De middelvinger.

Het dilemma van vanmorgen is: blijven we hangen of doen we nog wat. Gewoon geen beslissing nemen is ook een beslissing en dan ligt blijven hangen voor de hand. We zijn te laf om te gaan zwemmen. Niet omdat het water niet warm genoeg is
, maar meer omdat het maar een graad of 17 is en je wel 15 meter in die kou moet lopen naar het busje.
Maar het strandje vóór ons is nagenoeg verlaten. Die ene visser van gisterenavond komt ook vanmorgen weer op zijn gele fietsje. Zet het naast ons tegen een paaltje, vertelt ons de weersvooruitzichten in 10 woorden Engels en sloft naar zijn bootje om zijn viskorven die zo’n 100 meter uit de kust liggen, te legen. Het tempo waarmee alles gaat doet vermoeden dat hij daar de hele dag te tijd voor heeft. Dat lukt hem niet. Na zo’n vier uur zit zijn dagtaak erop.
Al die bedrijvigheid om ons heen maakt ons niet echt actief. We zitten heerlijk in de zon, lezen wat en drinken koffie.
Net na de middag blijft een halsstarrige wolk voor de zon hangen, waardoor het lekker in de zon zitten niet meer opgaat. De wind die al een paar dagen voor onrust in de atmosfeer zorgt steekt ook nu weer op.

Het wordt nu dan toch nog ‘wat doen’. We duiken verder de middelvinger van Halkidiki op waar wat caches uitnodigend op ons liggen te wachten. En zo maken we ons voor de rest van de middag dan toch nog nuttig.
Van de Griekse reviewer krijgen we een berichtje dat onze gisteren geplaatste cache nu ook al online staat. Kijk, dat is weer eens Grieks op zijn snelst.

Nadat we een paar doosjes op mooie plekjes hebben buitgemaakt is onze energie ook weer uitgeput en besluiten we rond een uur of 4 een plekje aan het strand te gaan zoeken. Beetje uit de wind achter een bergrug, want het weer is wat grillig. Af en toe steekt er plotseling een stevige wind op, die net zo plotseling ook weer gaat liggen. Maar dan voelt 20° niet meer aan zoals we gewend zijn de laatste weken. Ik weet het..... het klinkt knap verwend.

We trotseren de geuren van de nabijgelegen taverna en eten gewoon weer thuis. Gebakken aardappeltjes , erwtjes en worteltjes, appelmoes en een stukje vlees. Wel weer een Griekse salade, want daar ben ik langzamerhand verslaafd aan.

Nog even een avondwandeling naar het 1 km verderop gelegen ‘Neos Marmaras’ Als we het plaatsje binnenlopen krijgen we steeds meer het gevoel van herkenning. En na een paar minuten weten we het zeker. Hier waren we al eens eerder. Het jaar wanneer zullen we moeten opzoeken, maar we vermoeden 2015.
Car krijgt weer een opwelling van kooplust, ik zoek een plekje waar toen, en ook nu nog, vrije WiFi was en geniet van alweer een prachtige ondergaande zon. De WiFi is echter bagger zodat ik ook nu weer geen goedbedoelde toegestuurde filmpjes kan bekijken en Car komt ook teleurgesteld met lege handen terug. .”Niks gevonden” is mijn overbodige, ook goedbedoelde, vraag. “Jawel, een mooi horloge, maar ze konden het bandje niet kleiner maken”. Mijn opgetrokken wenkbrauwen van ‘ dit begrijpt een man niet’, wordt meteen beantwoord met: “en ik wil hem NU om”.

Ondertussen bereiken ons vanuit Nederland diverse berichtjes over de op handen zijnde Medicane. Het is schijnbaar hot news in Nederland maar op de Griekse sites wordt er een stuk rustiger over gepraat. Wij houden het in de gaten. Vooralsnog vertrouwen we op de voorspelling van het vissertje met het gele fietsje: “Saturday some rain”.

Route: Gerakini-Nikiti-Neos Marmaras
Gereden kilometers:53
Coördinaten slaapplek: N 040°05.996,. E 023°46.525