Een strandgevecht en weer de dierenarts

Het zo vredige strand wordt midden in de nacht omgetoverd in een slagveld. Iets op het strand, of misschien wel het strand zelf, wordt onderwerp van een heuse zwervers fittie. De aanval komt dan van links, dan van rechts gezien van onze slaappositie. Nou ja slaap.... Car hoort weer eens niks maar ik kan de strijd overduidelijk volgen. Dan weer wint de ene partij terrein, maar als de tegenaanval wordt ingezet wisselt het front. Alles gaat echter verbaal, zonder lichamelijk contact. Aan de hoogte van het stemgeluid is duidelijk te horen wie wat is. Een duidelijke venijnig gekef, hoort bij het kleinste exemplaar, een verongelijkte donkere blaf hoort bij een groter exemplaar. De kleine heeft als uitvalsbasis en schuilplek de onderkant onze camper gekozen en verdedigt uiteindelijk met succes. Vanuit drie windstreken is te horen dat tientalle soortgenoten vanuit grote verte de strijd volgen en hun commentaar leveren. Baloe schijnt het toernooi minder interessant te vinden. Minzaam komt er wat gerommel uit zijn keel, maar kennelijk waant hij zich heer en meester in zijn bussie en gunt hij de keuter eronder zijn overwinning. Het venijnige gekef gaat over in een triomfantelijk blafje als de grote duidelijk het veld ruimt. Na een kwartier is de rust volledig hersteld en vallen we weer allemaal in een diepe slaap.
De overwinnaar treffen we de volgende ochtend niet meer aan.

En dan volgt onze doorsteek van west naar oost. Een keurige brede, goed onderhouden weg. Deels autosnelweg en om onduidelijke reden staat er plotseling ook een tolstation. Zowel onze kaart als onze “Miep” weten hier niets van. De schade bedraagt € 1,50. Onduidelijk blijft voor hoeveel kilometers dit geldt. We zien ze over de hele afstand verder niet meer.
Verkeer trouwens ook nagenoeg niet. Wel de nodige geiten en natuurlijk honden. Sommige maken er een sport van om hard naast je auto mee te rennen, terwijl een soortgenoot gewoon midden op de weg onverstoord blijft liggen en je er omheen moet sturen. Dat dat ook wel eens misgaat is te zien als we er een zien liggen met alle vier de poten omhoog en een door ontbindingsgassen opgezet lijf. Niemand zal hem echter missen.

Rond éénen komen we al aan in het plaatsje Almyros. Dit plaatsje heeft een emotionele herinnering voor ons. In juni 2016 hebben we hier met spoed een dierenarts moeten opzoeken omdat Beau onderweg hartproblemen kreeg en het loodje dreigde te leggen. De plaatselijke dierenarts ontfermde zich over hem en na een nachtje te zijn opgenomen en de nodige medicijnen en infusen kreeg hij hem er weer bovenop. Dat Beau helaas later op deze reis in Duitsland alsnog een noodlottige maagtorsie kreeg en overleed, maakt deze gebeurtenis extra beladen.

Thuis hebben we via googlemaps en streetview het adres alsnog weten te vinden en we hebben het plan opgevat om nogmaals langs te gaan met de foto’s van toen. Uiteraard hebben we ook een sixpack Nederlands Kloosterbier voor hem meegenomen om hem nog een keer te bedanken voor zijn inspanningen toentertijd. De zaak blijkt echter gesloten en volgens het bordje op de deur gaat hij pas open op maandag. Beetje jammer dus. We bellen het mobiele nummer dat op zijn uithangbord staat, maar dat wordt niet beantwoord. Een sms-je dan maar. We weten nog dat hij gebrekkig Engels sprak en mogelijk niet begrijpt wat we willen. Maar dan hebben we Nanda die weer zo lief is om de tekst ook in het Grieks te vertalen.

Ondertussen rijden we naar het strand. Maar als we goed en wel uitgestald zijn komt al een telefoontje van onze voormalige redder in nood. Hij is nu op weg naar zijn praktijk en we zijn van harte welkom.
Als we binnenkomen is hij net druk doende met een spoedgeval. Een van de honden van de jagers is aangevallen door een wild zwijn en ernstig gewond. Tussendoor vind hij echter tijd om weer nader kennis te maken. Hij weet zich het voorval en ons nog goed te herinneren. Vooral het feit dat hij heeft zitten zweten op een documentje op zijn tekstverwerker. Dit om een rekening en een verklaring in het Engels te fabriceren omdat ik dat vroeg om te kunnen overleggen voor onze reisverzekering. Het documentje staat nog steeds op zijn computer, vertelt hij terloops, voor het geval dat het nog eens van pas komt.

Als we hem de foto’s laten zien van toen, hem als dank het bier overhandigen en nogmaals hartelijk bedanken voor zijn inspanningen, wordt hij duidelijk een beetje emotioneel, grijpt een kluifje voor Baloe uit de kast en prevelt: “You are very kind, I don’t know what to say”. Inmiddels zijn de waterlanders bij Car ook los en we redden hem uit de situatie door hem te manen naar zijn patiënt te gaan. Tenslotte is hij dáár het beste in. We beloven hem nog te mailen en de foto’s te sturen en hartelijk nemen we afscheid.

Terug naar het strandje. Dit keer met een kerngezonde Baloe, die meteen vriendjes wordt met een puppy. Als we dan alledrie een beetje van ons avondeten afstaan is hij niet meer weg te slaan. Kennelijk heeft hij via de groepsapp laten weten dat het hier goed toeven is want gaandeweg komen nog wat scharminkels langs. Of het een rustige nacht wordt of weer een strandgevecht? We wachten het af.

Route: Galaxidi-Ithea-Amfissa-Lamia-Stilida-Almyrós
Gereden kilometers: 206
Coördinaten slaapplek: N39°12.378’. E022°49.386