Sogambros, vier jaar later

Ík zeg storm, Geer vindt nog steeds dat het gewoon een harde wind is. Feit is wel dat het busje de hele nacht heeft gerammeld en dat ligt écht niet aan ons. We staan heel dicht bij de rand van de haven, het water van de zee klotst er over heen. Als we wakker worden horen we buiten een paar mannen schreeuwen, ze zijn druk bezig om een vissersbootje beter vast te leggen dat dreigt om te kiepen door de storm. Één bootje is al gezonken, hoge golven beuken op de kust, parasols liggen her en der verspreid over het strand, dus is het nu stórm of toch gewoon een harde wind?

Na het ontbijt gaan we de bergen in. Net voor het dorp Olimbiada rijden we via een smalle, maar goed begaanbare weg naar de Varvara Waterfalls. Volgens de geocache-app zijn alleen de laatste 2 kilometers onverhard, ik krijg het al benauwd als ik het woord maar hoor. In eerdere reizen is het drie keer gelukt om met een natte broek en het zweet in mijn handen op de bestemming te komen. Een trauma heb ik er van overgehouden. “ Doe maar niet Geer “ ik heb het al vaker gezegd en toch doen we het iedere keer weer. “Ik wil best lopen, hoor, al is het dan nog vijf kilometer”. Ook nu staan we weer voor eenzelfde dilemma, maar volgens Geer ziet de weg er prima uit. En dat is ook zo, de onverharde bochtige weg door de bergen weg laat zich redelijk rijden, alleen ben ik doodsbenauwd of we aan het eind wel kunnen keren. Dus ook nu loopt het zweet weer met straaltjes naar beneden. Op het punt waar we echt niet meer verder kunnen is het breed genoeg om het busje te keren en bepakt met de rugzak lopen we de laatste anderhalve kilometer naar de watervallen. Het infobord staat precies tussen de twee in, voor de grootste waar de cache ligt moeten we nog een stuk hogerop en de andere ligt een eind naar beneden. Eerst maar eens naar de cache. Na een paar honderd meter horen we het geraas van de waterval, maar op dit punt hebben we geen bereik meer met onze telefoons en kunnen we dus ook niet meer de spoilerfoto zien waar de cache moet zijn verstopt. Het enige dat we weten is dat hij aan de rechterkant van de ‘creek’ moet liggen, maar onze kompas wijst toch echt naar de overzijde. Dan maar een stuk terug lopen naar het punt waar we weer bereik met onze telefoon hebben om naar de spoilerfoto te kijken. Inmiddels zijn we bijna bij de onderste waterval aangekomen die met een donderend geraas naar beneden valt. En hier hebben we wel weer bereik, klauteren terug naar de bovenste waterval om daar tot de conclusie te komen dat de cache inderdaad aan de overkant van de creek ligt. De rechterkant dus, het is maar hoe je het bekijkt. Geer stroopt zijn broekspijpen op en waadt met zijn schoenen aan naar de overkant, tenslotte zal hij daar nog een stuk moeten klimmen en met blote voeten gaat dat wat moeilijk. Baloe gaat er achter aan, die maakt er weer een spelletje van. Het is nog even zoeken en dan zie ik hem triomfantelijk de cache tevoorschijn halen. Er zit geen pen in om te loggen dus zal hij weer terug moeten door het ijskoude water of......? Baloe staat er wel om heen te springen, maar durven we het aan om het ding door hem naar mij te laten brengen? Geer duwt het in zijn bek en ik sta aan de overkant om Baloe aan te moedigen het naar mij te brengen zodat ik kan loggen. Hij komt er heel enthousiast mee door het water aangerend en laat het dan aan de overkant in een rotsspleet vallen. Shit!! Maar na wat gehannes kan ik het ding pakken, loggen en het door Baloe weer naar de overkant laten brengen, waar Geer hem staat aan te moedigen. En dat gaat gelukkig goed want als hij hem nu had laten vallen was de cache naar beneden gestort, de diepte in.
Inmiddels is het weer omgeslagen, van koel vanmorgen aan de kust tot warm hier tussen de bergen. En dan moeten we het hele eind nog terug naar het busje, bergopwaarts.

De morgen is omgevlogen en eigenlijk is het tijd voor de lunch. Maar het is nog maar een uurtje rijden naar de taverne van Sogambros. Dus voordat Geer chagrijnig wordt van de honger duw ik hem vlug een bierworstje, wat druiven en een notenreep in zijn handen. Een combinatie waar Herman den Blijker van zou gruwen, maar het stilt even zijn honger. De taverne van Sogambros staat in alle reisgidsen vermeld als iets bijzonders. Wij hebben vier jaar geleden al met dit inmiddels 86 jaar oude mannetje kennisgemaakt en via Facebook houden we contact. Hij weet dat we in de buurt zijn en heeft ons al laten weten dat hij ‘tisch 100‘ voor ons gereserveerd heeft. Zijn twee honden liggen zogenaamd voor dood op de weg zodat iedereen die langs rijdt wel móet stoppen en hij staat langs de kant van de weg te manen met een politiepet op. Zo lokt hij zijn klanten op een aparte, guitige manier zijn taverne binnen. Tenminste, zo was het vier jaar geleden. Zijn twee honden liggen nog steeds voor dood op de weg, maar hij lijkt niet meer zo vief en staat rustig, zonder politiepet op, aan de kant te kijken of hij auto’s kan laten stoppen. Maar hij is duidelijk enthousiast als hij onze gezichten achter het raam ontwaart, smoort ons in een omhelzing en roept meteen dat we moeten eten. Zijn specialiteit is ‘schwiegermutter kotelet‘ en souvlaki. De kleine salade die hij even later op tafel zet is genoeg voor een weeshuis. Sogambros gaat gemoedelijk bij ons aan tafel zitten en lijkt te genieten van de hoeveelheid eten die door Christo, zijn zoon, op tafel wordt gezet. Oude fotoboeken komen wéér tevoorschijn en alle boeken waarin zijn gasten iets hebben geschreven worden ook weer op onze schoot gelegd. Maar je merkt dat de jaren tellen bij het mannetje, hij zegt vaak hetzelfde, lijkt wat vergeetachtig en soms wat afwezig. Af en toe loopt hij eens naar de weg als er een auto aan komt, maar het zingen en dansen zoals hij dat vier jaar geleden nog deed, is hij blijkbaar verleerd.

De omgeving van de taverne is de moeite waard om een cache neer te leggen en Christo is meteen enthousiast als we dit met hem bespreken. Hij belooft om het doosje af en toe te controleren en ondertussen zoeken wij een mooie holle boom op om de cache te verstoppen.
En dan is het tijd om afscheid te nemen. ‘ Heute Essen und nächstes Jahr bezahlen’ is een van zijn gevleugelde uitspraken. Dat doen we toch maar niet, de rekening wordt netjes betaald nadat Sogambros alles keurig heeft opgeteld. De halve fles wijn die Geer inmiddels bij het eten heeft opgedronken wordt door Sogambros omgeruild voor een volle die we mee mogen nemen. Een hartelijk gebaar, maar als we later de rekening nog eens natellen zien we dat hij toch 6 euro teveel heeft gerekend. De ouwe schurk.

Nadat we op de smalle, bochtige bergwegen nog een schildpad van een wisse dood hebben gered, rijden we laat in de middag Gerakini binnen. Een dorpje aan de middelvinger van Chalkidiki. Eten hoeven we voorlopig niet meer, dus genieten we nog van een late zon op het strand net buiten het dorp. Alleen de branding van de zee is te horen, voor de rest is het stil. Ook bij ons, het was een enerverende, drukke dag...

Route: Stavros-Olimbiada-Varvara-Arnea-Taxiarhis-Polígiros-Gerakini
Gereden kilometers: 96
Coördinaten slaapplek: N 40°16.194’ E 023°26.521