Dilemma’s en een dodenweg

De openbare toiletten worden door de parking beheerder al vroeg opengemaakt. Als hij me met Baloe ziet lopen maakt hij me erop attent. Aardig, maar mijn eigen poepdoos heeft toch de voorkeur. De wc’s, wasbakken en ook de parking zelf zijn overigens brandschoon hier. En dat is voor Italië toch wel uitzonderlijk. De camperbuurman aan de overkant sloft ook met zijn hondje rond, maar beperkt zicht tot een “goedemorgen”. Buurvrouw is overigens al die tijd niet uit het blik gekomen. We zien haar soms zitten in de deuropening en horen haar het hondje commanderen: “Nú is het genoeg”. Hondje vindt van niet en keft om het minste of geringste. Niet hard maar wel bloed irritant.

We laten dit huiselijk tafereeltje achter ons, bedanken de parkeerwachter met een zwaai vanuit het geopende raam en krijgen een ‘ciao’ met bijbehorende armzwaai retour.
We draaien al snel de autostrada A3 op en daar kan de cruisecontrol erop. Ook weer eens lekker. Gewoon rechtuit bollen zonder gesleur aan het stuur en het constant optrekken en afremmen. De omgeving is prachtig en het weer ook. Alhoewel.... Om 10 uur wijst de thermometer op het dashboard al 30° aan.
En dan volgt een dilemma. Moeten we kiezen om de kust aan te houden en de koelte van het zeewater weer op te zoeken, óf voor het binnenland met de koele lucht van de Apennijnen.
De kust houdt drukte in, temeer omdat we richting Napels rijden. Na kort overleg wordt de koers dus noordoost richting de bergen. De raampjes gaan dicht de airco aan. Ondertussen leest Car voor uit de reisgidsjes wat ons allemaal te wachten staat, of kán staan. Er worden namelijk weer beren en wolven als mogelijke ontmoetingen genoemd, maar zoals zo vaak zijn alleen de waarschuwingsborden de enige beren op de weg.
Wel weer paarden.... die plotseling na een bocht midden op straat voor je neus staan en achteloos net zo lang blijven staan tot je nagenoeg stilstaat om dan rustig sloffend de berm in te lopen.
En er is een nieuwe uitdaging bijgekomen. Hoe ontwijk ik de motorrijders. Het is een prachtige bochtige bergweg die SS509 die dwars door Parco Nazionale d’Abruzzo loopt. Heerlijk sturen met een motor, maar niet alle coureurs lukt het om de juiste bochtentechniek toe te passen en danken hun leven vaak aan de oplettendheid van de overige bestuurders. Ook mij lukt het een paar keer levensverlengend op te treden en met een “godverdomme klootzak” wens ik ze verder veel rijplezier. Tenslotte ben ik mijn eigen tijd als motorrijder nog niet vergeten en weet ik hoe adrenaline en motorrijden gewoon een beetje bij elkaar horen.
En dan valt ons tevens het grote aantal reclameborden langs de weg op. Kilometerslang kopt een begrafenisondernemer met grote letters dat hij voor slechts €1300,- een laatste reisje naar de eeuwige jachtvelden kan verzorgen.

Ondertussen gaan we gestaag omhoog en de thermometer gestaag omlaag . De 34° langs de kust worden een dragelijke 25° en de airco kan uit en de raampjes weer open. En dan komt de heerlijke lucht van bos en kruiden weer onze neusgaten binnen. We horen en zien ook weer veel vogels waar we weer eens geen naam bij weten, maar alles wat op een roofvogel lijkt uitschelden voor buizerd of slechtvalk. Volgens het boekje zitten hier echter meer dan 300 vogelsoorten, waaronder minstens 10 paren van de steenarend. De zoogdieren, waaronder de attractie: “de beer en de wolf” zien we dus niet, maar volgens het boekje zijn de gemzen niet te missen !Uh..... welke gemzen.
Nou ja , ook zonder dat genieten we met volle teugen.

Als we de bergpas Forca d’Acero op 1574 m passeren dalen we weer een stukje en dan ligt midden in deze prachtige omgeving het grootste dorp van het park met de mooie naam ‘Pescasseroli’. Dat wordt ons eindstation voor vandaag. We vinden een lekker rustig plekje aan de rand van het dorp, slenteren nog wat door de oude dorpskern en kiezen dan voor een terrasje op het plein in het midden van het dorp. Heerlijke sfeer. Hier lijkt iedereen elkaar te kennen en alleen een vijftal paardentrailers en zo’n 10 paarden die midden in het centrum parkeren geeft wat ongebruikelijke reuring. Car “bemoeit” zich er even mee en komt te weten dat het toeristen zijn uit Rome, die hier te paard een paar dagen door het park gaan rijden. Mooi werk natuurlijk, maar als ik haar beloof dat wij morgen met 130 paarden(krachten) ook door het park gaan kruisen krijg ik haar toch weer mee. Nog even lekker op het terras hangen en amuseren ons aan de dorpstaferelen om ons heen.

Route: Padula -Salerno - Cassino - Pescasseroli
Gereden : 307 km
N 41°48.390. E 013°47.488’