middag is heel relaxed. We krijgen wat les over het werk en de behandeling van de olifanten en voor de rest is het wat luieren en rondhangen. We bezoeken het winkeltje waar de stokoude uitbaatster de zenuwen krijgt van vier (vreemde) klanten tegelijk en als totale analfabeet kan ze de prijs van de artikelen niet opschrijven. En wij verstaan haar gemompel in de het Pakinais (soort Thaise taal) ook niet. Ook de gedateerde calculator kan ze niet bedienen. Maar met behulp van een toegesneld neefje komt het toch allemaal goed.


En dan kunnen we ons bezig houden met ONS probleem. Hoewel we allebei op het vliegveld een Thaise simkaart hebben gekocht met een flinke dosis data werken die hier in dit afgelegen gedeelte van het land niet. Alle andere leden van de community hebben hier geen last van. Zij hebben een andere provider en die geeft hier keurig 3G -dekking. Wifi is hier ook niet en het lijkt erop dat we twee weken telefoon- en internetloos zijn. We vragen Shatees, de baseleider, of die voor ons een mailtje wil sturen naar de familie om te laten weten dat we veilig aangekomen zijn en dat we voorlopig even niet meer van ons laten horen. Geen probleem, dat gaat hij doen. Maar dan komt hij ineens met een simkaartje aanlopen. Achtergelaten door een eerdere vrijwilliger en mogelijk dat we hier wat mee kunnen. Voor 50 Bath (€ 1,25) in de donatiebox mogen we hem hebben. In de iPhone past hij niet (te groot) maar in die van Car wel. Dan nog uurtje kloten om de juiste instellingen te krijgen, maar na tientallen vergeefse pogingen pingen ineens de berichtjes vanuit Nederland binnen. Hebbes! Maar dan volgt een urenlang gepier om het verslag dat op de laptop staat via het mobieltje online te krijgen. Via de iPhone geen probleem, maar de Sony van Car vertikt het om als hotspot te fungeren. Maar met veel kunst en vliegwerk krijgen we toch eindelijk ons verhaal online. Helaas is het uploaden van foto's niet te doen. Jammer, want we hebben prachtige plaatjes kunnen schieten.