Dubbel duur Dubrovnik

Vrijdag 21 september 2012

Om half 6 word ik door Geer gewekt met de woorden: "Schat zullen we opstaan, dan gaan we naar Dubrovnik!!!"
En ik sta altijd vroeg op, maar dit is me toch een beetje te gortig, dus draai ik me nog eens lekker om. Maar om 10 voor 7 is er geen houden meer aan, we MOETEN eruit. En ook al zeg ik dat Dubrovnik over 2 uur nog op dezelfde plek ligt, we gaan er toch uit. Ik heb er ook niet echt problemen mee, want meestal ben ik degene die s'morgens al druk doende is.
Dus om kwart voor 8 rijden we weg, over het prachtige eiland Peljesac
dat ook om deze tijd al gonst van toeristen die aan de wandel gaan of hun ontbijt gebruiken op een van de vele terrasjes.
Als we , maar nu van de andere kant, de muur zien waarop we gisteren geklauterd hebben, beseffen we pas echt hoe steil en lang die is.
Maar we hebben het toch maar gefikst en Geer natuurlijk nog eens een keer extra met zijn cache!
Om de 100 meter staat er wel een bord met Vineyard, de hellingen staan hier dan ook vol met druivenstruiken, op de noordflank van het eiland worden de blauwe druivenstruiken verbouwd en op de zuidkant de witte.
En overal mag je proeven, maar dat laten we maar achterwege want ik denk dat we dan niet verder zouden komen dan dit eiland.
Net buiten het dorp zien we opeens een grote bos wandelende takken midden op de weg. En nee, het zijn geen dieren, maar als we voorbij rijden
zien we dat er een heel oud, mager vrouwtje onder schuilt. Wat ze met die bos takken gaat doen, geen idee en vragen kunnen we het niet, want daar zal ze niets van begrijpen. Of zij ons misschien wel, maar het antwoord zal eerder voor ons onduidelijk zijn.
Triest om nog zo te moeten sjouwen op die leeftijd! Ik zie het mijn moeder nog niet doen.

Hoe zuidelijker we komen, hoe mooier het wordt. De 14 eilandjes tussen het schiereiland Peljesac en Dubrovnik worden de Elafitische eilandengroep genoemd. Helaas kunnen we niet alles doen, hoe graag we het ook zouden willen.
Maar toch lonkt af en toe nog een baai , het weer blijft prachtig, dus daar moeten we van profiteren. Beneden ons in de diepte zien we eindelijk een baai met smaragdgroen water en 4 verlaten huisjes. Dus slingeren we naar beneden en installeren we het busje, de stoeltjes en de rest van de troep die je nodig hebt om een morgen te kunnen zwemmen. Als ik me net in mijn bikini gehesen heb en een eitje aan het bakken ben voor die hongerige chauffeur die ik te vriend moet houden, staat er opeens een oudere man met een jongetje van een jaar of 3 voor onze neus. Hij wil geld hebben, want het is hier `private`, en volgens hem zijn bezit. 100 Kuna , 7 euro, vraagt hij. En hoe we ook zeggen dat we alleen maar even wat eten willen en een duik nemen, nee , hij gaat er niet mee akkoord. Ik geloof er geen snars van dat het zijn bezit is en weiger om iets te geven, en Geer eet ook stoer door.
Maar aangezien die vent blijft staan en ik op dat moment geen ei door mijn strot krijg, besluiten we hem toch wat te geven. 5 Euro is ook goed, zegt hij. De dief!!! Als wat later een jong stel ook de auto parkeert en het water in duikt gaat hij die ook achterna. Maar die laten zich schijnbaar het kaas niet van het brood eten en vertrekken zonder pardon. Ook ik zit niet meer op mijn gemak en wij vertrekken dan ook niet lang daarna. 5 Euro verdiend in een uur, die vent dan!

Een parkeerplaats zoeken in Dubrovnik valt nog niet mee rond het middaguur. Maar uiteindelijk vinden we dan toch een plaatsje langs een drukke weg waar het parkeren 10 Kuna per uur kost! Overal anders betaal je maar 5 Kuna. We gooien onze laatste muntjes erin, we hebben er nog 20, en gaan in de hoop dat we geen boete krijgen, de oude stad in.
Dubrovnik ligt aan de voet van de 412 meter hoge berg Srd en staat op de werelderfgoed lijst van Unesco. De oude stad telt nog 4500 inwoners en is in de winter van 1995 belegerd en beschoten. Maar daarvan zie je tegenwoordig niets meer. Een maal binnen kopen we een kaartje , 70 Kuna is ongeveer 10 euro,om over de muur te lopen die om de oude stad heen gebouwd is. De muur is 2 km. lang en het gaat trap op, trap af. Alsof we dat gisteren nog niet genoeg gedaan hebben. Maar het is een prachtig gezicht, al die terracotta kleurige daken, die wirwar van straatjes en steegjes, de restaurantjes die dicht tegen de huismuur aanliggen.
Beau loopt geduldig mee en wordt van alle kanten gefotografeerd en geaaid. Als we voor elke foto of aai een Kuna gevraagd hadden , konden we volgend jaar voor niets op vakantie. En zo gaat het al in elke stad. Ik weet niet hoe vaak we al hebben uitgelegd welk ras hij is.

Na een uur of 2 over de muur te hebben gelopen zakken we af naar de oude stad om op een terrasje iets te drinken en natuurlijk het dagboek van 2 dagen online te zetten. Maar Dubrovnik is niet de goedkoopste stad, dat zagen we al aan het parkeren. We moeten er 3! keer zoveel betalen voor een biertje en een cola als in welke andere stad we geweest zijn, en ook het ijs is dubbel zo duur. Maar niemand schijnt zich daardoor te laten afschrikken, de terrasjes zitten bomvol. De restaurantjes doen goede zaken.

Na een uur of 5 houden we het voor gezien en slenteren we weer terug naar het busje, waar gelukkig geen parkeerbon op zit!
De Tom Tom wordt ingesteld op de Plitvicemeren en dan rijden we een heel stuk dezelfde weg terug als vanmorgen. Maar een straf is het niet. De eilanden blinken in de ondergaande zon die schittert op het water.
In Slano buigen we van de kustweg af en parkeren het busje vlak voor het strandje . Het was een drukke, vermoeiende maar prachtige dag.

Gereden kilometers: 162
Route: Orebic-Ston-Dubrovnik-Slano
N 42 47.139 E 017.53.003

PS: De makers van de site sleutelen nog steeds aan de lay-out.