Wat de boer niet kent....
Door: Gerard
Blijf op de hoogte en volg Carry
20 Mei 2019 | Italië, Marina di Mancaversa
Onze ambities voor vandaag zijn laag. Als we boodschappen hebben gedaan bij de naburige Lidl hebben we alleen nog zin in koffie en een beetje hangen met de blik op oneindig en het verstand op nul.
Plekken genoeg hier, die een perfect decor zijn om deze voornemens vorm te geven.
De zee, op 20 meter afstand, is ons uitzicht en de branding op de rotsen overstemd alle rumoer om ons heen, voorzover dat al het geval mocht zijn.
De zon, waar we dagen op zaten te wachten, is er vandaag op volle kracht en om niet meteen als een kreeft te verkleuren gaat het zonnescherm uit zodat we ook in de schaduw kunnen zitten.
De enige beweging verder is wat op een neer lopen langs de vloedlijn waar Baloe een stuk tros vindt en als een ware jutter zijn vondst meeneemt om het op zijn gemak te besnuffelen en er op te kauwen.
Voor de rest is ook hij voor geen meter vooruit te branden en ook zijn waakzaamheid staat op nul.
Zo kan het zijn dat totaal onverwacht een man met buik onder de luifel staat en breeduit in rap Italiaans op ons begint in te praten. Overduidelijk vindt hij te weinig gehoor, want Car geeft hem in onvervalst Landgraafs te kennen dat ze er geen zak van begrijpt en probeert hem over te halen om Duits of Engels te praten. Ik ben net aan het telefoneren met Denise en doordat hij geen respons krijgt bij haar richt hij zijn buik naar mij en probeert het opnieuw. Uit ‘beleefdheid’ zet ik Denise maar even in de wacht, want de dikke moet echt zijn verhaal kwijt, zo lijkt het. En als een Italiaan merkt dat ze hem niet verstaan dan praat hij gewoon wat harder, wat sneller en met meer gebaren. Zo werkt dat kennelijk. Ook bij mij, want na een poosje begrijp ik dat het over eten gaat. Ik denk nog even dat hij zijn zieltogend restaurantje in het dorp wilt aanprijzen en ons voor de avond daar naar toe wilt lokken, maar dat heb ik verkeerd. Zijn auto staat een paar meter verderop (hebben we niet aan horen komen overigens) en daarin zit een jonge knul. Ik vermoed dat die dan wel een stukje over de Italiaanse grens kan lullen maar ook deze schudt zijn hoofd als ik hem vraag om de spraakwaterval van de dikke te vertalen.
Car neemt inmiddels met Baloe aan de halsband tactisch stelling om de openstaande bus in de gaten te kunnen houden en vermoedt een afleidingsmanoeuvre van de dikke en zijn maatje, zodat anderen (welke anderen Car...?) ons kunnen bestelen.
Maar als de dikke de kofferbak van zijn Fiatje openmaakt liggen daar geen kalasjnikovs of kapmessen, maar twee groezelige koelboxen met zelfgemaakte kaasjes en niet te vergeten een mandje met (scharrel)eitjes. We móeten aan de kaasje ruiken. Ik ben geïnteresseerd, want streekproducten wil ik altijd wel proberen, maar Car met haar verstopte neus haalt onverschillig de schouders op. Haar reactie maakt dat de dikke zijn handen vol onbegrip naar de hemel wendt en ‘Mamma Mia’ aanroept. Nu ben ík helemaal zijn doelwit en ik moet de geur van het kaasje beoordelen. Mijn “good” met welwillende hoofdknik is kennelijk ook godslasterlijk want met een jammerlijke toon stort hij allerlei Italiaanse superlatieven over zijn kaasjes uit.
Ik laat me overhalen en voor € 7,- hebben we dan een authentiek Pugliaans kaasje. Nadat het afgerekend is mogen we niet alleen ruiken maar moeten er ook in bijten. De onverschilligheid van Car maakt nu plaats voor een vies gezicht. “Smaakt nergens naar”, is haar reactie. Hij verstaat het niet maar haar mimiek erbij is internationaal. Maar deze keer boeit hem dit voor geen meter. Zijn euro’s zijn binnen en met een grijns krijg ik een ferme handdruk terwijl hij me toch ook nog even wijst op zijn eitjes, die ik echter resoluut afwijs. Hij heeft gewoon pech dat Car net haar geliefde Lidl is binnen geweest.
En als het Fiatje met een vette oliewalm vertrekt wordt het weer rustig langs de waterkant. We discussiëren samen nog even over ‘smaak’ en over het feit dat zei vindt dat ik gewoon te schijterig ben om nee te zeggen en ik bits terug dat zij ‘de authentieke smaak van de streek’ niet kan waarderen en een ‘Lidl trutje’ is. Maar ja, over smaak valt nou eenmaal niet te twisten...
Die avond verdwijnt het halve kaasje in de maaltijdsalade die we allebei heel lekker vinden.
Route: Torre Pali - Ugento - Pizzo.
Gereden: 40 km
Coördinaten slaapplek N 039°58.984’. E 018°00.370’
Plekken genoeg hier, die een perfect decor zijn om deze voornemens vorm te geven.
De zee, op 20 meter afstand, is ons uitzicht en de branding op de rotsen overstemd alle rumoer om ons heen, voorzover dat al het geval mocht zijn.
De zon, waar we dagen op zaten te wachten, is er vandaag op volle kracht en om niet meteen als een kreeft te verkleuren gaat het zonnescherm uit zodat we ook in de schaduw kunnen zitten.
De enige beweging verder is wat op een neer lopen langs de vloedlijn waar Baloe een stuk tros vindt en als een ware jutter zijn vondst meeneemt om het op zijn gemak te besnuffelen en er op te kauwen.
Voor de rest is ook hij voor geen meter vooruit te branden en ook zijn waakzaamheid staat op nul.
Zo kan het zijn dat totaal onverwacht een man met buik onder de luifel staat en breeduit in rap Italiaans op ons begint in te praten. Overduidelijk vindt hij te weinig gehoor, want Car geeft hem in onvervalst Landgraafs te kennen dat ze er geen zak van begrijpt en probeert hem over te halen om Duits of Engels te praten. Ik ben net aan het telefoneren met Denise en doordat hij geen respons krijgt bij haar richt hij zijn buik naar mij en probeert het opnieuw. Uit ‘beleefdheid’ zet ik Denise maar even in de wacht, want de dikke moet echt zijn verhaal kwijt, zo lijkt het. En als een Italiaan merkt dat ze hem niet verstaan dan praat hij gewoon wat harder, wat sneller en met meer gebaren. Zo werkt dat kennelijk. Ook bij mij, want na een poosje begrijp ik dat het over eten gaat. Ik denk nog even dat hij zijn zieltogend restaurantje in het dorp wilt aanprijzen en ons voor de avond daar naar toe wilt lokken, maar dat heb ik verkeerd. Zijn auto staat een paar meter verderop (hebben we niet aan horen komen overigens) en daarin zit een jonge knul. Ik vermoed dat die dan wel een stukje over de Italiaanse grens kan lullen maar ook deze schudt zijn hoofd als ik hem vraag om de spraakwaterval van de dikke te vertalen.
Car neemt inmiddels met Baloe aan de halsband tactisch stelling om de openstaande bus in de gaten te kunnen houden en vermoedt een afleidingsmanoeuvre van de dikke en zijn maatje, zodat anderen (welke anderen Car...?) ons kunnen bestelen.
Maar als de dikke de kofferbak van zijn Fiatje openmaakt liggen daar geen kalasjnikovs of kapmessen, maar twee groezelige koelboxen met zelfgemaakte kaasjes en niet te vergeten een mandje met (scharrel)eitjes. We móeten aan de kaasje ruiken. Ik ben geïnteresseerd, want streekproducten wil ik altijd wel proberen, maar Car met haar verstopte neus haalt onverschillig de schouders op. Haar reactie maakt dat de dikke zijn handen vol onbegrip naar de hemel wendt en ‘Mamma Mia’ aanroept. Nu ben ík helemaal zijn doelwit en ik moet de geur van het kaasje beoordelen. Mijn “good” met welwillende hoofdknik is kennelijk ook godslasterlijk want met een jammerlijke toon stort hij allerlei Italiaanse superlatieven over zijn kaasjes uit.
Ik laat me overhalen en voor € 7,- hebben we dan een authentiek Pugliaans kaasje. Nadat het afgerekend is mogen we niet alleen ruiken maar moeten er ook in bijten. De onverschilligheid van Car maakt nu plaats voor een vies gezicht. “Smaakt nergens naar”, is haar reactie. Hij verstaat het niet maar haar mimiek erbij is internationaal. Maar deze keer boeit hem dit voor geen meter. Zijn euro’s zijn binnen en met een grijns krijg ik een ferme handdruk terwijl hij me toch ook nog even wijst op zijn eitjes, die ik echter resoluut afwijs. Hij heeft gewoon pech dat Car net haar geliefde Lidl is binnen geweest.
En als het Fiatje met een vette oliewalm vertrekt wordt het weer rustig langs de waterkant. We discussiëren samen nog even over ‘smaak’ en over het feit dat zei vindt dat ik gewoon te schijterig ben om nee te zeggen en ik bits terug dat zij ‘de authentieke smaak van de streek’ niet kan waarderen en een ‘Lidl trutje’ is. Maar ja, over smaak valt nou eenmaal niet te twisten...
Die avond verdwijnt het halve kaasje in de maaltijdsalade die we allebei heel lekker vinden.
Route: Torre Pali - Ugento - Pizzo.
Gereden: 40 km
Coördinaten slaapplek N 039°58.984’. E 018°00.370’
-
21 Mei 2019 - 04:41
:
Komisch, ik zie het helemaal voor me en dat kaasje had ik ook gekocht hoor enne......ik ben ook een Lidl trutje .... -
21 Mei 2019 - 04:42
:
Komisch, ik zie het helemaal voor me en dat kaasje had ik ook gekocht hoor enne......ik ben ook een Lidl trutje .... -
21 Mei 2019 - 04:39
Jacques:
Geweldig verhaal van die dikke!
-
21 Mei 2019 - 05:00
Katinka:
Schitterend!!! Heb het gevoel of ik naast jullie sta! Ik geniet enorm van alle mooie foto’s en verhalen! Blijf nog maar lekker weg... -
21 Mei 2019 - 05:25
Yvonne Sormani-Simons:
Een lidl-trutje, haha. Ik had allang afgehaakt bij die engerd als ik zag dat hij kalasjnikovs en kapmessen in de kofferbak had liggen. Raar volk. Rare combinatie met kaasjes en eieren.
Ik ben misschien te bang aangelegd, dat zal het zijn. Of Carry nou gelijk heeft Geer, dat laat ik in het midden. Jullie hadden tenminste een extra ingredënt in de salade. Smakelijk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
