Moorse, Griekse en Turkse invloeden.

Zaterdag 18 mei 2019.

Prima slaapplek was het. Lekker uitgerust lopen we al vroeg het stadje in. Otrante is volgens het reisgidsje een van de mooist gelegen stadjes van Apulië. En daar zijn we het meteen roerend mee eens.
Het water van de Adriatische zee is hier ongelooflijk helder en heeft vele kleuren blauw. De boulevard en pleinen rond de haven zijn ruim en er zijn tientallen restaurantjes, die op dit vroege ochtenduur wel nog allemaal gesloten zijn. In de nauwe straatjes van de oude binnenstad is wel al een en al bedrijvigheid, al bestaat dit hoofdzakelijk uit toeristenwinkeltjes. Inmiddels zijn er wat bussen uitgeladen en lopen er de eerste gidsen met hun gevolg. Vroeger kon je nog wel eens meeluisteren naar de uitleg, als hij/zij zich verstaanbaar moest maken voor zo’n hele groep. Maar tegenwoordig hebben alle volgelingen een oortje in prevelt de gids zijn verhaaltje in een microfoontje. Of er ook iemand luistert is nu helemaal de vraag want iedereen lijkt bezig met zijn telefoon of tablet om foto’s te maken.

Wij halen onze wetenswaardigheid over de plaats nog steeds uit de reisgidsjes en komen zo te weten dat ‘Otranto oorspronkelijk een Mesapisch stadje was, dat achtereenvolgens in Griekse en Romeinse handen kwam. In de Byzantijnse periode nam het een sleutelpositie tussen oost en west in, wat gezien de geringe afstand (70 km) tot het Griekse vasteland niet onbegrijpelijk was’.
Zo dat is genoeg plagiaat voor vandaag dus.

We sjokken rustig door de straten en natuurlijk gaan we ook één voor één, dat heb je als je een hond bij je hebt, de plaatselijke basiliek in. Prachtig ‘kerkje’ met een bizarre grote mozaïekvloer, die we helaas allebei vergeten te fotograferen. Dat het een dolle boel was vroeger blijkt uit de 800 schedels van martelaren die hier ook opgeslagen zijn. De steen waarop de koppen afgehakt zijn hebben ze toen ook maar bijgelegd onder het altaar. Ik hou wel van dit soort details overigens.
We lopen in een van de straatjes nog een keer vast bij een volksoploopje, maar hier blijkt de oorzaak een bruiloft te zijn en zijn we getuige hoe de vader van de bruid zijn dochter uitgeleide doet en naar de nabijgelegen kerk brengt om haar over te dragen aan de bruidegom.

Na een paar uur hebben we het ‘allemaal’ gezien en via het plaatselijke kerkhof rijden we het stadje uit. Onze watertank was ver leeg, vandaar dat kerkhof.

Onderweg komen we langs de meest oostelijke geocache van Italië en natuurlijk moeten we die hebben. Het wordt wel een steile afdaling en klim langs de klif naar beneden want als je ‘meest oostelijk’ beweert moet hij wel ook echt op het randje liggen.
Volgende stop is Santa Cesárea Terme. Een klein stadje dat zijn bestaan dankt aan het thermale gedoe hier. Al is er nu niets van te merken. Het is er nagenoeg uitgestorven. Ook hier zijn de Moorse invloeden goed te zien in de bebouwing. We banjeren er een beetje rond, snuiven hier en daar wat thermaalse geuren op en houden onze siësta. Even zuidelijk van het plaatsje eindigen we bij een monumentale vestingtoren: Torre di Porto Miggiano. Staat niet in het reisgidsje maar hier helpt Google (maps) ons een handje. 360° uitzicht, dus dat zijn de plekjes waar we graag staan en ook overnachten. Het straffe windje van vandaag gaat bij zonsondergang liggen en de weerapp belooft dat er morgen wat meer zon gaat komen dan vandaag.

Route: Otranto - Santa Cesarea Terme.
Gereden: 19 km
Slaapplek N 040° 01.848’. E 018°27.020’