Scheißwetter

We zitten compleet in de wolken als we wakker worden. En een wolk houdt het niet meer en laat wat vallen ook. Klopt niet met de weersverwachting die radio Tirol de lucht in jodelt. Die jubelen over veel zon en temperaturen van meer dan 30°. Maar laten we de dag niet afkraken voor het avond is.
Het blijkt een bui die overdrijft en binnen no time lukt het de zon om de nattigheid te verdampen.
Die zon zien we wel zitten al hoeft die 30° nou ook weer niet.
We hadden op de terugweg in Duitsland nog een bezoekje ingepland aan mijn zus en zwager in Stadtkyll, maar als ik ons voornemen bij hun wil aankondigen krijg ik een schor en hees koppie aan de telefoon. Niet dat ik dat kan zien, maar het klinkt wel zo. Ze zijn allebei ziek, dus dat kunnen we dan beter niet doen.

Dat betekent dat ons toch al niet zo hoge tempo nog verder naar beneden kan en we tijd hebben om een mooie cache-trail te lopen in een bos langs de besneeuwde bergtoppen van het plaatsje Ober Miemimg. Een route met niet al te veel hoogteverschil, als je die ene cache waarbij ik een boom in moet, buiten beschouwing laat.
Een cache op de route laten we even links liggen omdat deze onder een bankje ligt en en het bankje bezet is door een tienerstelletje dat elkaar héél lief zit te vinden. En dat wil je natuurlijk niet verstoren. Op de terugweg een uurtje later is het bankje wel van ons al beperken we onze inspanningen door op zoek te gaan naar een cache-doosje. En dat is al warm genoeg.
Geheel bevredigd gaan we terug naar de camper voor de lunch. Een plaatselijke boerenwinkel met authentieke boeren streekproducten, pocht met een bord dat ze dagelijks vers boerenbrood hebben. Dat willen we natuurlijk wel eens zien en ook proeven.
Maar de boerin verontschuldigt zich met de mededeling dat dagelijks niet vandaag is. Met een ‘Grüss Got’ in plaats van brood druip ik af.
Dat wordt dus een stokbrood van gisteren opbakken, want tweede pinksterdag wordt hier heel serieus genomen en ook de Lidl en andere zaken zijn gesloten.
Maar met de hamsterwoede van Car lijden we nooit honger. Altijd genoeg lekkers aan boord.
Maar dan wordt het toch echt tijd om ook het mooie Tirol achter ons te laten en richting Duitsland te gaan. We hebben wéér de route die we al tientallen keren gereden hebben. Die kunnen we dromen al gaat het in Innsbruck nog even fout door wat wegopbrekingen waardoor Miep helemaal in de stress schiet en meedeelt dat ze ons alleen maar kan helpen door ons de autobahn op te sturen, maar daar hebben we geen vignet voor. We leggen haar het zwijgen op en op eigen kracht vinden we onze weg.

Via een lange tunnel bij Reutte gaat het dan van Oostenrijk naar Duitsland. En aan het einde van de tunnel gloort meestal hoop is het gezegde.
In ons geval gloort er een hoop ellende in de vorm van regen, hagel, onweer en windstoten. Stukken autobahn zien groen van de takken en bladeren en onder viaducten zijn massa’s motorrijders aangespoeld. Kort samengevat : Scheisswetter.
Uiteraard heb je met dit weer dan ook de files. De verkeersinformatie op de radio is verre van optimistisch en spreekt van hagelkorrels met doorsnedes van 2 tot 5 cm waardoor menige autoruit is gesneuveld en windstoten tijdens de buien met orkaankracht.
Waarschijnlijk hebben ze allemaal de radio aan want als er weer zo’n onheilsmelding door de ether gaat, gaat iedereen op de rem en gaat 50 km per uur rijden en remmen, veel en onnodig remmen. Gelukkig hoeven wij nergens naar toe, besluiten tijdig het autobahn-circus te verlaten en zoeken een rustig plekje voor de nacht bij een dorpje aan de rand van een meertje. En als we vannacht niet neergehageld worden en het meertje niet buiten zijn oevers treedt, kunnen we morgen gewoon weer aan de thuisreis beginnen.


Route: Patsch-Innsbruck-Telfs-Reutte-Kempten- Ulm-Nersingen
Gereden kilometers: 241
Coördinaten slaapplek: N 048° 25. 829’ O 010° 08. 444’