Van Enna naar Etna

Net voordat de duisternis gisterenavond invalt komen nog even een honderdtal koeien met tientallen kalfjes de berg oplopen en voor we het weten zijn we compleet ingesloten door de kudde. Kennelijk staan we in hun dagelijkse looppad want vanmorgen worden we door dezelfde koebellen en geloei gewekt als ze weer onderweg zijn naar hun grashellingen.
Mooie tijd om op te staan en een kwartiertje later zitten we buiten in het zonnetje aan het ontbijt. Wel uit de wind want het is nog fris hier op 1000 m hoogte. Vandaag gaat het richting Mont Etna en omdat dat niet zo heel ver meer verwijderd is kunnen we het rustig aan doen. Snel rijden is hier sowieso uit den boze. Uiteraard een bochtig traject, maar ook nog eens een gevarieerd wegdek. Van slecht, tot héél slecht, tot helemaal geen. Enorme verzakkingen, gaten en totaal weggespoeld asfalt leiden naar onze eerstvolgende stop, het plaatsje ‘Enna’. Volgens ons reisgidsje is daar wat te zien, dus dat pikken we mee. Enna ligt boven op de top van een heuvel op 943 m hoogte en van verre is dat uiteraard al te zien. Even stoppen om het pittoreske tafereel op de foto te zetten, maar als we dichterbij komen zien we dat we het buurdorpje ‘Calascibetta’ hebben gefotografeerd Nou ja, wat zou het, ze lijken op elkaar en als ik het niet vermeld had zou niemand het hebben opgemerkt. ;)
Deze keer doen we geen gekke dingen en parkeren keurig aan het begin van het dorp. Gratis en grenzend aan een dodenakker, dus we hebben ook water.

Als we even later richting centrum wandelen zien we dat de straat waardoor we zijn aangekomen en ook weer terug moeten, wordt afgesloten en men begint met het afschrapen van het asfalt. Alle verkeer wordt nu dwars door het stadje gedirigeerd. Dat wordt dus straks weer passen en meten.
Tijd voor de lunch dus we zoeken een terrasje in “het hart van het historische stadje”. Zo klinkt het tenminste nog een beetje idyllisch. Maar de beschrijving “ wel aardig” past er beter bij. Maar misschien zijn we ook een beetje verwend geraakt de laatste dagen. Het is er wel rustig en de laatste bezienswaardigheid is een oud kasteel, uiteraard op de top van Enna dus het wordt weer klimmen.
Castello di Lombardia heeft in de loop der eeuwen heel wat meegemaakt.
Een keer of vijf veroverd in zijn bestaan en elke nieuwe heerser bouwde er nieuwe torens bij. Dus het imposante fort, van oorsprong Byzantijns, is het grootste van Sicilië en telde tot aan de tweede Wereldoorlog wel 20 torens. Maar toen meende de Duitsers er ook een nederzetting van te moeten maken en dat was voor de geallieerden weer reden om er wat bommen op te gooien. Resultaat: nog maar 6 torens en uiteraard werd de rest er ook niet mooier op.
Het heeft vrij entree. Maar bij binnenkomst worden we benaderd door een vriendelijke gids met officiële badge om de nek. Of hij iets mag uitleggen over de geschiedenis van de ruïne. Het is geheel vrijblijvend en gratis zegt hij er met nadruk bij als hij merkt dat we Nederlanders zijn. Schot in de roos natuurlijk. Hij blijkt bovendien goed op de hoogte te zijn van ons landje. Weet dat Maastricht aan de bakermat stond van de Europese Unie en dat onze minister-president Rutte heet. En zo kom je aan de praat en gezamenlijk wandelen we nu door zijn domein. Toch wel aardig want zo wordt het allemaal wat levendiger. Hij wijst ons onder andere op een vreemd soort gemetselde koker die van de top van het kasteel tot beneden in de kerkers loopt. Een dikke dertig meter. Hier werden indringers en ander gespuis van bovenaf levend naar beneden gekieperd. Romeinen hebben zo door de eeuwen heen aardig wat methodes ontwikkeld om met plezier van hun vijanden af te komen. Moesten ze niet tegen elkaar vechten in arena’s dan werden ze wel aan de leeuwen gevoerd. Ook dit fort had een arena maar volgens de gids werden hier geen gladiatoren gevechten gehouden en ook geen leeuwen gevoerd. Nou ja, zij hadden hun koker. Ook effectief natuurlijk.
Het wordt een gezellig, leerzaam en onderhoudend gesprek, waarvoor we hem hartelijk bedanken en uiteraard een leuke fooi toestoppen, die hij gretig accepteert.
Op de terugweg neem ik de route door het centrum nauwkeurig in mij op omdat dit de omleiding gaat worden. Op sommige plaatsen is het nauw maar het is te doen. Car is niet helemaal overtuigd en heeft bij voorbaat al zweethandjes.
Als we even later bij de afzetting aankomen, lijkt het wel of de verkeersregelaar de angst in de ogen van Car ziet die op het puntje van de stoel zit en hoopvol in de richting van de afzetting kijkt. Hij maakt een gebaar of wij misschien toch door willen en als Car met haar hele lichaam van jááá knikt, schuift hij met een grote grijns het hek opzij en mogen we alsnog verder rijden over het vers afgeschraapte asfalt. We zijn wat klote wegen gewend ondertussen, dus we hobbelen lekker slalommend tussen de machines door naar de uitgang van het stadje. Dat scheelt een hele omweg door het centrum en een verhoogde bloeddruk van Car.

De rest van de route naar de flanken van de Mont Etna, mag geen naam hebben en tegen de avond bereiken we de plek waar we morgen met de kabelbaan naar de top zullen gaan. Halverwege de klim wel nog een korte stop omdat hier een gedeeltelijk door lava bedekt huis ligt, dat vermoedelijk in 1992 getroffen werd door de lavastroom. Op die plek hebben ze een cache neergelegd, dus die pikken we nog even mee.
Op een enorm nagenoeg verlaten parkeerterrein hebben we de plekjes voor het uitkiezen. Dus dat wordt een mooi uitzicht op de onder ons gelegen stadjes Paterno, Nicolosi en Catania.

Als we aankomen is de top van de Etna nog in de wolken, maar bij het invallen van de duisternis wordt het helder. We verwachten van hieruit een rookwolk te zien en eventueel een rode gloed van de lava, maar er is helemaal niks te zien van de recente uitbarsting. Nou ja morgen misschien. We zitten hier nu op een hoogte van 1900 meter en de top is op 3329 meter. Dus we moeten nog een stukje hoger. Maar dat is voor morgen. Om 9 uur start de kabelbaan.
We maken nog een wandelingetje in de omgeving en lopen nog over de kraterwand van de “Crateri Silvestri.” die geheel uitgedoofd is. Geen gesis of vulkanisch gespetter hier, maar het levert nog wel mooie plaatjes op.


Route: Nicosia - Leonforte - Enna - Paterno - Mont Etna
Gereden: 171 km
Coordinaten slaapplek: N 037°41.970’. E 015°00.073’