Op de vlucht

We doen het vandaag rustig aan. Omdat het niet anders kán. Gisteravond en de helft van de nacht word ik door een nóg zwaardere Menière aanval geveld dan twee dagen geleden. Laat in de middag voelde ik het al opkomen, duizelig, tintelingen in mijn armen, hartkloppingen en transpireren. Gek genoeg kan ik dan nog steeds redelijk functioneren en mijn eetlust is dan ook nog gewoon. Totdat ik ga liggen, dan begint alles om me heen te tollen en kan ik niet meer op mijn benen blijven staan als ik de wc in tuimel. Rond drie uur vannacht val ik dan eindelijk uitgeput in slaap.
Dus vandaag geen gekke dingen, geen klim-en klauterpartijen voor mij. Die laat ik wijselijk aan Geer over. Na een rustige ochtend rijden we langs de prachtige kust naar de zuidelijkste punt van het vaste land van Italië. Bij de Leuca-brug staan hordes toeristen zich te vergapen aan de kloof die in zee uitmondt. Op de ap zien we dat er een cache boven aan de rotsen ligt. Ik loop nog een stukje mee maar besluit dan toch maar om gewoon beneden te blijven en van het uitzicht te genieten. Na een uur komt Geer bezweet terug, hij heeft de cache gevonden maar het was nog een hele klim. Dus ik ben blij dat ik niet ben mee gegaan.
In Santa Maria di Leuca vinden we een prachtige parkeerplaats hoog op de klippen, met een mooi uitzicht over de baai waar de Adriatische en Ionische zee bij elkaar komen. Weliswaar staan we in een ruime overzichtelijke bocht, maar we hinderen niemand. De zon schijnt behoorlijk en eindelijk kan de korte broek aan. Stoeltjes naar buiten (ik voor de verandering eens in de schaduw en Geer in de zon)boekje en biertje erbij en dan zie ik opeens dat Geer in conclaaf is met een politieman die er duidelijk op uit is om een bon uit te schrijven. Geer probeert in alle toonaarden hem ervan te overtuigen dat we niemand in de weg staan en dat..... en dat..... en dat..... Ik probeer met wat charme de man om te praten dat we er net staan maar dat we zo willen vertrekken. En dan zegt hij dat we moeten meekomen naar de commandant in het dorp. “Nee hoor,” is het kordaat antwoord van Geer. “ ik zou niet weten waarom”. Inmiddels is het kenteken al opgeschreven maar wordt de agent door iemand anders in rap Italiaans benaderd dat hij even moet meekomen omdat.... we weten het niet. Hij knikt naar ons dat we moeten wachten, maar als hij na een paar minuten nog steeds in ons gezichtsveld verder loopt zeg ik tegen Geer “ we gaan, waarom zouden we moeten wachten”. Inmiddels heb ik de stoeltjes en het tafeltje al naar binnen gekwakt en doet Geer snel zijn schoenen aan. En weg zijn we. En nu zijn we dus op de vlucht. De kustweg is de plek waar we zeker gezocht zullen worden dus rijden we een flink eind het binnenland in. Maar zelfs daar, bij een kapelletje onder het oog van de heilige Maria , waar toevallig ook een cache ligt, vinden we niets waar we de nacht kunnen doorbrengen. Maar na een half uurtje rond zoeken zijn we het zat, het zal zo’n vaart wel niet lopen en dus staan we nu weer in het leuke haventje van Torre Pali, aan de kust.....:)

Route: Torre do Porto Migiano-Santa Maria di Leuca-Patu-Salve-Torre Pali
Gereden kilometers: 70
Coördinaten slaaplek: N039°50.226’. E039° 52.367