Een omweg...

Donderdag 20 september 2012

Vannacht om 4 uur worden we wakker en moeten we de dakluiken sluiten. We zitten weer midden in een zware onweersbui en kunnen elkaar amper verstaan. Niet dat we daar behoefde aan hebben zo midden aan de nacht dus we vallen ook meteen weer in slaap.

Vandaag willen we doorrijden naar Dubrovnic want zoveel resterende vakantiedagen hebben we niet meer. Het weer is prima en na het onweer is de lucht weer helemaal helder waardoor we schitterend zicht hebben. En dat wordt genieten. De weg waar we over rijden slingert zich langs westelijke flank van het Biokovogebergte. Onder ons hebben we de zee en prachtig uitzicht op het eiland Brac en later op het eiland Hvar. De begroeiing is hier prachtig groen ook en de zee kleurt van licht- naar donkerblauw en soms azuurblauw. We komen weer ogen te kort en stoppen weer veel te vaak onderweg om weer alles op foto's en film te zetten. Dan krijgen we een stukje Bosnië Herzegovina op de route. Dus de grensovergang doemt op en worden we weer eens ouderwets gecontroleerd. Alhoewel... De beambte achter het loketje slaat een vermoeide blik omhoog en wenkt me met een al even vermoeid handje door. Nou dan niet hè. Ik geef gas en hoor na een paar meter een driftig "PASSAPORTE" schreeuwen. In mijn ooghoeken zie ik nog een controlehokje voorbij schieten. Kennelijk doe ik iets verkeerd. Ik realiseer me dat de eerste post de UITreis controle uit Kroatie was en dat het tweede hokje waar die kreet uit kwam de INreis controle van Bosnië Herzegovina is. Even twijfel ik nog of ik de auto alsnog aan de kant zet, maar als ik geen kogels hoor fluiten, besluit ik maar gewoon door te rijden. Al ze het erg belangrijk vinden bellen ze maar naar de zuidelijke controlepost die tenslotte maar zo'n 10 km ver ligt. Maar ook aan de andere kant gebeurt niks en is er niet eens controle.

En dan leest reisleidster Car onderweg weer een passage in de reisgids over het schiereiland Peljesac waar op de noordelijke punt "het mooiste uitzicht is van de wereld zou liggen op Rio de Janairo en Allicante na....". Dat is wel even een omweg van zo'n 130 km..... Doen we dat? Ik herinner me een zin in een boek dat ik net uit heb: "De bestemming is niet het belangrijkste maar de reis er naar toe". Dus we verlaten de hoofdweg naar Dubrovnic en buigen af naar het westen en daarna via Ston weer naar het noorden. En dan zien we iets voor ons opdoemen dat we niet verwacht hadden. Een vervallen vesting maar met daarachter een km's lange muur gelijkend op de Chinese muur die zich door de berg erachter slingert. De plaatsen Veleki Ston en Mali Ston. zijn versterkt maar ook nog eens met deze 5,5 km lange muur met wachttorens met elkaar verbonden. De republiek Ragusa (Dubrovnik) liet dit bouwwerk tussen 1333 en 1506 als bescherming tegen Venetië oprichten. In 1996 stortte een deel van het bouwwerk bij een aardbeving in maar men is nu nog steeds druk bezig om het te herstellen. Je kunt over de muur van de ene vesting in het dorpje naar de andere vesting in het andere dorpje lopen, dus dat gaan we natuurlijk even doen. Bovendien ligt er een cache dus die kunnen we dan niet laten liggen. Het is een puur vermoeiende aangelegenheid maar we hebben een prachtig uitzicht hierboven. Maar dan een tegenvaller. De cache ligt niet op de route maar het pijltje wijst plotseling irritant naar een plek op een afstand van 245 meter buiten onze route. Hemelsbreed dan wel te verstaan hé en dat is in bergachtig terrein bijzonder verneukeratief. Vanaf de muur waar we op lopen loopt nog een andere vervallen muur nog een stuk hoger naar een ruïne. Dan begint het bij een geocacher te kriebelen. (De lezers hier die ook deze hobby hebben begrijpen dat). Ondanks dat ik mijn benen voel na die 5 km trappen klimmen en dalen en het zweet langs mijn lijf loop, spring ik op een minder risicovol stuk van de muur af en zoek tussen het dichte doornige struikgewas naar een pad naar boven. Car en Beau gaan (verstandig genoeg) niet mee maar vervolgen de weg naar beneden naar het bussie. Voor mij begint een heuse beproeving. Het is zwaarder dan ik dacht en het "pad" is nagenoeg niet te herkennen en regelmatig loop ik me vast in het dichte struikgewas. Maar naar ongeveer een uur ben ik boven en vind ik de cache omringd door (weer) tientallen wespen. Kennelijk ben ik inderdaad een zoet mannetje zoals Yvonne me noemde ;) Ik weet ze nu van mijn lijf te houden en is sms Car dat ik heelhuids boven ben en aan de afdaling ga beginnen. Na een half uur ben ik zwaar bekrast weer beneden maar met hele mooie foto's en een voldaan gevoel dat ik het doosje gevonden heb. ( Cachers begrijpen dit weer ;))
Dan via een prachtige weg slingeren we door de de wijngaarden door naar ons eindpunt voor deze dag: het mooie uitzichtspunt op dit schiereiland. Ik moet Car beloven dat ik onderweg niet meer stop voor caches. Als we onderweg een tentje tegenkomen waar de plaatselijke wijn aan de man wordt gebracht moeten we toch nog even stoppen want ik realiseer me dat ik nog maar één fles wijn heb. Ik laat een viertal wijnen proeven en krijg in keurig Engels de nodige uitleg erbij. Ik kies voor twee flessen waarvan eentje € 14,- kost en hoor Car op een afstandje zachtjes piepen... "Dat is wel eenendertig GULDEN Geer, voor één fles wijn". Maar hij smaakt wel lekker Car. ;) (Wijndrinkers begrijpen dit weer;))

Tegen zonsondergang vinden we het weggetje dat moet leiden naar het kerkje in de bergen met dat mooie uitzicht. Als we bijna boven zijn rijden we ons vast in een menigte huilende mensen. Er blijkt een begrafenis te zijn en vanaf het kerkje wordt de overledene naar het ernaast gelegen kerkhofje gebracht. Er zit niet anders op dan op het randje van het smalle weggetje te parkeren en de stoet de rust van het laatste eerbetoon te laten. Als iedereen van de berg vertrokken is blijven wij alleen achter. Een prachtig uitzicht over de zee onder ons en het naburige eiland Korcula. Maar een van de mooiste uitzichten van de wereld....? Als we kaart en de beschrijving van het punt is de reisgids nog eens raadplegen vermoeden we dat we toch niet op het juiste punt zijn aanbeland. Maar het is te laat om nog te gaan rijden en bovendien verrekken we van de honger. Een half uurtje later zet Car een heerlijke pan spaghetti voor onze neus en slurpen we de slierten naar binnen en zien de zon bloedrood de zee inzakken.

Gereden kilometers: 145
Route: Makarska-Ploce-Neum (Bosnie-Herzegovina) Ston-Orebic
Coordinaten: N 42. 58.655 E 017.09.142